Labciu, jak napisał kolega nie chodzi o jakiekolwiek wyrzeczenia, odrzucanie. Jak to się mówi w zenie "ani przyjąć, ani odrzucić". Obserwujesz swój umysł i ciało z chwili na chwilę i wiesz co tam się dzieje. Rozpoznając myśli możesz na przykład łatwo rozpoznać, która z nich jest tylko maską dla egoizmu, gniewu, strachu, a która z nich wynika z wewnętrznego poczucia współczucia, empatii, miłości.
Myśli o przyszłości się pojawią, coś takiego jak brak myśli właściwie nie istnieje, mówię to jako osoba od lat praktykująca zen koreański. Można próbować nie myśleć, a myśli wciąż się po chwili pojawią. A więc i plany i marzenia. A rozpoznając w jakiej części naszej osobowości mają te myśli swój początek możemy zdecydować się zignorować je albo iść w wyznaczonym przez nie kierunku. Z przekonaniami nie trzeba się utożsamiać, żeby je akceptować albo działać według nich

Czy z ręką na sercu powiesz, że nie ma takich, którym to nie zaszkodzi (emocjonalnie, psychicznie, duchowo)?

Masz 100% racji. Wydaje Ci się

Byc może Ty obracasz się w kregu samych dorosłych i dojrzałych. Moje doświadczenia są inne. Wiekszość tak zwanych dorosłych ludzi dzisiaj, to osoby wybitnie niedojrzałe. W sferze emocjonalnej i duchowej. Oczywiście Kościół tez ponosi za to winę nie wykorzystując środków jakie mu sa dane do udzielania ludziom pomocy w dochodzeniu do prawdziwej dojrzałości. Ale to inny temat

Sama niezgodność z nauczaniem katolickim nie ma tu zastosowania. Istnieje wiele książek, wiele treści, które propagują po prostu teksty czyniace z osób dorosłych osoby jeszcze bardziej niedojrzałe, infantylne i narażające je na zagrożenia życia emocjonalnego, psychicznego i duchowego.
Czy zwykly, ludzki odruch solidarności i milłości każący krzyknąć: nie idźcie tą drogą, jest dla Ciebie zagrożeniem i wtrącaniem sie do życia innych?

Ładne hasła. Ale tak konkretnie, jakie to zagrożenia "życia emocjonalnego, psychicznego i duchowego" w ogóle istnieją? Jakie cechy książki czynią ją zagrożeniem "życia emocjonalnego" a jakie "życia duchowego"? Co to w ogóle jest "życie emocjonalne" wg Ciebie?

Zaprzeczę. Co to za fakt? Ilu jest takich ludzi? Jakie są kryteria kwalifikacji ludzi jako "wyrośnięte przedszkolaki w sferze życia duchowego"?

To jakiś niedorzeczny argument. Szkodliwe jest palenie papierosów, nie zaś czytanie książek. Od czytanie można sobie najwyżej poszerzyć horyzonty, ewentualnie poprostu dowiedzieć się czegoś więcej, bądź poprostu wzruszyć ramionami. To, że ktoś np. buddysta przeczyta chrześcijańską książkę i stwierdzi że bardziej trafia do niego przekaz chrześcjański, nie znaczy że książka ta mu zaszkodziła...
To znaczy że być może odnalazł to czego poszukiwał. Nie może tu być mowy o jakiejś szkodzie, co najwyżej o pożytku dla tej osoby.

Mówienie innym "nie idź tą drogą", czyli w tym przypadku "nie czytakj tej książki, bo ci może zaszkodzić" jest próbą manipulacji emocjonalnej, miałkości i ciasnoty umysłowej. Z miłością to nie ma nic wspólnego. Owszem, co innego gdy informujemy, że książka zawiera treści niezgodne z nauczanie katolickim itd.

Nie mnie oceniać kto jest dojrzały, kto nie. Każdy z nas sam decyduje o sobie, swoim życiu duchowym zgdonie z własnym sumieniem.

Szyszkownik

Z pewnością każdy decyduje o swoim życiu duchowym zgodnie z sumieniem. I zasadniczo: każdy może czytać wszystko. Tylko odpowiada za swoje decyzje i ich skutki. Także te w sferze wiary i moralności.

Jeśli ktoś się głupio naraża na niebezpieczeństwo to odpowiada za to, co mu się stanie. Jeśli ktoś głupio naraża się na niebezpieczeństwo utraty wiary, to odpowiada za to, co się z nim dzieje. To nie jest kwestia samej lektury. To jest kwestia pogłębiania wiary, modlitwy, sakramentów. Ale również zapytania siebie po co mi ta lektura? W końcu dlaczegoś poświęcam czas na jej przeczytanie. Nie mam nic sensowniejszego do roboty?

I oczywiście, każdy może wybrać. Ma prawo wybrać, jest wolny. Ale ja mam prawo uznać jego wybór za zły. Mam prawo do własnej opinii i wyrażenia własnego zdania. Jeśli wskutek m.in. konkretnych lektur ktoś wybiera źle to szkodzi sobie. Nie ma w tym żadnej manipulacji, jeśli go ostrzegę. Zwłaszcza jeśli człowieka znam i wiem jaka jest jego wiedza i świadomość religijna. To są mniej-więcej obiektywne fakty, które mogę oceniać, podobnie jak mogę ocenić na ile sprawnie ktoś pisze po polsku czy zna matematykę. Nie wartościuję tym człowieka, stwierdzam fakt.

Choć prawdę mówiąc nie uważam metody "nie czytaj" za właściwą. Czytaj, jeśli chcesz. Ale myśl. I pamiętaj że odpowiadasz za siebie.

Jotka

Niby to wszystko co piszesz brzmi na maksa rozsądnie, ale jest różnica między stwierdzeniem:
1. Książka x jest niebezpieczna dla zdrowia psychicznego i duchowego
2. Książka x prexzentuje poglądy niezgodnie z nauką KK

W pierwszym przypadku można dojść do wniosku, że lektura owej książki może doprowadzić kogoiś do szaleństwa bądź jakiś innych psychicznych problemów, gdyż zwiera jakieś podprogowe treści itd.. Jeśli taka wypowiedź pada pod adresem książki, któta jest związana z inną tradycją religijną, to jest to poprostu próba manipulacji przez straszenie jakimś bliżej nieokreślonymi konsekwencjami.

W drugim przypadku mamy rzeczową informację i tyle. I teraz każdy sam decyduje czy chce się skonfrontować z treścią. A może przyniesie mu to więcej pożytku aniżeli bierne trwanie w katolicyzmie, bo taka tradycja, rodzina będzie psioczyć i co ludzie powiedzą? Jeśli ktoś sięga po takie książki, widać czegoś poszukuje. Uważam, że lepiej poszukiwać nawet jeśli miałoby to oznaczać rewizję własnych poglądów, anieżlei trwać w czymś na zasadzie "mierny ale wierny".

Wiesz, to już jest nadinterpretacja wypowiedzi. Jeśli słyszę, że książka zawiera treści niebezpieczne z powodów duchowych, to nie spodziewam się treści podprogowych, tylko zwyczajnie zagrożenia dla wiary.

Jeśli mówię, że książka jest niebezpieczna dla zdrowia psychicznego (to jednak co innego), to też raczej spodziewam się totalnej głupoty psychologicznej, czasem manipulacji trudnej do wykrycia dla niefachowców, a nie jakichś "przekazów podprogowych". W książce?

Być może ktoś tak interpretuje moje słowa, ale za nadinterpretacje - wybacz - nie odpowiadam. Zawsze można zapytać, co mam na myśli i doprecyzować.

To znaczy kto nadinterpretuje czyją wypowiedź? W tym wątku padła przecież właśnie taka wypowiedź pod adresem tej książki...



Dopytywaliśmy się kilkakrotnie co autor miał na myśli, lecz nie doczekaliśmy się wyjaśnień.

Szyszkownik - jaka wypowiedź? Że książka jest szkodliwa duchowo? Możliwe, ale jeśli autor nie odpowiada, miej pretensję do autora wypowiedzi.

Dla mnie stwierdzenie, że "szkodliwość duchowa" oznacza jakiś "przekaz podprogowy" jest nadinterpretacją. Kto i czyją wypowiedź nadinterpretuje, to już kwestia sytuacji, prawda? Chyba, że ktoś to otwarcie napisał, że o to właśnie mu chodzi.

Mnie zastanawia jedna rzecz, czytalem ksiazke Tolla, i rowniez obejrzalem wiekszosc przelozonych na polski jego wystapien na youtube. Wszedzie on kladzie nacisk, ze trzeba poddac sie chwili, nie stawiać oporu, zakaceptować wszystko i nie robić z tego problemu.
Jednak nie wiem czy to jest dobre, albo ja zle rozumiem cos. Sam znam 2 przypadki z zycia i oprocz tego slyszalem o wielu, ze ludzie ciezko chorzy czasem beznadziejnie wychodzą z chorob, poniewaz na przekor wszystkiemu, lekarzowi , wynikom nie poddają sie i walczą, jak ma to sie do nauk Tolla, moze ktos sie wypowie?:) Bo wedlug niego nalezalozby swoją systuacje zaakcpetowac i sie wyluzowac i nie myslec

Witam forumowiczów.

Jak sobie przypominam Eckhart Tolle podaje dwie drogi jedną z nich jest zmiana sytuacji, jeśli nie można tego dokonać należy się od niej odciąć (np. praca cię pogrąża to należy z niej zrezygnować).
Druga droga to akceptacja chwili teraźniejszej. Myślę, iż właśnie opisywane przez Ciebie labcio przypadki poddały się głęboko temu co jest.
Chodzi mi oto, że zaakceptowały chorobę, ale się z nią nie utożsamiły nie funkcjonowały np. jako kobieta chora na raka. Ten wymiar myślenia sprawił, że łatwiej było im walczyć z chorobą ponieważ stworzyły przestrzeń między sobą a choroba. W konsekwencji nie walczyły ze sobą, nie traciły sił na zamartwianie się, stres i zaprzeczanie temu co jest. Tą siłę, czy też energię spożytkowały na "walkę"(słowo niefortunne bo zakłada opór). Tak mi się to wydaje.

Piękne w nauce Eckharta Tolle jest to, że nie musisz mu wierzyć - Ty jesteś nadrzędną instancją wobec jego nauki, ponieważ nie każde sformułowanie musi do Ciebie przemawiać.

Innymi słowy każdy może otworzyć się na działanie Boga.

Bóg jest w każdym z nas.

Czytałem potęgę podświadomości i zamiast analogii widziałbym tutaj raczej w pewnym sensie sprzeczność z "Potęgą Podświadomości". Pozwolę sobie zacytować w tym miejscu wypowiedź z forum filmweb ( http://www.filmweb.pl/film/Si%C5%82a+sp ... ne,1280470 ), odnośnie "Siły Spokoju" i "Sekretu". Uważam, że wypowiedź znajduje także spore zastosowanie w tym przypadku:



Przychylałbym się raczej do powyższego stanowiska.

Ja jestem katolikiem a dzięki tej książce w katolicyzm bardziej się zagłębiłem.

Książkę tę znalazłem, szukając rozwiązania pewnego problemu wewnętrznego. Znalazłem coś dużo lepszego. Książka ta bardzo mi pomogła.

Odnośnie szkodliwości książek - właśnie jeśli nie zatracamy się w kompulsywnym myśleniu, ale zamiast tego jesteśmy uważni, obecni - wówczas możemy z każdej książki wydobyć to, co najlepsze, bez wpadania w różne "pułapki". Jeśli jesteś obecny/obecna, nie tak łatwo Cię zmanipulować.

MArcepan a nie uwazsz ze dzieki potęgi terazniejszosci, mozna wyeliminować całe poczucie winy i Bóg tak nam naprawde jest nie potrzbeny?

Cieszę się... Jak widać są katolicy, którzy czerpią korzyść z takich książek. Fajnie.



Acha, to Ty patrzysz na Boga w kategorii potrzeby, ciekawe...

szyszkownik a nie uwazasz ze bycie non stop w terazniejszosci jest bardzo meczace?? Ja tak to czuje

Człowiek chyba musi czasem w czyms sie zatracić, pomarzyć, myslami byc gdzies daleko zeby odsapnąc od wszystkiego:)