Wyobraźmy sobie podobną sytuację u nas w Polsce.

W ciągu kilku lat liczba wiernych wzrosła o ponad 100%. Nowo przybyli nie urodzili się w naszym kraju, ale zjechali ze wszystkich zakątków świata, więc nie mówią po polsku, nie mogą też porozumieć się między sobą, chyba że po angielsku. Do tego wprowadzają kult nieznanych nam bliżej świętych o dziwnie brzmiących imionach, ich pieśni są dla nas obce, choć musimy przyznać, że po łacinie śpiewają lepiej od nas. W niedzielę tłok, trzeba stać i na dodatek zaczynają dominować liczebnie nie tylko na mszy, ale i na naszej parafialnej pielgrzymce do Częstochowy. I jeszcze chcą, żeby odprawiać mszę świętą w ich językach ojczystych. We własnym kościele w dni powszednie jesteś zdany na mszę w obcym języku!

W ostatnich latach konieczne było zwiększenie liczby odprawianych mszy świętych, żeby wierni mogli się pomieścić w kościele. Trzeba było znaleźć księży mówiących w językach obcych. Porozumieć się odnośnie do sakramentów, a przede wszystkim spowiedzi. W jakim języku katechizować dzieci, które szybko uczą się naszego języka? Jak reagować na obco brzmiącą muzykę i zwyczaje. Może trochę więcej łaciny? A może po angielsku? Cieszyć się, że nas więcej i że to naprawdę Kościół powszechny, czy denerwować się, że to już nie ta sama parafia, już nie tak nasza i swojska? Czy pozwolić, żeby mieli wszystko w swoich własnych językach, czy próbować razem? No i czy to wiadomo, że oni tutaj zostaną? Że zostaną w Kościele? Może da się przeczekać?

Tak realnie patrząć to ten dylemat nam nie grozi. Jeśli będziemy mieć znaczący napływ imigrantów to raczej z Bułgarii i Rumunii, a to kraje w większości prawosławne.