Jego Eminencja z pewnością się myli...

Jednak większym autorytetem cieszy się jak dla mnie Jego Ekscelencja, nie zaś Moria...

Biblia:

Pan zawarł z nimi przymierze i przykazał im: „Nie będziecie czcili bogów obcych, nie będziecie oddawać im pokłonu, nie będziecie im służyli i nie będziecie im składali ofiar. Jedynie Pana, który wyprowadził was z kraju Egiptu mocą wielką i ramieniem wyciągniętym - Jego czcić będziecie, Jemu będziecie oddawać pokłon i Jemu składać ofiary. Postanowień i nakazów, Prawa i polecenia, które napisał wam, przestrzegać będziecie i wypełniać je na zawsze. Obcych zaś bogów czcić nie będziecie. Nie zapominajcie o przymierzu, które z wami zawarłem, i nie czcijcie bogów obcych. Czcijcie jedynie Pana, Boga waszego, a On wyzwoli was z mocy wszystkich waszych nieprzyjaciół.” 2 Krl 17, 35-39

Nie chodźcie za obcymi bogami, by im służyć i cześć oddawać, ani nie pobudzajcie Pana do gniewu uczynkami waszych rąk, a nie sprowadzę na was nieszczęścia. Jr 25, 6

Jak więc przejęliście naukę o Chrystusie Jezusie jako Panu, tak w Nim postępujcie: zapuśćcie w Niego korzenie i na Nim dalej się budujcie, i umacniajcie się w wierze, jak was nauczono, pełni wdzięczności. Baczcie, aby kto was nie zagarnął w niewolę przez tę filozofię będącą czczym oszustwem, opartą na ludzkiej tylko tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie. Kol 2, 6-8
-----------------------------------------------------------------------------------
POSYNODALNA ADHORTACJA APOSTOLSKA ECCLESIA IN EUROPA
OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II (fragment):

"Często ten, kto potrzebuje nadziei, wierzy, że można zaspokoić tę potrzebę przelotnie i nietrwale. I tak nadzieję, ograniczoną do przestrzeni ziemskiej, zamkniętej na transcendencję, utożsamia się na przykład z rajem obiecywanym przez naukę i technikę albo z różnymi formami mesjanizmu, ze szczęśliwością natury hedonistycznej, jaką daje konsumpcjonizm, czy też urojoną i sztuczną, dostarczaną przez narkotyki, albo z pewnymi formami millenaryzmu, z oczarowaniem wschodnimi filozofiami, z poszukiwaniem ezoterycznych form duchowości, z różnymi prądami New Age 19.
To wszystko okazuje się jednak głęboko złudne i niezdolne zaspokoić tego pragnienia szczęścia, którego ludzkie serce nie przestaje odczuwać w swej głębi. Dlatego utrzymują się i nabierają ostrości niepokojące oznaki gaśnięcia nadziei, wyrażające się nieraz również w agresji i przemocy20"
(...)
Zgromadzenie synodalne ukazało w sposób jasny i przekonujący, że Kościół ma do zaofiarowania Europie najcenniejsze dobro, jakiego nikt inny nie może jej dać: jest to wiara w Jezusa Chrystusa, źródło nadziei, która nie zawodzi30; jest to dar leżący u początków jedności duchowej i kulturowej ludów Europy, który dzisiaj i w przyszłości stanowić może zasadniczy wkład w ich rozwój i integrację. Tak, po dwudziestu wiekach Kościół ma do ofiarowania na początku trzeciego tysiąclecia to samo orędzie, które stanowi jego jedyne bogactwo: Jezus Chrystus jest Panem; w Nim i tylko w Nim jest zbawienie (por. Dz 4, 12). Źródłem nadziei dla Europy i dla całego świata jest Chrystus, „Kościół zaś jest jakby kanałem przenoszącym i rozprzestrzeniającym falę łaski, tryskającej z przebitego Serca Odkupiciela”31.


18. Synod Biskupów — Drugie Zgromadzenie Specjalne poświęcone Europie, Orędzie końcowe, 1: "L'Osservatore Romano", wyd. codzienne, 23 października 1999 r., s. 5; wyd. polskie, n. 12/1999, s. 50.
19. Por. Propositio 5 a; Papieska Rada ds. Kultury i Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego, Jezus Chrystus dawca wody żywej. Chrześcijańska refleksja nad New Age, Watykan 2003.
30. Por. Propositio 4, 1.
31. Jan Paweł II, Homilia w czasie Mszy św. koncelebrowanej na zakończenie Drugiego Zgromadzenia Specjalnego Synodu Biskupów poświęconego Europie (23 października 1999 r.), 2: AAS 92 (2000), 178; "L'Osservatore Romano", wyd. polskie, n. 12/1999, s. 48.

---------------------------------------------------------------------------------
Oddawajcie cześć Jedynemu prawdziwemu Bogu, przyznając Mu pierwsze miejsce w waszym życiu! Człowiek jest nieustannie wystawiany na pokusę bałwochwalstwa. Niestety, są ludzie, którzy szukają rozwiązania problemów w praktykach religijnych nie dających się pogodzić z wiarą chrześcijańską. Nietrudno jest ulec wierze w mity łatwego sukcesu i władzy; niebezpieczne jest przyjęcie mglistych koncepcji sacrum, przedstawiających Boga pod postacią energii kosmicznej lub w inny sposób, niezgodny z nauką katolicką.
Młodzi przyjaciele, nie ulegajcie fałszywym iluzjom i chwilowym modom, po których nierzadko pozostaje tragiczna pustka duchowa! Nie ulegajcie powabom pieniądza, konsumpcjonizmu oraz przewrotnej przemocy, prezentowanym czasem w środkach przekazu.
Adoracja prawdziwego Boga jest formą autentycznego oporu wobec bałwochwalstwa jakiegokolwiek rodzaju. Adorujcie Chrystusa: On jest Skałą, na której możecie budować waszą przyszłość oraz bardziej sprawiedliwy i solidarny świat. Jezus jest Księciem Pokoju, źródłem przebaczenia i pojednania, On może uczynić braćmi wszystkich członków rodziny ludzkiej.

Jan Paweł II
Orędzie Ojca Świętego na XX Światowy Dzień Młodzieży 2005 r.
------------------------------------------------------------------------------------
Wypada chyba przestrzec chrześcijan, którzy z entuzjazmem otwierają się na rozmaite propozycje pochodzące z tradycji religijnych Dalekiego Wschodu, a dotyczących na przykład technik i metod medytacji oraz ascezy. W pewnych środowiskach stało się to wręcz rodzajem mody, którą przejmuje się dość bezkrytycznie. Trzeba, ażeby najpierw dobrze poznali własne duchowe dziedzictwo, żeby także za stanowili się, czy mogą się tego dziedzictwa ze spokojnym sumieniem wyrzekać"

Jan Paweł II "Przekroczyc próg nadziei"

------------------------------------------------------------------------------------
To wezwanie, by strzec się bożków, pozostaje aktualne w dzisiejszych czasach. Czyż nasz współczesny świat nie stworzył sobie własnych bożków? Czy nie poszedł w ślady, być może nieświadomie, starożytnych pogan, odwodząc człowieka od jego prawdziwego celu, od szczęścia życia wiecznego z Bogiem? (...)
Wszystkim ludziom dobrej woli, którzy mnie słuchają, powtarzam za św. Pawłem: Wystrzegajcie się oddawania czci bożkom, nie ustawajcie w czynieniu dobra!"
Homilia Ojca Świętego Benedykta XVI wygłoszona w czasie Mszy św. na placu Inwalidów w centrum Paryża (13 września 2008 r.) (fragmenty)
------------------------------------------------------------------------------------
kard. Henri de Lubac SJ (1896 - 1991):

„Religie i ludzkie mądrości nie są wcale jakimiś ścieżkami, które w różnych miejscach wspinają się na ten sam, jedyny szczyt. Należałoby je raczej porównać, we właściwych im ideałach, do różnych szczytów, oddzielonych od siebie nawzajem przepaściami, a pielgrzym, który zagubił się gdzieś poza właściwą ścieżką, na jednym z najwyższych szczytów, ponosi ryzyko największego oddalenia się od celu. W końcu, pomiędzy najwyższymi wierzchołkami pojawia się błyskawica wielkich sporów”

„Za każdym razem, gdy słabnie świadomość chrześcijańska, gdy Kościół zostaje zanegowany (...)wierni szukają instynktownie jakiegoś substytutu, by zapełnić pustkę. Stąd na przykład ów miraż Indii, który tyle ofiar zebrał wśród młodzieży; stąd zalew najróżniejszych religii wschodnich,(...) stąd pleniące się sekty, niekiedy ściśle zamknięte (...);stąd sięgające nawet klasztorów (pragnę wierzyć, że są to rzadkie przypadki), i to pomimo tylu nie całkiem bezowocnych wysiłków, pewne zapomnienie naszej jakże płodnej Tradycji duchowej, tak Zachodu jak i Wschodu (chrześcijańskiego), niekontrolowany zwrot ku psychoanalizie lub też innym metodom, z których najpoważniejsze nie są w żaden sposób zgodne z przeżytą wiarą.”
------------------------------------------------------------------------------------
kard. Hans Urs von Balthasar (1905 – 1988):

„Nie można by zadać Kościołowi bardziej wewnętrznej i śmiertelnej rany, niż gdyby zakony opuściły eksponowane miejsce swojej chrześcijańskiej medytacji, którą sprawują zastępczo dla całego Kościoła i świata, aby wycofać się za parawan medytacji niechrześcijańskiej […] Nie można by nazwać tego inaczej, jak zdradą ukrzyżowanej miłości Bożej..."

D. T. Suzuki
„D. T. Suzuki zestawiając chrześcijaństwo i buddyzm w wydaniu zen stwierdza bardzo stanowczo, że „nawet z grubsza biorąc, nie ma cienia podobieństwa między ćwiczeniami zen a tymi, które proponuje założyciel Towarzystwa Jezusowego [Ćwiczenia duchowe św. Ignacego Loyoli]” Odwołuje się też do samego tekstu Ewangelii, co bynajmniej nie pomaga w znajdowaniu podobieństw między doświadczeniem duchowym obu religii: „Gdy słowa Chrystusa brzmią: "Ojciec twój, który widzi w skrytości, ten ci odda jawnie" – wówczas dostrzegamy jak bardzo buddyzm i chrześcijaństwo różnią się między sobą. Dopóki poświęcamy choć jedną myśl komukolwiek, Bogu, diabłu albo temu, że nasze uczynki są znane i zostaną nagrodzone, zen powie: "Nie należysz jeszcze do naszego grona" […] Zen chce, aby nawet ten ostatni ślad świadomości Boga uległ, o ile to możliwe, zatarciu”
D. T. Suzuki:"Ilekroć spojrzę na wizerunek ukrzyżowanego Chrystusa, myślę o głębokiej różnicy dzielącej chrześcijaństwo od buddyzmu. Na Zachodzie podkreśla się silnie osobowe Ja. Na Wschodzie nie ma żadnego Ja […] W buddyzmie potrzebujemy jedynie oświecenia, a nie Ukrzyżowanego […] Buddyzm wyjaśnia, że od samego początku nie ma żadnego Ja, które miałoby być ukrzyżowane”

Źródło:
WIELE ŚCIEŻEK NA RÓŻNE SZCZYTY - KS. A. SIEMIENIEWSKI


Polecam także katechezę o. Joseph-Marie Verlinde "Jedyna Droga, Prawda i Życie"]
http://www.katolik.pl/index1.php?st=artykuly&id=675

szczególnie ten fragment:
Wszystkie tradycje religijne wymagają od nas szacunku, jako pewne świadectwo wysiłku człowieka poszukującego Boga. Ale na końcu czasów Bóg objawił się, ponieważ widział, że człowiek starając się odnaleźć Go po omacku, gubi się. Pan Jezus mówił, że jeśli niewidomy prowadzi niewidomego, to obaj wpadną w dół, i dodał: Ja jestem światłością świata, kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności.

Wielkie tradycje religijne są owocami wysiłku człowieka, który szuka Boga, ale nie może osiągnąć swojego celu ze względu na grzech, który go zaślepia. Zachwycony pięknem natury człowiek zaczyna mylić Boga ze stworzeniem i oddaje boską część naturze. Stąd rodzą się wszelkie rodzaje pogaństwa, a także różne bardziej rozwinięte formy naturalizmu, z których najbardziej znanymi są tradycje hinduizmu, buddyzmu i taoizmu.

Człowiek nie szukałby Boga, gdyby On sam nie złożył w nim tego pragnienia. W pewien sposób Bóg zawsze wychodzi na spotkanie człowieka, który naprawdę Go poszukuje, a więc w tych tradycjach nie wszystko jest fałszywe. Są elementy prawdy - Ojcowie Kościoła mówili, że są tam ziarna prawdy nawiązujące do Chrystusa, które ku Niemu kierują, a w Jezusie odnajdują swoją pełnię. Ale obok tych prawd jest wiele błędów i, jak już zauważyliśmy, nieprzyjaciel chce zagarnąć te tradycje dla siebie. Jednak Hindus, który z przekonania pozostaje w religii, w której się urodził, będzie zbawiony dzięki tym ziarnom prawdy, tym słowom prawdy, które są obecne w jego religii mimo błędów, które także się w niej znajdują. Bóg widzi zawsze dobrą intencję swoich dzieci. Hindus idąc za swoją tradycją, podąża za tym, co uważa za najprawdziwsze i nie wiedząc o tym, kieruje się ku Chrystusowi, nawet jeśli Go nie zna. Odkryje Go dopiero, kiedy stanie przed Nim twarzą w twarz.

Inna jest jednak sytuacja chrześcijanina, który poznawszy już pełnię prawdy, zwraca się do prawd częściowych, zwraca się do religii przedchrześcijańskich. Dla takiego człowieka opuszczenie chrześcijaństwa dla innej tradycji jest apostazją, tzn. zaparciem się wiary. Wówczas cześć oddawana tym częściowym prawdom staje się bałwochwalstwem. Bożek nigdy nie jest kłamstwem. Bożek jest częściową prawdą, która jest uznana za absolut, której oddaje się boską cześć. A więc jeśli Hindus może być zbawiony dzięki niektórym prawdom swojej religii, to sytuacja jest zupełnie inna dla chrześcijanina, który cofa się do tamtych tradycji. Stąd wynikają problemy, które przeżywają ludzie Zachodu zwracający się ku tradycjom wschodnim.

Moje osobiste doświadczenie nauczyło mnie, że przejście przez rytuał inicjacji, to wydanie samego siebie w ręce nieprzyjaciela. Dla chrześcijanina jest to naprawdę zaparcie się Chrystusa, bo w rytuale inicjacji - mówię tutaj o inicjacjach buddyjskich czy też hinduskich - kandydat przynosi kilka symbolicznych przedmiotów, np. kwiaty, owoce, białą chusteczkę, kadzidło i inne przedmioty, reprezentujące całą jego osobę. Ten zaś, kto dokonuje rytu inicjacji, ofiarowuje wszystkie te przedmioty któremuś z bóstw tradycji hinduskiej, które pochłaniają naszą uwagę i odwracają nas od Chrystusa. Są to uosobione siły natury, które Ojcowie Kościoła nazywali wprost demonami, my zaś mówimy o duchach demonicznych. Kiedy więc uczestniczymy w rycie inicjacyjnym, zgadzamy się na - wynikające z niego - przymierze z tymi duchami.

Dlatego wszystkim osobom, które przeszły tego typu inicjację, radzę wyspowiadać się z grzechu apostazji i - jeśli jakieś problemy będą się pojawiać dalej - poprosić o modlitwę o uwolnienie. Sprawa jest poważna. Doświadczenie egzorcystów dowodzi bowiem, iż inicjacje powodują bardzo silne związania. Ale Pan Jezus jest zwycięski we wszystkim i gdy prosimy, by uwolnił nas z więzów, którymi związaliśmy się przez swoją nieświadomość czy przez nieuwagę, także głosimy Jego zwycięstwo.

w dalszym ciągu jest to tekst ze strony mistrza zen, ba tylko jego fragment, bez umocowania w kontekście. Nie wiemy o czym pisał w calym liscie przełożony jezuitów.
Zbulwersowalo mnie zdjęcie z aktu inicjacji. Czy możesz powiedziec cos więcej na jego temat? na czym taka inicjacja polega?
ja ze swej strony obawiam sie, ze takie praktyki medytacyjne i modlitewne, w których psychologiczne i mentalne bariery ustępują miejsca poczuciu jedności ludzi różnych religii i ras. nie są czymś, czego szukał i wymagał od swoich uczniów Jezus Chrystus, nie są celem misji Kościoła i mogą nieść ze sobą ryzyko indyferentyzmu religijnego

W kontekście tego co podobno twierdzi Peter Hans Kolvenbach Generał Zakonu Jezuitów (chciałbym poznać źródło tej informacji - bo nie wiem czy sobie ktoś tego nie wymyślił)- myślę, że mogę wkleić trochę cytatów (a Pani jo_tka mi tego nie wytnie )

Moria: pytanie co oznacza słowo "techniki medytacyjne". Dla mnie istnieje różnica między treścią medytacji a techniką. Technika wydaje mi się być dość neutralna, jak narzędzie, którego używasz...

Ale to tylko moja intuicja.

:)

Buddyzm, szczególnie jego tybetańska odmiana jest BARDZO silnie zdeizowany, medytujący rozpoczyna medytację od "oddania się", lub też "szukania schronienia" we wszystkich Guru, Buddach, Dharmie i Sangdze.

Potem wizualizuje całe zastępy buddów, modli się do nich, prosząc o pomoc na drodze do oświecenia, chwali, wysławia, kłania się im, itp.

Jezuici wybrali ZEN, bo to taka mocno okrojona wersja Mahajany. Krótko mówiąc, buddyzm nie wtrynia im się w chrześcijaństwo i odwrotnie.

Sam Jezus był bardzo "buddyjski", powiedziałbym wręcz "modelowo" buddyjski - z jednym zastrzeżeniem: odwoływaniem się do Ojca-Który-Jest-w-Niebie. Jak widać, ten fakt ZUPEŁNIE nie przeszkadzał Mu kroczyć "Ośmioraką Ścieżką", więc tym bardziej nie powinien przeszkadzać Jezuitom, no nie?

to co zostało zapomniane [...]

Inicjacja w chyba wszystkich nurtach zenu polega na tym samym, na przyjęciu pięciu podstawowych wskazań:
1. Ślubuję powstrzymywać się od zabierania życia.
2. Ślubuję powstrzymywać się od brania rzeczy mi nie danych.
3. Ślubuję powstrzymywać się od działania powodowanego żądzą seksualną.
4. Ślubuję powstrzymywać się od kłamstwa.
5. Ślubuję powstrzymywać się od brania używek powodujących rozproszenie i nieuwagę.

Po jakimś czasie, kilku latach zazwyczaj, kilku odosobnieniach można zdecydować się na przyjęcie kolejnych 5ciu:
6. Ślubuję nie mówić o błędach innych ludzi.
7. Ślubuję nie wychwalać siebie i nie poniżać innych osób.
8. Ślubuję nie kierować się chciwością, lecz okazywać szczodrość.
9. Ślubuję nie wzbudzać gniewu lecz utrzymywać umysł w harmonii.
10. Ślubuję nie oczerniać Trzech Klejnotów - Buddy, Dharmy (czyli nauk buddyjskich), Sanghi (znaczenie podobne co słowa "Kościół", oznacza zgromadzanie praktykujących buddyzm).

Ślubuje się oficjalnie, z zachowaniem rytuału (nie jako rytuału magicznego, a kolejności czynności, formalnych zwrotów, chodzi o całą tą pompę) dlatego, żeby zarzucić na swój własny umysł "smycz". Kiedy chcesz zrobić coś co jest przeciw wskazaniom, a uznajesz je za dobry drogowskaz to mimo wszystko można znaleźć sobie wymówkę. Po oficjalnym ślubowaniu taką wymówkę znaleźć sobie ciężej bo jest wtedy "no ale kurczę, ślubowałem".

"Bóstwa" to tak zwane jidamy czyli formy medytacyjne. Medytacja z jidamami polega nie na oddawaniu czci tylko na skupieniu się na aspektach, które dana postać reprezentuje. W tej technice dobiera się jidam do osoby, tak, żeby pomóc jej z tym co w jej umyśle jest najsilniejszą przeszkodą. Dla ludzi okrutnych, z małą empatią jest Zielona Tara, dla ludzi z silnym przywiązaniem, problemem z żądzą i uzależnieniami jest Mahakala(tak zwana groźna postać. Wygląda przerażająco ale nie jest żadnym demonem, reprezentuje aspekt uśmiercania tendencji, medytacja na mahakalę pomaga ostatecznie zakończyć skłonność umysłu do ulegania pewnym słabościom, zadeptanie ich na śmierć, stąd naszyjnik z ludzkich głów i deptanie Mahakali po dziwacznym stworku). W żadnym momencie praktyki nie ma chołdu czy zwracania się do jakiejś zewnętrznej w stosunku do człowieka siły. To tylko egzotyczna technika umysłowa.

Serge Hutin definiuje inicjację jako „proces mający na celu psychologiczne urzeczywistnienie u jednostki przejścia ze stanu bytu – uważanego za niższy – do stanu wyższego, przemianę z „profana” w „inicjowanego ”.
Adept jest wprowadzony do wyższego świata poprzez uruchomienie pewnych, utajonych możliwości swojej natury, które inicjacja przenosi w sferę aktu.
Zakłada się, że neofita, pod koniec prób, jakim jest poddawany i w wyniku inicjacji, która staje się jego udziałem, może cieszyć się innym rodzajem egzystencji; staje się inny. Obrzęd inicjacji dostępny jest jedynie tylko tym kandydatom, którzy przez próby inicjacyjne już przeszli. Zakłada się, że ujawniają one, iż jest on już gotowy do zostania wprowadzonym w nową grupę, do społeczności inicjowanych.
Tak więc inicjacja jest przygotowana poprzez pewną całość pouczeń i poprzez pewne symboliczne praktyki o charakterze prób mające na celu wprowadzenie większej dramaturgii do właściwej inicjacji. Celem tego wszystkiego jest doprowadzenie do spotkania adepta z sacrum. Większość prób inicjacyjnych zakłada w mniej, lub bardziej oczywisty sposób, pewnego typu rytualną śmierć, po której następuje zmartwychwstanie, albo nowe narodzenie. Centralny moment każdej inicjacji tworzony jest przez symboliczny powrót neofity do żywych poprzez przejście przez świat śmierci. Wraca on jednak on do życia jako nowy byt, nowy człowiek, przyjmujący inny rodzaj bytowania.
Takie przejście przez śmierć może być interpretowane jako symboliczna regresja do pierwotnego chaosu kosmogonicznego. Stary świat musi zostać unicestwiony, aby adept mógł wejść do nowego świata. Symboliczna śmierć jest końcem pewnego sposobu bytowania, który antycypuje dostęp do nowego sposobu istnienia, niedostępnego dla tych, którzy nie zmierzyli się z inicjacyjnymi próbami.
Inicjacja i próby jakie jej towarzyszą mają więc za cel umożliwienie dostępu do doświadczenia o charakterze religijnym, które wskazuje na wejście adepta do społeczności inicjacyjnej.
Takie odrodzenie czy takie ontologiczne przekształcenie, które dokonuje się podczas rytuału inicjacyjnego, jest owocem przekazania „duchowego wpływu” (René Guénon), który z reguły uznaje się za emanację bytów „nadprzyrodzonych”, których określenia są zróżnicowane w zależności od tradycji. Mistrzowie jak i inicjowani są jedynie przedstawicielami lub „wcieleniami” tych duchowych mocy, które przekazują swoje wpływy neofitom.
Nowe, inicjacyjne narodzenie, często opisywane przy pomocy położniczej symboliki, nie jest więc „naturalne”, ale zawiera obrzędy ustanowione przez nadludzkie istoty i rości sobie pretensje do bycia dziełem „boskim”. W ten sposób jednostka przechodzi drogę od natury do świętej historii i jest, w pewien sposób wprowadzana w świat bogów.

W żadnym momencie praktyki nie ma chołdu czy zwracania się do jakiejś zewnętrznej w stosunku do człowieka siły. To tylko egzotyczna technika umysłowa