Witam, zamieszczam część najnowszego artykułu dotyczącego manny zesłanej Izraelitom w trakcie wędrówki do ziemi obiecanej. Całość tekstu znajduje siętutaj.

Nasz Pan jest tym, który daje pokarm podtrzymujący życie. Kiedy Izrael szedł przez pustynię, Bóg wiedział, że potrzebują żywności. Dopuścił do tego, że odczuwali głód i czekał na to, co zrobią. Nie zaskakuje nas, że zaczęli narzekać i zwrócili się przeciwko swoim przewodnikom – Aaronowi i Mojżeszowi. Jakie to ludzkie i naturalne, że w obliczu trudności pierwszą reakcją jest narzekanie i szukanie winnych. Nie tego jednak oczekuje Bóg. W przypadku Izraela musiał nadejść taki moment, kiedy zabrakło im zapasów i już dłużej nie mogli polegać na sobie, tylko w takich okolicznościach mogło wyjść na jaw to, co rzeczywiście było w ich sercach. Musieli doświadczyć dotkliwego braku tak, jak to również często zdarza się w naszym życiu. Serce człowieka zostaje obnażone w trudnościach. Ale Bóg nie posługuje się nimi po to, żeby nas pognębić i wykazać, że skłonności naszego serca są złe; Jemu chodzi o to, abyśmy całą swoją istotą poznali, że to On podtrzymuje nasze życie „wszystkim, co wychodzi z ust Pana”.

Pismo mówi wyraźnie, że Bóg poprzez mannę chciał doświadczyć swój lud, czy będzie posłuszny. Manna była błogosławieństwem i nadawała się na pokarm tylko dla tych, którzy zbierali ją według Bożych zaleceń – codziennie rano, według swojej potrzeby, nie robiąc zapasów na kolejne dni. Nie można było jej zbierać w ciągu dnia, bo topniała w słońcu. Nie było jej też wieczorem, a zatem trzeba było wstać następnego ranka, aby zaspokoić swój głód i podtrzymać życie.

Chociaż Bóg dał wyraźne wskazówki co do korzystania z manny, to jednak nie wszyscy okazali posłuszeństwo. Czy nie jest zastanawiające to, że Bóg nie uprzedził Izraelitów, że manna się zepsuje i pokryje robactwem? Kazał im postępować według tego, co powiedział, ale nie ostrzegł przed konsekwencjami. Pozwolił, aby ci, którzy byli krnąbrni, doświadczyli sami i przekonali się, że nieposłuszeństwo Bogu jest czymś odrażającym. W swoim miłosierdziu Bóg nie przestawał spuszczać manny, a ci, którzy byli oporni zrozumieli, że posłuszeństwo daje w rezultacie życie.

Nasz Pan Jezus Chrystus odwoływał się do manny, kiedy był kuszony na pustyni. W swojej rozmowie z diabłem cytował słowa z Księgi Powtórzonego Prawa 8:3: „Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”.

Boża nauka jest prawdziwym pokarmem, który daje nam życie, jakie ma Bóg, życie zoe, którego nie można zniszczyć. Bóg daje nam ten duchowy pokarm, swoje słowo, aby nas doświadczyć i sprawdzić, co jest w naszych sercach, czy będziemy przestrzegać jego przykazań, czy nie. Jeśli nie będziemy posłuszni, pozwoli nam zobaczyć i doświadczyć konsekwencji, czekając, aż zrozumiemy, że bez posłuszeństwa nie zaspokoimy swojego duchowego głodu. Duchowy pokarm, Boże Słowo czeka na nas każdego poranka, aby dać nam siły na kolejny dzień. To Bóg wybrał poranny czas, jako najwłaściwszy na zbieranie pokarmu – jeśli ktoś zwlekał, tracił to, co było dla niego przygotowane. Spiekota dnia topiła mannę. Czyż nie dzieje się tak samo dzisiaj, kiedy pośpiech i tysiące małych spraw zagłuszają Boże Słowo i nie pozwalają nam wsłuchiwać się w Boży głos?

pozdrawiam!