Takie wyjaśnienie niebezpiecznie zmierza w stronę: "skoro coś robimy, to znaczy, że to robimy".

Trudno odmówić logiki temu stwierdzeniu. A nami kierują różne pragnienia. I, przynajmniej jeśli jesteśmy świadomi, to je realizujemy. Jeden pragnie gwałcić małych chłopców, ale pragnienie życia zgodnie z wyznawaną religią jest silniejsze, u innego niestety bywa słabsze...

Tyle, że jest ono tautologiczne, więc niczego nie wyjaśnia.



A po co nam świadomość do realizacji pragnień?

Jeśli nie mamy świadomości, to pragnienia realizuje nasze ciało, ale nie my jako byt świadomy. Nie podejmujemy wówczas decyzji. Dzieje się to poza naszą wolą. Trudno więc mówić, że realizujemy nasze pragnienia wówczas.

Skoro podejmujemy decyzje, to czy możemy również podjąć decyzję o tym, że nie będziemy realizować naszych pragnień?

Pewnie. Na tym w dużej mierze opiera się choćby buddyzm.

Tak, ale wtedy będzie to spełnienie pragnienia nierealizowania pragnień

JedenPost - Buddyzm inaczej definiuje pragnienie. Tam rozchodzi się o powściągliwość zmysłów, ale pragnienie osiągnięcia nirvany jest jak najbardziej pożądane.

No więc właśnie. Czyli klasyczny przykład "odpowiedzi automatycznej".

Decyzję można podjąć, ale zrealizować jej się nie da. Chyba, że popełniając samobójstwo.

No to cofamy się parę stron wcześniej:

Można tak mówić do momentu, gdy podmiot orientuje się, że może świadomie zdecydować o przerwaniu swojego życia - a więc zrezygnować z przetrwania. Od razu pojawia się pytanie, dlaczego miałby tego nie zrobić? Czy ma żyć tylko po to, żeby.. żyć (bo celem życia jest życie)?

(pomijam już kwestię, że równie dobrze i na to można odpowiedzieć, że samobójstwa popełnia się realizując pragnienie popełnienia samobójstwa)

U Dostojewskiego pojawiło się zresztą inne ujęcie tego problemu - w poszukiwaniu wolności woli podmiot decyduje się popełnić samobójstwo bez żadnego powodu, jedynie po to, by udowodnić, że jest to możliwe. Niestety, to zdanie również jest wewnętrznie sprzeczne..

Sam sobie odpowiedziałeś. Jak widzisz, twierdzenie, że celem życia jest realizacja pragnień jest co najmniej trudne do obalenia

Przeciwnie - jest ono bezsensowne z co najmniej dwóch powodów:

1) konsekwentnie je rozumiejąc, likwidujemy w podmiocie wszelką decyzyjność - a więc samo pojęcie sensu życia traci sens. O sensie życia i zasadności pytania o sens życia możemy mówić tylko wtedy, gdy mamy możliwość podejmowania decyzji, albo przynajmniej istnieje jakaś osoba, która ma możliwość podejmowania decyzji co do nas.
2) twierdzenie jest "samonakręcające" - odpowiada w taki sam sposób na każde pytanie. Jego wartość poznawcza jest więc identyczna np. z odpowiadaniem na każde pytanie: "bo tak chciał Bóg".

Miło, że wreszcie zauważyłeś.
Odpowiedź na Wielkie Pytanie o Życie, Wszechświat i całą resztę brzmi:... 42
Jakie pytanie - taka odpowiedź. Jeśli z pytania chcesz wycisnąć więcej sensu niż w nie włożyłeś, to oczywiste, że z tego punktu widzenia postawiłeś bezsensowne pytanie.

Oczywiście, że mamy możliwość podejmowania decyzji i sami ustalamy sobie sens (cel) życia. Niektórzy tego nie robią i to wszystko. Po prostu nie korzystają z możliwości.

Pozwolę sobie się nie zgodzić. To, co staje się pragnieniem wiedzie na manowce i zakłóca czystość umysłu, tyczy to się również pragnienia samodoskonalenia czy nirvany.

JedenPost - ale jeżeli nie będziemy chcieli osiągnąć tej nirvany, to nie będziemy stosować się do nauk Buddy i kiszka