W tradycji chrześcijańskiej miejscem takim zawsze była pustynia, weźmy na przykład Jana Chrzciciela, Jezusa i ojców pustyni. Zresztą nie tylko w tradycji chrześcijańskiej, prorok Mahomet także modlił się na pustyni zanim archanioł Gabriel objawił mu Koran.

Od jakiegoś czasu planuję miesięczny post (głodówkę) i odcięcie się od wszelkich bodźców, aby poznać siebie lepiej, ćwiczyć charakter i pokonać swoje demony. Niestety odkryłem że w dzisiejszym cywilizowanym świecie jest to bardzo trudne.

I pytanie do Was: pościł ktoś z Was kiedyś dłużej na pustyni? Jeśli tak to jakiej? Jeśli nie pustynia, to jakie inne miejsce może ją zastąpić?

Jest takie miejsce - Pustelnia Złotego lasu w Rytwianach
https://pustelnia.com.pl/okolica/

Czy masz jakieś wyobrażenie, pragnienie na ten temat? Co oprócz postu, totalnej ciszy, milczenia i bycia tylko ze sobą mogłoby jeszcze wystąpić, byłbyś w stanie zaakceptować? Miesiąc na pustyni sam na sam to kawał czasu. Jesteś gotów, masz w sobie dość sił na takie wyzwanie?

Może sobie wypróbować kilka dni - taka jest oferta kamedułów w Rytwianach.
Tyle tylko, że do zamieszkania w pustelni są dość długie kolejki rezerwacji i trochę trzeba poczekać.

Dokładnie Alus, kilka dni. Miesiąc to hardcore. Myślę, że nie wystarczy do tego jedynie nasze pragnienie. Potrzebne jest też rozeznanie kapłana, który podejmie ryzyko przyjęcia i towarzyszenia. I nie wyobrażam sobie, by uczynił to "z marszu". Dlatego ciekawi mnie jaką drogę lelahel już przeszedł. Poczekajmy, aż nam napisze coś więcej. Dla jego dobra Alus.

Mysle, ze miesieczne rekolekcje ignacjsnskie kazdy moze polaczyc z postem i milczeniem. Trzeba tylko znalezc dom rekolekcyjny (klasztor), ktory takie rekolekcje prowadzi.

Jesli chodzi o samotnosc dla samotnosci, mozna zaszyc sie gdzies w lesie z namiotem.

Przypominasz bohatera opowieści, którą przytoczył Anthony De Mello.
Oto ona:
MNICH I JEGO JAŹŃ
Istnieje wiarygodna historia pewnego mnicha, żyjącego na pustyni egipskiej, który był tak męczony ciągłymi pokusami, że nie mógł tego dłużej znieść. Postanowił więc porzucić swą celę i udać się gdzie indziej. Gdy wkładał sandały, aby swoje postanowienie wprowadzić w czyn, zobaczył innego mnicha niedaleko miejsca, w którym stał. On również zakładał sandały.
„Kim jesteś?” spytał nieznajomego. „Jestem tobą”, brzmiała odpowiedź. „To z mojej inicjatywy opuszczasz to miejsce. Chcę, żebyś wiedział, że gdziekolwiek pójdziesz, ja pójdę z tobą.”

Zrozpaczony pacjent powiedział do psychiatry: „Niezależnie od tego dokąd się udaję, muszę zabierać ze sobą siebie samego — i to wszystko psuje”.

Obie rzeczy — zarówno to, przed czym uciekasz, jak i to, za czym wzdychasz — są w tobie.
Ps.
Zastanawia mnie w jaki sposób wyliczyłeś, że potrzebujesz 30 dni, może bardziej „prawidłowa” liczba to 40. Pozostaje jeszcze ustalić rodzaj pustyni oraz obliczyć wielkości i w drogę (ze swoim cieniem)