Myślisz że Jezus miał łatwe życie?

Wydaje mi sie że Jezus miał łatwe życie, w końcu był Bogiem, jak również znał swoją przyszłość, a przecież normalni ludzie, nie mają takich udogodnień.



Tą pustkę możesz wypełnić czym tylko chcesz, jeśli życie rodzinne ci nie wyszło, to zajmij się czymś innym.

Wyobraź sobie, że masz wielu wrogów, którzy z Ciebie kpią i szukają na Ciebie haka, że masz przyjaciół, którzy wciąż popełniają gafy i udają, że Cię nie znają, gdy masz poważne kłopoty, że wśród Twoich najbliższych osób, jest ktoś kto zastanawia się w jaki sposób wbić Ci nóż w plecy, że w Twoim rodzinnym mieście nikt w Ciebie nie wierzy, wyobraź sobie, że czeka Cię niesprawiedliwy sąd, tłum który publicznie Cię upokorzy oraz męczeńska śmierć. To, że komuś dano więcej, nie oznacza, że ma łatwiej, ponieważ przez wzgląd na możliwości, ciąży na nim większa odpowiedzialność.


Nic podobnego. To od nas zależy jak pokierujemy swoim życiem. To nie Bóg wybiera nam męża/żonę, pracę, wykształcenie czy przyjaciół. To do nas należy odpowiedzialność za nasze własne życie. Póki tego nie pojmiesz, póty nie będziesz żył świadomie, lecz będziesz żył w iluzji, że to inni są odpowiedzialni za zorganizowanie Tobie życia i możliwości.
Każdy człowiek zmaga się z wiecznymi pokusami i trudnościami życiowymi, czy to jest w małżeństwie czy nie. Wiesz ile jest nieszczęśliwych małżeństw? To też sprawka Boga, że ludzie nie potrafią budować mostów w małżeństwie, tylko się okopują w swoich twierdzach warownych i toczą między sobą wojny? Co drugie małżeństwo się dziś rozpada. Bóg zawiódł?


Jezus wskazywał co trzeba czynić, by zaznać życia wiecznego. Nie ma mowy o tym, że decyduje o nim powodzenie życiowe. Poczytaj Biblię, Jezus przychodzi do złamanych na duchu, ludzi z marginesu, pogubionych życiowo, doświadczających wielorakich problemów życiowych. Jeden osobie powiedział wprost, że będzie przebywać z nim w Niebie. Był to złoczyńca skazany na karę śmierci. Raczej nie miał miłości i oparcia w postaci drugiego człowieka, skoro dopuścił się ciężkich przestępstw- zgodzisz się z tym? Grzech wchodzi nie od zewnątrz, lecz tkwi w każdym z nas. Jezus całe życie nauczał, w jaki sposób toczyć walkę z słabościami naszej natury. Nie pytał z jakich warstw społecznych wywodzi się człowiek, jakie ma referencje i kwalifikacje bądź dobra materialne, lecz pochylał się nad nędzą człowieka i uzdrawiał, gdy serce człowieka otwierało się na Łaskę Boga. Można być najbardziej poranionym człowiekiem, ale dla Boga znaczenie ma nasze pragnienie, by być przez Niego oczyszczonym. Przypomnij sobie przypowieść o faryzeuszu i celniku, faryzeusz wymieniał słabości celnika i szczycił się swoją przewagą, która polegała na większej dyscyplinie i samokontroli w przestrzeganiu Prawa. Zło wykorzystuje nasze słabości, wchodzi przez drzwi, które -jesteśmy tego pewni- dobrze zabezpieczyliśmy przed złodziejem. Ta niezachwiana pewność spowodowała, że faryzeusz programowo nie widział swego grzechu, jakim jest pycha. Natomiast celnik wiedząc jak bardzo jest słaby i grzeszny, jedyne o co prosił w modlitwie, to o miłosierdzie Boże. Polecam ku refleksji lekcję, która płynie z tej historii.

O zbawieniu nie decyduje to, czy ulegasz grzechom czy nie, lecz postawa serca. Jeżeli żałujesz zła, które czynisz, potrafisz wyrazić skruchę, że Ci się nie udaje, bo czyni Twoją drogę do Boga tak bardzo skomplikowaną, to jesteś na dobrej drodze, choć dziś wydaje Ci się, to absurdalne.
Można mieć wiele grzechów, które są jak szkarłat, ale jak śnieg wybieleją, jeżeli po prostu będziesz trwał w swoim pragnieniu zjednoczenia z Bogiem. Walka z grzechem to proces naznaczony wieloma niepowodzeniami, nikt nie obiecywał, że będzie łatwo, że będziemy odhaczać kolejne sukcesy eliminacji grzechu.


Według nauczania KK predestynacja jest uważana za nie do pogodzenia z powszechną wolą zbawczą Boga.
Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do Królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć(Mt 21, 31-32).



Może warto sprawdzić, czy nie masz problemu z depresją? To dość subtelna w swych objawach choroba mylona często z chwilowym pogorszeniem nastroju, która jest dość niebezpieczna dla życia człowieka.

To co napisałaś pasuje do każdego człowieka. Nie potrzebujesz niczego wyobrażać, wystarczy popatrzeć wokół. Każdy z nas ma wrogów, tak zwanych przyjaciół z nożem, sądy z wyrokami i męczeńską śmierć. W Twym opisie widzę przeciętnego człowieka i jego problemy, z jakimi się spotyka w trakcie swego życia i czasie śmierci.

nolda, próbowałeś przeżyć życie bez grzechu?

Pesymistka z Ciebie okrutna, jeśli ktoś ma opisane życie, to są to ewidentnie pojedyncze przypadki.
Przeżyłam kilka dziesiątków lat, nie mam żadnych osobistych wrogów, żadna przyjaciółka mnie nie zdradziła, ja także nie. Nigdy nie otrzymałam wyroku sądowego. Nie znam jedynie okoliczności własnej śmierci - oby Bóg pozwolił uniknąć okrutnego cierpienia.
I zdecydowanie nie jestem wyjątkiem.

Alus, wyjątkiem też nie był Jezus. Nie miał wrogów przez kilka dziesiątków lat. Był poddany rodzicom, czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi. Żaden przyjaciel go nie zdradził w tym czasie, nie miał wrogów, nie miał wyroku sądowego. Nie znał okoliczności własnej śmierci, gdy zajrzała Mu w oczy, prosił Boga, by jeśli to możliwe, ominął Go ten kielich, ta jak Ty prosisz o uniknięcie cierpienia.

Ciekawe przemyślenia Nolda.

Moim zdaniem Jezus miał najtrudniejsze życie ze wszystkich ludzi. Uczynił swe życie prawdziwą sztuką.

Mam sobie wyobrażać że mam wrogów? a to niby ich teraz nie mam? i nie rozumiem twojego toku myślenia? bo jak ja mam wrogów i chcą mnie zlinczować, to mam wtedy przykre i tragiczne życie, a jak Bóg ma wrogów którzy chcą go zlinczować, to on również jest takiej samej sytuacji jak ja? nie widzisz różnicy między Bogiem a człowiekiem?

Dla mnie niezrozumiałym jest, że dobierasz kryteria oceny jakości życia na podstawie pochodzenia, a nie doświadczania kruchości życia. Jeżeli Pan X jest wysoko urodzonym przedstawicielem klasy wyższej, lecz doświadcza takich samych dramatów jak Y, który pochodzi z marginesu, to Pan X ma łatwe życie, bo nie liczy się wymiar zła, jakiego doświadcza, tylko pochodzenie?

W jaki sposób Bóg może mieć kruche życie? ty w ogóle wiesz kim/czym jest Bóg?

Najwyraźniej inaczej pojmujemy Boga. Jesteśmy w dziale "Żyć wiarą", zatem w ramach obowiązującej konwencji dyskusji przytoczę fragment Evangelium vitae:
Także w życiu samego Jezusa, od początku do końca, spotykamy się z tą szczególną „dialektyką” między doświadczeniem kruchości ludzkiego życia a potwierdzeniem jego wartości. Życie Jezusa jest bowiem naznaczone nietrwałością już od chwili Jego narodzin. Zostaje On co prawda przyjęty przez sprawiedliwych, którzy przyłączają się do ochoczego i radosnego „tak” Maryi (por. Łk 1, 38). Lecz zaraz jest także odrzucony przez świat, który jest Mu wrogi i poszukuje Dziecięcia, „aby Je zgładzić” (Mt 2, 13) albo okazuje obojętność i brak zainteresowania wobec dokonującej się tajemnicy tego życia, które przychodzi na świat: „nie było dla nich miejsca w gospodzie” (Łk 2, 7). Właśnie dzięki temu kontrastowi między zagrożeniami i niepewnością z jednej strony, a mocą daru Bożego z drugiej, jaśnieje szczególnym blaskiem chwała promieniująca z nazaretańskiego domu i betlejemskiej stajni: to rodzące się życie jest zbawieniem dla całej ludzkości (por. Łk 2, 11).
Jezus przyjmuje w pełni sprzeczności i całe ryzyko, jakie niesie życie: „będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić” (2 Kor 8, 9). Ubóstwo, o którym mówi Paweł, nie jest tylko ogołoceniem się z Boskich przywilejów, ale pełnym uczestnictwem w uniżeniu i nietrwałości ludzkiego życia (por. Flp 2, 6-7). Jezus doświadcza tego ubóstwa przez całe swoje życie, aż do kulminacyjnego momentu śmierci na krzyżu: „uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci — i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię” (Flp 2, 8-9). Właśnie przez swoją śmierć Jezus objawia całą wielkość i wartość życia, jako że Jego ofiara na krzyżu staje się źródłem nowego życia dla wszystkich ludzi (por. J 12, 32). W tym pielgrzymowaniu wśród sprzeczności, a nawet w obliczu utraty życia, Jezus kieruje się przeświadczeniem, że jest ono w ręku Ojca. Dlatego na krzyżu może powiedzieć: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23, 46) — to znaczy moje życie.

Na krzyżu jeden ze złoczyńców kpił z wyboru Jezusa, wypominając mu, że skoro jest Bogiem, może sam siebie wybawić od kary, wcale nie musi ginąć męczeńską śmiercią. W istocie, mógł swe życie uczynić łatwym: stworzyć taki scenariusz życiowy, gdzie opływałby w dostatki i nie doświadczałby większych zmartwień i trudów życia, nie musiał godzić się na ukrzyżowanie, w końcu wiedział na długo przed apostołami, co go czeka. Tak się jednak z jakiegoś powodu nie stało.

Dramat zwykłego człowieka, który ma świadomość że w bolesny sposób przez śmierć na krzyżu, zakończy swoje życie, wydaje mi sie czymś innym, niż sytuacja w której na krzyżu znajduje się Bóg który ma świadomość, że po ukrzyżowaniu będzie istniał w Niebie przez wieczność.

@Robek, co ma posiadanie wiedzy o przyszłości do dramatu męczeńskiej śmierci? Ból jest mniejszy?
A może chodzi Ci o to, że jak masz jakiś cel w życiu, coś dla czego warto żyć i się poświęcić, to wtedy życie staje się łatwe? Tak przynajmniej zdajesz się sugerować.

Powiedzmy że zawiśnięcie na szubienicy i borowanie zęba, wywołuje ten sam krótkotrwały bul, no ale borowanie zęba jest chyba inaczej przez człowieka odbierane, nisz śmierć na szubienicy?