http://info.wiara.pl/index.php?grupa=6& ... 1113237520

Co sądzicie o takim stawianiu sprawy?
Czy efekt placebo jest oszustwem/kłamstwem wobec pacjenta, czy nie?

Efekt placebo to efekt, zjawisko medyczne, więc jak może być okłamywaniem?

Stosowanie natomiast placebo jest okłamywaniem, nie da się ukryć - jest jednak okłamywaniem płynącym z dobrej woli.

Oj, tak mi się tytuł napisał

No i właśnie - skoro jest to świadome okłamywanie pacjenta, to czy przepisywanie placebo nie jest grzechem śmiertelnym?
Jakie mogą być tu usprawiedliwienia według nauki Kościoła?

Ja widzę np. takie: nie jest to dobrowolne okłamywanie, zmusza do tego rodzaj kuracji, która jest mniej szkodliwa niż szprycowanie chemią (mniejsze zło, dla dobra pacjenta)

Ale czy można przewidzieć, że okaże się równie skuteczna jak chemia? Żeby stosować placebo zamiennie z farmakoterapią trzeba by być pewnym pozostałych (pozafarmakologicznych) czynników wpływających na efekt terapii, wymienionych w artykule (społeczne, ekonomiczne, osoba podająca lek itp), a to niestety bardzo trudno przewidzieć. W przypadku takiej niepewności osób prowadzących terapię cała sytuacja rzeczywiście niebezpiecznie zbliża się do nadużycia zaufania pacjenta.

Ja ewentualnie widzę możliwość zastosowania placebo u pacjentów, którzy są tak wyniszczeni dotychczasową terapią, że dalsze leczenie znacznie zagraża ich życiu (choć i tu mam wątpliwości).

Ja jeszcze widzę taką możliwość u osób, które nie posiadają żadnych objawów fizycznych/somatycznych potwierdzających ich odczucia, bądź schorzenia "nieuleczalne" (np. ze starości) a dające jakieś objawy niepożądane - np. bóle. Jeśli działa placebo, to po co obciążać organizm przeciwbólami?

Nasuwa mi się jeszcze jedno „ale”: proceder leczenia za pomocą placebo nie powinien by być powszechnie wiadomy, bo wówczas pacjenci zaczęliby się zastanawiać, czy to właśnie nie oni są poddawani takim praktykom, a wtedy… czar prysł, bo wątpliwości mogłyby się odbić negatywnie na efektach leczenia pacjentów zarówno „placebowych”, jak i „nie-placebowych”.

Moim zdaniem to dosyć ryzykowna gra, bo stawką jest w niej zaufanie do instytucji lekarza, który w powszechnym przekonaniu stosuje to, co nauka uważa za lek. Gdyby to zaufanie zawiodło, lekarz stałby się kimś podobnym do para-znachora, do którego ludzie podchodzą z przymrużeniem oka, bo stosuje jakieś mętne metody, choć w razie potrzeby zwracają się do niego, bo a nuż pomoże. Myślę, że autor artykułu to miał właśnie na myśli używając słowa „oszustwo”.

Jeśli dzięki placebo mój organizm sam zmobilizowałby siły do walki z chorobą, a ja dzięki temu uniknęłabym chemii pigułek - to jestem za. Chciałabym.

Chciałem tylko przypomnieć, że wśród przykazań nie ma: "nie będziesz kłamał".
Biblijny zakaz brzmi: "Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek" (lub: "Jako świadek nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa").
Wersja katechizmowa: "Nie będziesz mówił fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu".

Czyli zakazane jest działanie chodzi o działanie czynione z zamiarem wyrządzenia innemu niesprawiedliwości/zaszkodzenia komuś.

Zresztą jest lektura szkolna (za moich czasów była): "Dzika kaczka" Henryka Ibsena. Wbrew hasłu ks.Popiełuszki prawda nie zawsze wyzwala: czasem prawda ma moc destrukcyjną.

Wywoływanie efektu Plabeco nie wydaje mi się z zasady złe, chociaż trzeba wielkiej delikatności i wyczucia w jej stosowaniu (zresztą w mówieniu prawdy też). Czyli wszystko zależy od okoliczności: kłamiąc można wyrządzić tyle samo złego (lub dobrego), co mówiąc prawdę.

PS.: Lekarz "plabecujący" musi mieć na tyle pokory, by nie nabrał przekonania, że ma władzę decydowania według własnego "widzimisię" o tym komu może mówić prawdę a komu nie, ale by pamiętał, że jego misją jest działanie dla dobra pacjenta.

Tak mi przyszło do głowy...
Lekarz przepisując placebo nie mówi "to pana uleczy", tylko coś w stylu, "to powinno pomóc na to.czy.tamto, gdyby zaś nie pomogło to zapiszemy coś innego" - więc nawet ciężko tu mówić o kłamstwie.