Ciekawe, że Budda Doskonale Przebudzony płakał nad cierpieniem wszystkiego co żyje i poświęcił resztę życia na żmudne nauczanie Dharmy.
Ja jestem bardziej obojętny i zobojętniały od niego, a do Oświecenia mi daleko.

Pewnie dla ludzi autentycznie wierzących, którzy angażują się w daną religię 100%, dla osób tak zdeklarowanych nie ma półśrodków i półkroków....:/
Bo tak czy siak, potem, faktycznie będą musieli iść na kompromis.

Jednak na świecie jest ogromna rzesza ludzi, którzy nie chcą się deklarować bo podoba im się jedna strona ale również inspirację znajdują w tej drugiej. Życie jest dynamicznym, złożonym procesem.

I tu moje prywatne zdanie : to nie musi znaczyć że ich duchowość nie jest pogłębiona, sądzę że nie tylko w ramach obowiązujących/istniejących tradycji religijnych można być blisko Boga(chrz.) czy swej prawdziwej boskiej natury.
Takie osoby chętnie doszukują się cech wspólnych, szukając inspiracji i wytłumaczenia sensu życia zarówno w życiu Jezusa, jak i Buddy.

Jeśli to dla nich działa, to cóż może być w tym złego?

Pozdrawiam serdecznie!
ZenGarden

Oczywiście, że nie. Oświecenie Buddhy sprowadza się do pojęcia rzeczy takimi, jakimi są - to w duuuużym uproszczeniu, bo samo Oświecenie jest czymś niewyrażalnym słowami.

Nie, źródłem cierpienia człowieka jest jego własny umysł - takie jest buddyjskie nauczanie.

Nie, trzeba uprzątnąć swój samsaryczny umysł.

Nie, buddyzm nie polega na izolowaniu się od świata.

Nie chodzi o to, żeby wszystko nam zobojętniało, ale żeby to co nas spotyka nie poruszało naszego umysłu, nie wytrącało go ze spokoju.

W buddyzmie nie chodzi o przybliżenie się do Boga, tak samo jak w chrześcijaństwie nie chodzi o osiągnięcie Oświecenia.

Bynajmniej - od zła wyzwalamy się po prostu nie czyniąc go.

To pokazuje jak niewielką wiedzę o celu praktyki buddyjskiej miał J.Ś. Jan Paweł II. W buddyzmie Mahajany nie osiąga się Oświecenia dla siebie, ale dla wszystkich innych istot. Celem jest wyzwolenie wszystkich istot od cierpienia.

Co rozumiesz przez "dla nich działa"?
Dojście do Oświecenia wymaga zaangażowania w buddyzm na 100%. Dojście do zbawienia w chrześcijańskim ujęciu wymaga powierzenia się Bogu i zaufania mu w 100%. Cele tych dwóch systemów się wzajemnie wykluczają, więc co chcesz skleić z ich obu części, ZenGarden?

Z punktu widzenia buddyzmu jest to nie tyle złe, co szkodliwe dla praktyki i świadczy o nie zrozumieniu nauk Buddy, co prowadzi do brnięcia we własne wymysły prowadzące do większego zniewolenia.

Z punktu widzenia chrześcijaństwa jest to łamanie nauczania Kościoła i błędna formacja duchowa - osłabienie komunii z Bogiem i grzech.

Jednak według mnie taki synkretyzm jest stanem mocno chwilowym i nieubłaganie wiedzie ku bardziej jednoznacznemu samookreśleniu. Synkreta po prostu nie ma oparcia w grupie ani w jednolitym i określonym nauczaniu, także ciężko mu znaleźć kogokolwiek, kto byłby zdolny służyć mu sensowną radą.

Lucyno, odniosłem się rzetelnie do 3 Twoich postów i poświęciłem specjalnie ku temu czas. Mam nadzieję, że uszanujesz to i zrobisz to samo.

filippiarz napisał:


o tak... bo ten bóg ma inneg boga, tamten nastepnego i ów jeszcze jednego i tak w nieskonczoność.....
gdybym był wyznawcą jakiejś gnostyckiej teorii przyznałbym ci rację
bo gnostycy, jak i zdaje się sporo religii wschodu (nie piszę, że buddyzm)
mnoży bóstwa w nieskończoność
w buddyzmie wyróznia się także jakieś światy i istoty...
co do ktorych nie jest jasne to, czy to są samodzielne byty
co dla mnie jest nad wyraz istotne
pojmowanie w taki sposób boga, iż może byc częścią czegoś wynika wyłącznie z niewiedzy na jego temat


filippiarz napisał:

a na jakiej podstawie tak uważasz?
czy człowiek oświecony poznaje jakieś zewnętrzne źródło? może jakiś zewnętrzny punkt odniesienia?
czy odszulkuje "obiektywizm" w sobie?
a więc kim jest jesli nie źródłem obiektywizmu?
a więc kim jest jesli nie tym, który decyduje o wszystkim?
Tyle tu mowy o dobru...
wiec żeby nie przeszukiwać calego tematu zapytam raz jeszcze...
co decyduje o dobru w buddyzmie?
czy dobro jest wartością stałą? niezależną od jednostki? czy może zależy od intencji?
czy może od skutku?
pozdrawiam filippiarzu

ciekawy cytat przedstawil tutaj zenek
to doskonale ukazuje niemoznośc porozumienia się chrześcijaństwa i buddyzmu
z prostej przyczyny - mowią, porozumiewają się zupełnie innym jezykiem
na cytat z kardynala ratzingera pozostaje tylko usmiech niezrozumienie
i nie jest to usmiech mędrca, ktory patrzy na dziecko - to usmiech czlowieka, ktory nie mowi jezykiem swego rozmowcy
chrzescuijanstwo przez 2 tysiace lat musialo odpowiadac na jezyk filozoffi, ba chrzescijanstwo przygarnelo filozofie klasyczna i posluguje sie jej jezykiem
buddyzm ani sie z tym jezykiem nie skonfrontował, ani go nie zna
pozostaje tylko glupia usmiechnieta geba pozujaca na mędrca....
i mina, ktora mowi.... - nic nie rozumiesz
tutaj także.. ilekroc prosze o nieposługiwanie się buddyjska gatka...
tylekroć otrzymuję... buddyjska gatkę
poddajcie buddyzm racjonalnej filozoficznej analizie
zamiast tkwić w niewiedzy
wiem co mowie jako byly buddysta

kiedys berkeley zastanawial sie jak odroznic sen od jawy
zastosujcie jego metode
przy subiektywnym odczuciu... oswiecenia

Raczej to jest taktowny uśmiech człowieka który potrafi zachować twarz nawet wtedy gdy ktoś go obraził, bo jest pełen życzliwości dla innych.

Buddyzm jest religią mistyczną i jako taki nie da się opisać filozofią o której mówisz. Droga buddyjska wymaga na pewnym etapie odrzucenia pojęć, na których zbudowana jest filozofia zachodu, dlatego pierwszego nie da się opisać za pomocą drugiego.

Jeśli pytasz o elementy buddyjskiej nauki to czego się spodziewasz? To tak jakbyś chciał żeby ktoś ci opisał np. chrześcijańskiego Boga, ale bez biblijno-teologicznej gadki.

Czyli nie wiesz

o... muj maloztkofy pszyiadzielu

skond wierz co fiem
pszecierz nie iestes mnom
i jako byly pudtysta dobrze wiem jaka pulapka pustki tkwi w tym co nazywasz mistycyzmem
wiec czego sie doswiadcza muj droki pszyjdzielu małostkowy?
w owej mistyce?
i powedz mi czy to czego się doświadcza jest bytem?
to energia jest jakowaś?
umysł jakiś?
a co to jest dobro? i od czego zależy w buddyzmie?
kto decyduje o tym co jest dobre a co złe?
czy to nie jest głeboko subiektywna realtywistyczna postawa?
tak sie tylko pytam drogi przyjacielu.........
o źródło wszelkich wartośći
a....
usmiech

Lucyna, mam takie nieskromne pytanie. Czy Ty potrafisz coś sama od siebie napisać? Bo ja śledzę sobie ten wątek od jakiegoś czasu i póki co to Ty tylko rzucasz jak dzieciak jakimiś tekstami, a jak ktoś Cię o coś spyta lub poprosi o ripostę to zarzucasz mu dziecinadę i to, że nie musisz odpowiadać. Nie to, żebym coś sugerował, ale imo pogrążasz się w tym temacie i podejrzewam, że nie tylko ja mam takie odczucie.

Poza tym, wszyscy z pewnością chętnie usłyszelibyśmy TWOJE zdanie i TWOJE argumenty.

Nie jest tak, że hierarchia bogów jest nieskończona i że każdy Bóg czci innego Boga, więc nie jest to mnożenie bytów w nieskończoność.

Nic nie jest samodzielnym bytem*. Nawet Bogowie rodzą się Bogami w wyniku cnotliwego zeszłego życia, mają swoje potrzeby i tworzą karmę, które określa ich odrodzenie się po śmierci.

*poza Dharmakają.

O RLY? Chrześcijanie wiedzą o Bogu tylko tyle, co on sam im powiedział -też mi wiedza. Gdybym ja był Bogiem, mógłbym nawciskać ci kitu - nawet nie z własnej woli, ale w wyniku własnej niewiedzy - i Ty byś w to wszystko uwierzył bo opierałbyś się wyłącznie na mojej opinii o samym sobie.

Nie.

To, czym jest człowiek Oświecony i czym jest Oświecenie nie da się wyrazić słowami.

Dobro jest tylko pojęciem które przypisujemy czynom mającym pozytywne z punktu widzenia buddyzmu konsekwencje. Dobre jest więc to co nie powoduje cierpienia i wyzwala od cierpienia. Liczy się zarówno intencja jak i efekt. Brak złych intencji po prostu zmniejsza ciężar konsekwencji czynu. Istoty oświecone nie posługują się w ogóle pojęciem dobra i zła w swoim działaniu, gdyż ich umysły (bodhiczitta) są w sposób najdoskonalszy skierowane ku działaniu dla pożytku innych, dlatego niektóre czyny istot oświeconych z pozoru mogą się wydawać złe, ale taka ich ocena wynika z naszej niewiedzy.
Jest taka historia z, o ile pamiętam - Bodhisattwą Mandziuśrim. Mandziuśri został napadnięty przez bandytę, który chciał go zabić, jednak to Mandziuśri zabił jego. Dlaczego? Dlatego że ów Bodhisattwa i tak już miał tak niepoliczalne zasługi, że dla niego udźwignąć konsekwencje zabójstwa człowieka to nic wielkiego, a Mandziuśri dostrzegł, że gdyby tamten bandyta, który już posiadał strasznie negatywną karmę, dodatkowo zabił oświeconą istotę, to spadłby do najgorszego piekła. W ten sposób zabicie człowieka wynikało ze współczucia, a dobra intencja zmneijszyła konsekwencje złego skutku.

Nie miałem jeszcze doświadczeń mistycznych, do takiego etapu mi jeszcze daleko

Nikt nie zdecydował co jest dobre a co złe. Nikt nie ustanowił "ok, od dzisiaj zabijanie będzie złe". Buddha jako istota oświecona, pojął wszystkie konsekwencje karmiczne różnych czynów i dał wskazania, czego unikać żeby uniknąć cierpienia oraz czego nie robić, aby nie zadawać innym cierpienia.

Źródłem wszelkich wartości jest jedynie ocena. Diament nic nie wie o wartości, ani lis nic nie wie o wartości swojego futra. To my sobie tak wartościujemy, ale to nie wynika z tego jaka rzeczywistość jest lecz z tego czego my chcemy. Czego chcemy bardzo, temu przypisujemy duża wartość. Jeśli słabo - to mówimy, że jest mało warte.

I tu jest właśnie różnica w naszym rozumieniu
Dla mnie sensem i celem życia nie jest oświecenie(buddyzm) ani zbawienie(chrześcijaństwo).
Sensem życia jest... samo życie.
Piękne, pełne, harmonijne, bogate
W równowadze ze wszystkimi elementami, w szacunku do ludzi i siebie.


Journey... Not The destination (Sama podróż, a nie cel)


Nie wierzę w popularne w wielu religiach:
- "wyrzekanie się" tak wielu rzeczy, -> zamiast umiarkowania i mądrości w korzystaniu z dóbr tego świata, świadomego, z wyczuciem
- upartego trzymania się zasad, (ego boi się puścić zasady, bo ego boi się pustki i pozornej anarchii) -> zamiast elastyczności i zrozumienia głębszych praw stojących za działaniem naszej psychiki , oraz intuicji
- narzucania sobie 'celów' -> zamiast poddaniu i zaufaniu procesowi życia a Wszechświat daje nam inspiracje "jak żyć" cały czas, naprawdę

Ja wierzę że nie ma dnia - bez nocy. Wszystko jest połączone siecią przyczynowo skutkową, wszystko jest _dobre_.



Etam Medytacja pozwala oczyścić umysł i zobaczyć pod zakłamaniem, pod warstwa fałszywych poglądów, pod wzorcami.
Zadziwiająco wielu ludzi uważa swoje wzorce za rzeczywistość.
Psychologiczne wzorce zachowań - DDA, DDTR, wojownika, ofiary, mnicha, misjonarza, etc. To wszystko jest "nałożone" na pustkę jaka jest u podstaw, na czystość naszego bytu, to taka nadbudówka,... Jednak przez tę warstwę -można przejrzeć Między innymi dzięki medytacji

Ja odczuwam wolność na inspirowanie się zarówno życiem Jezusa jak Buddy bo..nie wierzę w ograniczenia.
Umysł je tworzy, ego je tworzy. Ego potrzebuje różnic, bo w ten sposób podkreśla swoje granice, oddzielające nas od innych ludzi, którzy myślą inaczej. Potrzebuje konfliku, bo wtedy się wzmacnia.

Pojednanie, zrozumienie, droga środka - powodują osłabienie ego, a więc... często niechęć i opór. Lepiej walczyć, ale być? Akceptacja gorsza jest niż odznaczanie się...?
(nie chce tu powiedzieć że ego jest złe! nie, jest neutralne, a radzenie sobie z nim to nie walka ale wysubtelnianie go)

I Jezus i Budda mają w sobie mądrość.
Dla tych którzy chcą ją zobaczyć i zrozumieć.
(nie wierze że wy jej nie widzicie, tylko bardziej skupiacie się na przekonywaniu się wzajemnie kto ma racje, niż dostrzeżeniu mądrości w słowach drugiego człowieka)