Czy tylko ja dostrzegam tutaj niedojrzałość takiego pytającego?
- Tatusiu, którą zabawkę mam wybrać?
- Sam zdecyduj.
- A na którą mam się zdecydować?

Właśnie od początku piszę, że w większości przypadków "Wielkie Pytanie O Życie, Wszechświat i całą resztę" jest głupim pytaniem. Wtedy, kiedy nie jest głupim pytaniem, jest na ogól formułowane rozsądniej niż "jaki jest sens życia?".

"celem życiowym, jaki sobie dla siebie wyznacza konkretna jednostka, mogą być różne rzeczy". Czego jeszcze nie rozumiesz? Dla Jasia celem będzie kupa forsy, willa na Bahamach i trzy jachty, dla Stasia opracowanie metody kontroli zegara telomerowego, a dla Adasia pobożne wypełnianie obowiązków w zakonie kontemplacyjnym i dążenie do spełnienia ideałów chrześcijańskich. Co znaczy w tym kontekście pytanie o to, "jakie powinny to być rzeczy"? Takie, jakie dana, konkretna jednostka uzna, że powinny. To elementarne, drogi Watsonie.

Jaką niedojrzałość? Czy niedojrzałe jest zadawanie pytań o to, jak powinno się postępować? Ty nigdy takiego pytania nie zadałeś?



Wolałbym tego nie sprowadzać do sporu o formę.



Chyba jednak nie. Ale po kolei: powiedzmy, że pytam ciebie tak: "mam kupę kasy - czy powinienem sobie za to kupić willę na Bahamach i trzy jachty, czy może ufundować w mojej gminie przedszkole, bo nie jest ona zbyt bogata, ludzie muszą pracować, a matki nie mają z kim zostawiać dzieci?". Czy uważasz, że to jest głupie pytanie?

A może uważasz, że właściwa odpowiedź to "sam zdecyduj"? To bez sensu: WIEM, że sam zdecyduję i nikt mnie z tej decyzji nie zwolni, bo to moje pieniądze i sam nimi dysponuję! Ja się pytam, JAK POWINIENEM zadecydować.

Sam twierdziłeś, że nie jest pytanie o to, "jak postępować", tylko o to, jaki mieć WŁASNY CEL życiowy. Mogę Ci zaraz ustalić cel, skoro potrzebujesz nad sobą pana, żeby wykonywać jego rozkazy.

Pod mętną formą kryje się mętna treść. Bałagan w mowie, bałagan w głowie.

To NIE jest pytanie o CEL ŻYCIOWY.

To bardzo dobre pytanie, jeśli rzeczywiście masz te pieniądze, nie wiesz co z nimi zrobić i zastosujesz się do tego, co ja Ci powiem, żebyś z nimi zrobił

Jak powinieneś zdecydować o celu swojego życia, co z nim zrobić? Szambonurkiem zostań. To akuratna odpowiedź na pytanie kogoś, kto nie ma pojęcia, jaki chciałby wybrać swój własny cel życiowy i musi pytać kogoś innego.

Oczywiście że jest. Wystarczy dostrzec, do jakich coraz bardziej ogólnych problemów prowadzi. Pierwszym jest: co mam zrobić z moimi pieniędzmi. Kolejny: po co ja w ogóle zarabiam pieniądze. Kolejny: po co w ogóle pracuję. Kolejny: po co w ogóle robię cokolwiek. I ostatecznie: po co w ogóle żyję? Jeśli cię tak mierzi to, że można o to pytać innych (choć doprawdy nie jestem w stanie pojąć, co w tym jest takiego zabawnego: nigdy w życiu nie pytałeś kogoś o radę w jakiejś sprawie? wszystko już wiesz? ), to spytaj o to sam siebie. Wydaje ci się pewnie, że o tym właśnie mówisz? Nieprawda: jeżeli zapytasz sam siebie, to odpowiedź: "sam zdecyduję" będzie jeszcze bardziej bezsensowna.

Ja tu miałem na myśli życie jako całkoształt procesów życiowych w najszerszej formie, a nie marną egzystencję pojedynczego osobnika. Cele życia pojedynczych osobników mogą być bardzo różne. Globalnie, wydaje mi się, życie dąży do trwania, choć lokalnie może się to nie udać i lokalnie życie się zakończy (samobójca, wojna, nuklearna zagłada planety).

Mówicie tak zgodnie, jakbyście się umówili..





Wow, to doskonale, że już sobie jasno, po raz kolejny, ustaliliśmy te dwie oczywistości:

- osobnik zdolny do decyzji musi zdecydować o swoim postępowaniu,
- możliwości do wyboru jest - uwaga! - nie jedna, ale wiele! I to różnych!

więc czy możemy wreszcie zacząć odpowiadać na pytanie o sens życia, tj. co mianowicie wybierać i dlaczego?

Chodzi Ci o sens/cel życia jako żywota jednostki czy jako całokształto procesów życiowych w ogóle?

Życia jako żywota jednostki świadomej.

A to każda jednostka ma swój własny cel, a w zbiorze jednostek te cele bywają bardzo różne, choć generalnie, sądzę, że większość dąży do zapewnienia sobie oraz swoim potomkom jak najlepszych warunków życia, jednakoż bez znacznego pogarszania warunków życia innych.

A skąd ten cel się bierze?

Nie wiem za bardzo, chyba po troszę z instynktu, racjonalnego myślenia, empatii, wychowania, światopoglądu itd

Czyli uważasz, że jednostka nie wyznacza sobie sama celów, tylko one się po prostu biorą z różnych tych rzeczy, które wymieniasz?

Jednostka z reguły ze swojej perspektywy wybiera sobie cel, niemniej nie jest w stanie przecież zweryfikować, w jakim stopniu jest zdeterminowana przez owe "różne rzeczy".

Skoro jednym z determinantów wybrania celu jest racjonalne myślenie, to chyba można powiedzieć, że przynajmniej po części jednostka sobie cel wybiera albo też nie wybiera celu nierealnego (a to też jest pewnego rodzaju wybór). Niemniej jednostka jest ograniczona w swoim wyborze m.in. przez te elementy, ktore wymieniłem.

Ale my na tym właśnie wyborze się skupiamy.



No to skoro już to ustaliliśmy, to się zastanówmy, jaki jest sens życia.