Z tego co wiem, mężczyźni homoseksualni (bi prawdopodobnie też) nie są dopuszczani do seminariów. Jak to wygląda w praktyce? Czy jest to jakoś sprawdzane? Co jeśli osoba homoseksualna wstąpi do seminarium i nikt się nie zorientuje? Czy wtedy święcenia kapłańskie będą ważne?

To kolejny temat który założysz i nie będziesz się w nim wypowiadać?

Jestem zdania że dopuszczanie takich osób do kapłaństwa ma na celu osłabienie Kościoła. Jest to łańcuch który sami pozwalamy wykuć a spętają go nami

Nie wiem, na jakiej zasadzie homoseksualni kapłani mają osłabić Kościół.
Można spętać łańcuch?

Skłonności homoseksualne to skomplikowana sprawa. Jest to możliwe, że mężczyzna wypiera je z siebie i uważa, że ich nie ma, ale wątpię, żeby w takim stanie przeszedł przez badania psychologiczne. Jeśli taki człowiek nie wie, o swojej orientacji, bo jej nie odkrył, przeszedł przez kwalifikację... to nie wiem, jak zapatruje się na to prawo kanoniczne, ale chyba święcenia są ważne, ale odpowiednia władza może z nich w tym przypadku zwolnić. Nie wiem, czy takie święcenia są przyjęte w sposób godny, ale zakładam, że tak - skoro nikt nie wiedział, to znaczy, że nie było winy moralnej.
Inną sprawą jest to, kiedy zainteresowany wiedział o swojej orientacji i zakazie, ale to ukrył. W takim przypadku albo święcenia są nieważne z mocy prawa, albo są ważne, ale przyjęte niegodnie.

Może rozważmy to w kontekście powołania.

Panie, to Ty na mnie spojrzałeś, Twoje usta dziś wyrzekły me imię, a Kościół powiedział, że się
mylisz?

Kościół tak powiedział, czy Quinque? System prawny, a w tym prawo kanoniczne, to nie tylko przepisy i paragrafy, ale i pytania o sens nakazów i zakazów, zapisy o dyspensach, wyjątkach, warunkach, okolicznościach i innych kwestiach. Stąd nie wiem, czy można mówić o zakazie przyjmowania wszystkich osób homoseksualnych do stanu kapłańskiego. Kto ma oceniać, na ile skłonności homoseksualne są ustalone i trwałe? Jakie są kryteria? Kto o tym osądza? Co to oznacza? Dlaczego bierzemy pod uwagę orientację seksualną podczas kwalifikacji do seminarium?
Na te pytania teolodzy, specjaliści od prawa kanonicznego, etycy i moraliści muszą odpowiedzieć... Quinque zna odpowiedzi na te pytania?

Myślę, że nie sama orientacja jest tutaj problemem i każda taka sprawa powinna być rozpatrywana indywidualne. Załóżmy, że do seminarium przychodzą dwaj chętni. Jeden to dobrze ułożony człowiek panujący nad sobą, nad swoimi emocjami i pożądliwościami, "niestety" ma skłonności homoseksualne. Drugi to heteroseksualista, erotoman i człowiek ogólnie nieodpowiedzialny. Kto bardziej nadaje się na duszpasterza? Odpowiedź chyba jest prosta. Moim zdaniem to nie orientacja stoi na przeszkodzie ale charakter człowieka.

Nie tylko homoseksualiści ale także np. impotenci nie mogą zostać księżmi.

Kościół powiedział: Homoseksualiści nie mogą być przyjmowani do seminariów. „Jeśli macie nawet najmniejsze wątpliwości, lepiej ich nie przyjmować”
Źródłlo: https://www.pch24.pl/franciszek-do-wlos ... 520,i.html



Idąc dalej tym tropem, powinien mieć oczywiście „dobry charakter” minimum 176 wzrostu, dobry słuch i wzrok, wszystkie kończyny, ładną aparycję, pochodzić z dobrej rodziny, … . No bo jaki posłuch będzie miał karzeł, na wpół ślepy, bez ręki, ucha czy oka, poruszający się na wózku inwalidzkim z koloratką? Czy Jezus obdarzyłby takiego powołaniem?
A może jednak, tak w drodze wyjątku…?

Cukrzyca, problemy z prawą dłonią, brak kciuka lub palca wskazującego, problemy ruchowe, np. z kolanami czy impotencja - między innymi takie przypadłości powodują, że mężczyzna nie może wstąpić do seminarium, a co za tym idzie zostać księdzem. Lista przeciwwskazań jest jednak znacznie dłuższa. Kapłanem nie zostanie osoba niedowidząca lub niedosłysząca.

Czytaj więcej: https://polskatimes.pl/kosciol-selekcjo ... /ar/320215

Reasumując - w zdrowym ciele zdrowy duch.
Panie, to Ty na mnie spojrzałeś, Twoje usta dziś wyrzekły me imię, bo jestem sprawny fizycznie i zdrowy we mnie jest duch.

No tak george45 przyjąłby wszystkich jak leci. Wystarczy, że twierdzi, że ma powołanie. Samo testowanie owego powołania już będzie obrazą, czy jest to jeszcze dozwolone?

Myślę, że bardziej tu chodzi o to, żeby uniknąć takich sytuacji, że to jakaś "dysfunkcja", a nie powołanie jest głownym powodem podejmowanej decyzji.

Spójrz, oceniłeś mnie, według Ciebie tak bym postąpił?
Nigdzie tego nie napisałem, rozważam tylko, kwestie powołania, moim zdaniem daru od Boga, a jego interpretacją przez Kościół.
By łowić serca na morzach dusz ludzkich Twej prawdy siecią i słowem życia, potrzebujesz mieć:
1. Kciuk
2. Palec wskazujący
3. Dobry wzrok
4. Dobry słuch
5. Zdrowie
6. …
Nie spełniając tych warunków, nie możesz być rybakiem.

Tak na wszelki wypadek. No cóż, chyba nie zawsze błogosławieni są ci, nie widzieli a uwierzyli.

Nie oceniłem cię. To była ironia. Z tego co piszesz można wywnioskować, że wystarczy samo powołanie (przynajmniej ja tak to odebrałem). Mógłbym się nawet z tym zgodzić, tylko jak rozpoznać czy to faktycznie jest powołanie, czy tylko ktoś sobie coś nakładł do głowy i tak mu się tylko wydaje.
Podważasz tyko normy jakie Kościół narzuca na kandydatów do seminarium, a sam nie przedstawiasz sposobu rozeznania powołania. Masz jakiś pomysł jak rozpoznać tego, który ma powołanie?

Muszę przyznać, że ciekawi mnie, na czym oparte jest przekonanie, że Bóg od czasu do czasu nie powołuje na kapłanów mężczyzn bez kciuka...