Wiem, co to jest ego. Znam teorię. Tylko wciąż zapominam praktykę.
Dzięki za przypomnienie. Obym miał więcej takich przypomnień w swoim życiu.
Może przyciągnę je prawem przyciągania.

Co do wcześniejszej wiadomości:

Błąd, który tutaj popełniasz to pochopna interpretacja. Zbyt szybko przechodzisz do diagnozy. Dopowiadasz sobie.

Czytałem już mnóstwo takich książek. Wspominałem Tobie zresztą o tym kiedyś. Szukałem w nich odpowiedzi i w pewnym momencie porzuciłem to szukanie. Teraz wracam czasami po troszku do podstaw dla higieny umysłu. Dla przypomnienia. To po prostu pokarm.

Fakt, zapominasz, trudno się z tym nie zgodzić. Prosisz o przypomnienie, jak to mówią mówisz – masz. Kontynuując swą wypowiedź piszesz:

Czy nie próbujesz mnie przekonać, nawrócić, zrobić marionetkę, wykazać, że jesteś debeściak? Wiesz gdzie popełniam błąd – pochopna interpretacja, szybka diagnoza i dopowiadanie.
Moje rozumowanie jest „słuszne”, a twoje „błędne”. „Ja mam rację, ty się mylisz, a więc muszę tego dowieść”. Nie interesuję się tobą, interesuję się swoim ego. Moje ego zawsze ma „rację”.

Neuro, może popatrz z innej strony, ten pokarm, wiedza, nie jest ci potrzebna do tego, żebyś wiedział, a nawet wręcz przeciwnie, może nawet stanowić barierę. Kiedy porzucisz wiedzę, poczujesz, że naprawdę wiesz.

Nolda, może popatrz na to z innej strony
Powinno być... Poczujesz, że naprawdę wiesz. Jeśli rzeczywiście coś poznałeś, to wiesz to również na jakimś poziomie głębszym niż mentalny, bardziej fundamentalnym, trwałym niż konstrukt myślowy. No, ale dalej to wiesz, tyle że nie musisz o tym ciągle myśleć.

Rozstrzygające, konstruktywne rozwiązanie w takich sytuacjach jest zadanie pytania do siebie samego, o motywację, czym się kierujemy, co nas "popchnęło" do aktywności i takiej a nie innej jej formy. Taka zabawa w obserwację uczestniczącą. Zabawa zabawą, ale wiedzę tak czy inaczej trzeba nabyć, żeby móc ją porzucić. Wiedzę odrzucamy i już wiemy, znamy to co jest naprawdę. Daj spokój... Raczej poznajemy, rozpoznajemy, czujemy prawdę i wracamy z tą prawdą poznawać dalej, tyle, że w tym poznaniu mamy odpowiednie postawy z uwagi na to co już znamy (poczuliśmy, że naprawdę znamy, wiemy).

Ło matko. Po prostu asertywnie się wyraziłem. Sądziłem że gram zgodnie ze standardami, na które wskazałeś chwilę wcześniej. Najpierw pouczając mnie, a później jeszcze wypowiadając się na ten temat. Skoro takie reguły gry są ok, to zachowałem się zgodnie z nimi.

Skoro uznajemy, że ok jest odpowiadanie z poziomu "oświeconego ego", to przyjąłem tę regułę i zagrałem zgodnie z nią.

Neuro, piszesz” Sądziłem że gram zgodnie ze standardami […] Skoro takie reguły gry są ok, to zachowałem się zgodnie z nimi.”
Ty, to znaczy kto? Autor „Potęgi teraźniejszości” o sobie mówi tak: „Kim jestem? Nie jestem moimi myślami, emocjami i postrzeganiem zmysłowym ani doświadczeniami. Nie jestem treścią mojego życia. Jestem życiem. Jestem przestrzenią, w której wszystko się wydarza. Jestem świadomością. Jestem TERAZ. Jestem.”
Czy Eckhart Tolle pisze coś o ego, jeśli tak, możesz określisz czym ono według niego jest?

Tak, pisze. Utożsamienie z umysłem.

Ogólnie można tak powiedzieć, ale Ty, niejako uczeń, myślałem, że więcej powiesz.
W „Mowie ciszy” pisze „Umysł nieustannie wypatruje nie tylko bodźców dla myśli, ale szuka również pokarmu dla własnej tożsamości. W ten sposób powstaje ego, które odtwarza się na nowo.”
Potrafisz dostrzec, kiedy umysł szuka pokarmu? Nie jest to takie proste, ale możliwe.

To kto się utożsamiania z umysłem?

Nie wiem.

Nie wiem.
Zgodnie z tym co pisze Eckhart Tolle, świadomość.

Może. Gdy wchodzę w bezruch. Jest to jednocześnie błogi spokój, a zarazem tortura. Piekło w niebie.

Umysł szuka nie tyle pokarmu, co zadania do realizacji. Należy postawić mu cel i niech kombinuje jak realizować zadania prowadzące do celu. Inaczej sam wyznaczy cel i zadania, nie wiem, może szukając w podświadomości, albo w bujaniu w obłokach. Dobrzy by było żeby cel był konstruktywny, no bo po co w umyśle "sadzić" chwasty.

Może te chwasty. Wdrukowane, wydumane, przywiane z wiatrem, zasadzone przez innych, lub własnoręcznie i świadomie

Kto ma postawić cel umysłowi. Kto ma wiedzę, czy ten cel jest konstruktywny, kto rozstrzygnie czy nie są to „chwasty”?

Jak to kto? Życie. Dokładniej ta strefa, dla której przyjmujemy, że ma tylko jedną, pozytywną stronę. Jeszcze dokładniej to nasz wybór tego co wartościowe. Okazji nie powinno zabraknąć wszak „vanitas vanitatum, et omnia vanitas".

Nie bardzo zrozumiałem, umysłowi stawia cel życie, a dokładniej strefa dla której przyjmujemy, że ma pozytywna stronę? Dodatkowo piszesz, że to nasz wybór tego co wartościowe, nasz to znaczy kogo/czego. Piszesz przyjmujemy, to znaczy kto przyjmuje, umysł, życie, strefa, czy może jeszcze ktoś lub coś?
Bądź tak wyrozumiały i rozpisz to w sposób bardziej zrozumiały, powiedz co miałeś na myśli mówiąc „Okazji nie powinno zabraknąć wszak „Marność nad marnościami i wszystko marność".
Dla Ciebie może to i jest proste, ale ja tego nie mogę rozmienić, pomóż.

I tak wszystko się sprawowadza do pytania: Kim jestem oraz kim chcę się stawać/ jaki chcę być/ czego chcę doświadczać?