A widzisz coś złego w konkubinacie? po co ci kościelny ślub, skoro i tak będzie prezerwatywa i przez to brak komunii?

Doszedłem dziś do przekonania, że muszę najbliższe miesiące przeznaczyć na lepsze poznanie historii i zasad tak KK, jak i luteranizmu. Coś wiem, ale pewnie za mało. Poza tym konwersja to nie jest krótki proces. Trwa około roku, więc nic się szybko nie zadzieje.

Prawdę definiuję w odniesieniu do mojego sumienia i wierzę, że model życia proponowany przez Jezusa jest warty naśladowania. Tyle wiem. Reszta jest dla mnie kwestią dyskusji.

Tak, jestem trochę relatywistą, ale jak prześledzisz rozwój naszego gatunku, a od pewnego momentu cywilizacji, to niestety widać jak na dłoni, że nic nie jest do końca pewne i na zawsze poza tym, że prędzej czy później umrzemy.



Szczerze? Nie wierzę, że Bóg miałby kogoś skazać na wieczne potępienie przez kawałek gumy. Jeśli w małżeństwie prezerwatywa pomaga małżonkom w utrzymywaniu zdrowej relacji seksualnej, to dla mnie nie ma grzechu.

Twoje pytania są dobre. Nie wiem, czy jest coś złego w konkubinacie. Z pewnością gdybym dokonał konwersji, to ponowne wejście w związek małżeński miałoby dla mnie sens, bo tam kwestia antykoncepcji jest pozostawiona małżonkom. W tyn sensie żyłbym zgodnie z własnymi przekonaniami, a jednocześnie nie łamał zasad instytucji, do której należę.

Zwrócić uwagę że jeśli Katolicyzm może być ewentualnie prawdziwy, to luteranizm na pewno nie, w końcu luteranie to są ludzie odłączeni od Kościoła Katolickiego, tak samo jakbyś ty "LJ91" odłączył się od Kościoła zaczął tłumaczyć Biblie po swojemu, to byś był na poziomie luteran.



Widze że chcesz zrobić tak jak robi sporo ludzi, czyli zmienić wyznanie, no ale większość ludzi(za kilka lat ja też tak zrobię, być może ta spowiedź w 2019 roku, będzie dla mnie ostatnia) zamiast zmienić wystanie zostają niepraktykującym katolikiem, w końcu jeśli zostawiło się jedną religie, to po co wiązać się z następną.



Po czym możesz ocenić że dana religia jest prawdziwa? czy to jest jak kupno butów w sklepie? musi być na twój rozmiar, bo inaczej nie da rady?

Widzisz, ale dla mnie każda religia, w której człowiek wierzy w istnienie jakiegoś Absolutu może być EWENTUALNIE prawdziwa. Najbliżej mi do chrześcijaństwa, bo urodziłem się w takiej a nie innej kulturze i chciałbym pozostać chrześcijaninem.
Wrzucałem tu już odnośnik do encykliki "Dominus Iesus", w której KK sobie stwierdza, że wszyscy chrześcijanie są w niedoskonałej, ale jednak, relacji z KK i Bogiem. Tak więc nawet z tej pozycji nie można przyjąć takiego czysto binarnego założenia, które tu zaproponowałeś.
Zaraz mógłby się tu pojawić jakiś konserwatysta katolicki i powiedzieć: "no i to są te zgniłe owoce ekumenizmu"! Zamiast stwierdzać ostro, że zbawić się można TYLKO przez KK i w KK... no ale prawda jest taka, że... wszyscy chrześcijanie - w tym katolicy - mają po prostu własną interpretację i mniej lub bardziej się jej trzymają. Tylko interpretację.



Tylko że ja chcę odnowić w sobie duchowość i wiarę, które w ostatnich latach zanikły. Dla mnie konwersja to nie jest sposób na ułatwienie sobie życia. Ja na ten moment nawet się nie modlę. Nie chodzę na msze...
Być może nigdy nie byłem na tyle kompatybilny z katolicką wizją chrześcijaństwa, żebym na dłuższą metę mógł w jej ramach przeżywać rozkwit duchowości? Przy czym należy mieć na uwadze, że duchowość =/= wiara =/= religia. Jak Ci zaczyna brakować tego pierwszego, to gdzie tu miejsce na utrzymanie wiary, a w konsekwencji postępowania zgodnie z konkretną religią?



To jest decyzja polegająca na rozeznaniu obiektywnym (co dane religie mówią o Bogu i jego poznawaniu) i subiektywnym (czy ta konkretna propozycja rezonuje z moim wewnętrznym przekonaniem i sumieniem). Na ten moment uważam, że za mało wiem obiektywnie, żeby móc wypracować sobie pełne rozeznanie subiektywne.

Na świcie są dziesiątki tysięcy religii, skąd będziesz wiedział która jest prawdziwa?
Ale po co ja się o to pytam przecież tobie chodzi o to żebyś miał wygodnie, chcesz dostosować religie do własnych potrzeb, to religia ma być dla ciebie, a nie ty dla religii, cała reszta nie ma znaczenia.

Nigdy się tego nie wie - może nawet nie wie się tego po śmierci, jeśli tam faktycznie nic nie ma? To jest kwintesencja wiary. Jak wiesz, to jest wiedza, albo pseudowiedza.

Jakbym przechodził na radykalny islam to też byś mówił, że robię to dla wygody i ustawiam religię pod siebie czy tylko względem wyznań protestanckich panuje wśród katolików przekonanie, że to taki katolicyzm "light" dla wygodnickich?

Ogólnie mam wrażenie, że przynajmniej niektórzy katolicy uważają, że ich wyznanie jest najbardziej wymagające i że jeśli ktoś zmienia wyznanie czy religię to robi to z wygodnictwa a nie z potrzeby serca, z powodu aspektów tej religii z którymi się zwyczajnie nie zgadza i nie chce być hipokrytą, itd.

Serio człowiek ma być dla religii a nie religia być skuteczną dla danego człowieka drogą prowadzącą do Boga?

Załóżmy, że po konwersji pojawi jakaś opcja, która będzie nakazywała ci coś, co nie jest w zgodzie z twoim sumieniem, światopoglądem. I co wtedy? Kolejna konwersja?
Może od razu lepiej stwierdzić, że wszystkie religie w jakiś sposób ubezwłasnowalniają człowieka i dać sobie z nimi spokój. Co ty na to?

To kolejny ważny wątek. Żeby dokonać konwersji, muszę najpierw dobrze poznać z czego w co wchodzę. Dlatego jeśli w nowym wyznaniu będą jakieś ZASADNICZE zagadnienia niezgodne z moim sumieniem, to będę się musiał poważnie zastanowić.

Gdyby w katolicyzmie przeszkadzał mi tylko sam, dajmy na to, celibat księży, to wiadomo, że konwersja nie miałaby sensu.

Życie społeczne polega na ubezwłasnowolnianiu człowieka. Niestety do pewnego stopnia trzeba się z tym pogodzić. Pytanie gdzie kto ma granice. To zapewne jest indywidualne.

Od samego początku twoich wypowiedzi na tym forum widać, że wszystko co chcesz zrobić, robisz dla własnej wygody, co prawda od razu tego nie zauważyłem( bo na początku myślałem że chcesz unieważnić małżeństwo, po to żeby później muc żyć po katolicku)ale teraz już widać że to wszystko jest robione tylko po to żeby żyło ci się wygodniej, a przecież to powinno być odwrotnie, i to ty powinieneś się dostosować do religii, podnieść krzyż i nieść go do samej śmierci.



O co ci teraz chodzi? przecież mówiłeś że będzie ci tam wygodniej, że będziesz mógł stosować prezerwatywy?
Teraz mam ci powiedzieć że bycie luteranem jest tak samo wymagające jak bycie katolikiem? o to ci chodzi? na co ci to forum, weź sam sobie wmów że tak jest, i na pewno będzie ci się żyło wygodniej.



Na youtube wypowiadało się wiele osób które przechodziło taką drogę jak ty(mam na myśli zmiane wyznania) i często kończyło się to ateizmem, bo jak katolicyzm ci nie pasuje uciekasz do luteran, w luteranach coś ci nie spasuje uciekniesz gdzieś indziej, aż na końcu już nie starczy sił na dalsze szukanie i pozostaje jedynie ateizm.

Na YouTube widziałem też wypowiedzi katolickich księży, którzy mówili, że ludzie przechodzą na protestantyzm, bo doświadczają tam "żywej relacji z Bogiem", czego nie dostarcza KK. Oczywiście łatwo powiedzieć komuś "nie chcesz nieść swojego krzyża" i poczuć się lepiej.
Tylko widzisz, przez 30 lat życia w katolicyzmie i wśród katolików ja zbliżyłem się bardzo blisko ateizmu. Nie potrzebowałem do tego protestantyzmu. Tak więc Twoja interpretacja mojej sytuacji i moich motywów jest zupełnie błędna.

Wydaje mi się że ty zawsze byłeś ateista, jako nie mogę sobie wyobrazić sytuacji w której wierząca osoba, przez 10 lat żyje w konkubinacie.

W konkubinacie i małżeństwach niesakramentalnych żyje w Polsce 25-30%, a deklaruje ateizm 3-5%.
Jak widzisz nie zachodzi tu żadne przełożenie niesakramentalnych i konkubinatów na ateistów.

Pierwsze słysze żeby ktoś w ten sposób to liczył, może się mylę, ale widzę tutaj próbę manipulacji, specjalnie tak kręcisz, tylko po to żeby wyszło po twojemu, bo co to za różnica, ile procent deklaruje ateizm? to ja ktoś się urodził w ateistycznej rodzinie, ma 2 lata jest bez chrztu, nie zadeklarował tego że jest ateistą, to ty go uznajesz za katolika?

Jeśli naprawdę tak uważasz, to tylko ci współczuć.

Zanim wejdziesz w nowy związek, dobrze by było też poznać co nie podobało ci się w poprzednim. Jeśli dobrze rozumiem to do ślubu było ok. Po ślubie świat ci runął na głowę.


I znowu oni temu winni.

Czy mógłbyś zastanowić się nad sobą? Co z tobą jest nie tak, że widzisz błędy tylko u innych.