Bo buddyzm się praktykuje - to jest jego treścią, a nie rozkminia - to się w buddyzmie nazywa "biciem intelektualnej piany" i raczej piętnuje.
Buddyści mają wspólne doświadczenia, opis (filozofia, opinie, terminologia) tych doświadczeń to sprawa wtórna.

Czyli to coś w rodzaju joggingu. O.K. każdy ma jakieś hobby.

Ja też, dalej już nie czytałem...

Rzeczywiście dobry tekst... Kompletny program praktyki na długi czas. Jak dla mnie jeszcze nie teraz, ale na emeryturze to się chętnie za to wezmę.
A tak na marginesie kim jest ten Argios?



Skoro to dla ciebie takie wyzwanie intelektualne, to faktycznie lepiej zostań przy chrześcijaństwie. Tam wszystko jest proste i oczywiste, więc napewno dasz radę...

Ano od rozmyślania o bieganiu człowiek nie stanie się zdrowszy, a chrześcijaństwo też trzeba praktykować, no chyba, że zbawienie jest z klucza ideologicznego i zależy od przyjętych poglądów

No pewnie, że trzeba. Tylko z praktykowania buddyzmu zdaje się nic nie wynika na dłuższą metę, a z chrześcijaństwa to i owszem.

Wracając do tematu reinkarnacji (i proszę mi nie wyjeżdżać z ahimsą, mahajaną, bhagawattgitą i innymi inwektywami ), rozumiem z Waszych wypowiedzi, że podobnie jak ja uważacie popularne rozumienie reinkarnacji za absurdalne? Przez popularne rozumienie reinkarnacji rozumiem pogląd, że duchowa cząstka człowieka (coś zbliżonego do chrześcijańskiej duszy) wciela się w różne kolejno po sobie następujące "awatary", a o tym co to są za wcielenia decyduje postępowanie w poprzednim wcieleniu. I nie mówcie mi, że to nie jest buddyzm, bo akurat znam "oryginalnych" buddystów z Tajlandii i tak oni właśnie rozumieją reinkarnacje. Zresztą w taką reinkarnację wierzy również moja znajoma, która jak najbardziej uważa się za katoliczkę i nie sądzi, że wiara w reinkarnację koliduje z chrześcijaństwem.

Mimo, że jest to przykład dyskusji o "wyższości świąt Bożego Narodzenia nad Wielkanocą" postanowiłem się wtrącić, gdyż zaintrygowało mnie co takiego na dłuższą metę wynika z chrześcijaństwa? Proszę więc o jakieś rozwinięcie.

W przeciwieństwie do katolicyzmu, w buddyzmie nie ma centralnych instytucji, które regulowałyby szczegółowe w co i jak należy wierzyć. Tak więc jeśli chodzi o reinkarancję, to w tym przypadku istnieją również rozbierzności ale i wspólny dla wielu tradycji pogląd. Wynika to również, z tego że w buddyzmie nie przywiązywało się i nie przywiązuje tak dużej wagi do poglądów czy doktryn. Istnieje więc pewna swoboda w interpretacji pism Kanonu Palijskiego (zbioru bezpośrednich i pośrednich nauk Buddy) i buddyści nie mają z tym problemu, a wręcz przeciwnie - zawsze mają o czym pogadać a nawet pospierać się, aby na końcu dojść do wniosku, że tak czy śmak to nie jest aż takie ważne. Inaczej mówiąc zaciekłe bronienie bądź promowanie poglądów (nawet tych jedynie słusznych i bardziej prawdziwych ) jest nie w buddyjskim stylu...
Kolejna kwestia jest taka, że dla kogoś praktykującego buddyzm nie ma problemu, aby wierzył np. w Boga stwórcę, wieczną duszę itd. Nie zostanie z tego powodu potępiony.

Mimo to ogólnie chyba we wszystkich tradycjach w buddyzmie neguje się istnienie jakiegoś trwałego, stałego czynnika duchowego, takiego jak wieczna dusza. W popularnym więc rozumieniu koncepcja reinkarnacja przedstawiona w Upaniszadach (przed buddyjskich pismach wedyjskich) jest rozumiana jako wędrówka dusz. Budda odrzucił ten pogląd stwierdzając, że istoty żywe odradzają się zgodnie ze swoją karmmą, nie że coś się przenosi. I tym miejscy różne tradycje, różnie to interpretują. Jedne mówią o tzw. "strumieniu świadomości" inne nic nie mówią, jeszcze inne mówią, tak jak ja że nic się nie przenosi, lecz następuje "odtworzenie zapisu karmicznego". Dlatego wielu nauczycieli buddyjskich używa pojęcia "odrodzenie" nie zaś reinkarnacja, które denotuje przenoszenie się czegoś.
W moich poprzednich postach dość szczegółowo to tłumaczyłem, ponadto podał link do jeszcze innych koncepcji.
Ponadto o różnych poglądach w buddyzmie na kwestie odrodzenia możesz poczytać tu (po angielsku)
http://lirs.ru/lib/Karmasiddhiprakarana ... n,1987.pdf

Ciekawi mnie o których orginalnych buddystach z Tajlandii wspominasz, bo tak się składa, że ja praktykuję właśnie tajską tradycję buddyjską, a zatem może mamy jakiś wspólnych znajomych?

Chodzi mi o to, że chrześcijaństwo daje kompleksowy i w miarę spójny opis rzeczywistości. Buddyjski nacisk na praktykę wynika być może z braku owej konkretności i spójności.

No więc "moi" buddyści (Taj i Tajka pracują w firmie mojej szwagierki) raczej rozumieją to w bardziej "chrześcijański" sposób, że coś co nazywają duszą przechodzi pomiędzy kolejnymi wcieleniami. Być może podobnie jak w przypadku większości katolików nie znają "prawdziwych" zasad buddyzmu.

Dla mnie jest odwrotnie - dlatego porzuciłem chrześcijaństwo, pomimo żarliwej niegdyś wiary.

A po co praktykować coś, czego wogóle się nie pamięta? Toć to jakiś absurd.

W reinkarnację wierzą też spirytyści.
Według nich w chwili śmierci dusza, czyli „ucieleśniony duch”, opuszcza ciało, tak jak motyl swój oprzęd. Ich zdaniem takie duchy później ponownie wstępują w ciała ludzi, by się oczyścić z grzechów popełnionych we wcześniejszym życiu. Nie pamiętają jednak poprzednich grzechów. „Bóg uznał za stosowne, by grzechy z przeszłości zostały zapomniane” — twierdzi Ewangelia spirytyzmu.

Pewna buddyjka powiedziała tak:
„Konieczność cierpienia za coś, z czym się urodziłam, ale o czym nic nie wiem, wydała mi się nonsensem. Musiałam to przyjmować jako swoje przeznaczenie”.

U podstaw reinkarnacji leży pogląd wyznawany w całym chrześcijaństwie i innych religiach — przeświadczenie, iż człowiek ma nieśmiertelną duszę, która żyje nawet po śmierci ciała. Właśnie ta „dusza” ma doznawać cierpień — albo w życiu doczesnym, albo w bycie pośmiertnym.

Biblia uczy, że człowiek nie ma duszy nieśmiertelnej.

To Twoja interpretacja a to nie oznacza, że nie ma. Według KK człowiek posiada duszę nieśmiertelną.