Chyba, że to co ty Shamanko uznajesz za bóstwa to duchy?
Zmarłych?
Anioły upadłe?
...?
Skąd wiesz ze tak nie jest

Uznaję tylko jednego Boga - Absolut.
Co nie znaczy, ze negduję istnienie duchów natury, energii, bóstw zamieszkujacych śwuat astralny czy aniołów

a jak to się ma do tego:
?

Bóstwa ci za darmo nie pomogą, a cennik miewają wysoki

I znów nie mogę się z Tobą zgodzić.
Gdy piszę o religii mam na myśli owszem, zespół rytuałów, ale również sposób życia wynikający z wiary w konkretnego Boga i drogę prowadząca do Niego. Najogólniej mówiąc.
Dobra religia powinna umożliwić prowadzić człowieka ku dobremu życiu i głębokiej relacji z Bogiem. Tego nie da się oddzielić od psychologii, zwłaszcza w chrześcijaństwie, gdzie Bóg jest Osobą a relacje z Nim mają postać relacji osobowych. Przenosimy na Boga nasze uczucia, nadzieje i rozczarowania związane np. z rodzicami. I odwrotnie.
Religia jest doskonałym środkiem, który ma ogromny potencjał uzdrowienia człowieka i jak najbardziej powinno być to jej zadanie. Znam księdza, który twierdzi, że dobry spowiednik powinien być w stałym kontakcie z psychologiem i współpracować z nim razie potrzeby, gdy problemy wiernych wymagają szczególnej troski. Ja bym dodała jeszcze, że dobry spowiednik i w ogóle kapłan powinien być człowiekiem głęboko zanurzonym w duchowości i modlitwie, a jednocześnie otwartym i wyczulonym na drugiego człowieka. Bardzo mało jest takich kapłanów, a to w dużej mierze od nich zależy jak wierni przeżywają religię i czy jest ona dla nich źródłem uzdrowienia.
Nie oszukujmy się, każdy człowiek dźwiga ogrom problemów i zranień, miotany jest pragnieniami i niepokojami, z którymi nie potrafi sobie poradzić. I nie zawsze jest winien, że znajduje się w takim a nie innym stanie, więc nie zawsze uzyskiwanie w konfesjonale przebaczenie pomaga mu stać się lepszym. Natomiast tylko zdrowy i świadomy człowiek zdolny jest do zdrowej, dobrej relacji z Bogiem.
Religia powinna być jak najbardziej zainteresowana kondycją człowieka. A jeśli bliżej przyjżec się duchowości i mistyce chrześcijańskiej, okazuje się że ma ona ogromy potencjał przemieniania człowieka, całkiem spójny z duchowościami innych religii i zgodny z odkryciami psychologii.


No to mnie zastrzeliłaś tym stwierdzeniem. Dla mnie słowo religia ma ogromne znaczenie. Owszem, oddzielam ją od wiary, ale w żadnym wypadku nie twierdzę, że jest nieistotna.
Religia jest potężnym zjawiskiem kształtującym tożsamość i sposób życia milionów ludzi. Oczywiście jest to zjawisko, które narosło wokół Boga i wiary w Niego. Ale to właśnie religia nadaje temu Bogu postać i określa w nadobniejszym szczególe a zarazem na ogromna skalę sposób w jaki wierni myślą, postępują, czczą Boga,...
Ujednolica ona sposób wyznawania wiary w tego samego Boga dla milionów ludzi na całym świecie, czyniąc z nich swego rodzaju wspólnotę. A gdy religia zaczyna żyć swoim własnym życiem i odpadać od fundamentów wiary, może stać się niebezpieczna dla człowieka, który ze wszystkich sił usiłuje przestrzegać jej reguł.
Niemniej, nie można unikać krytycznego spojrzenia na religię, twierdząc że w gruncie rzeczy i tak liczy się tylko Bóg i wiara... To ucieczka od problemów.

Evoleth, nie unikam krytycznego spojrzenia na religię tylko mówię, że dla mnie osobiście to słowo nic nie znaczy.

Uczciwie mówiąc, nie wszystkie tego konsekwencje są dobre. Możesz to potraktować jako krytykę. Głównie dlatego, że potrafi przesłaniać sedno, że pozwala zgubić z oczu Boga i zająć się milionem rzeczy, które mają znaczenie drugorzędne lub są w jakimś stopniu dowolne.

Każdy człowiek ma swoją drogę do Boga. Tych dróg jest tyle, ile ludzi. To, co łączy w KK, to Bóg - wiara - Eucharystia (sedno liturgii). Jeśli tożsamość zaczynają kształtować rzeczy 2-, 3-, 5-rzędne pojawia się problem z jednością w różnorodności. Masz tego przykładów na co dzień miliony.

Owszem, istotne jest zakorzenie codzienności - kultury - w Bogu. Ewidentnie pomaga, uczy codziennością. Dopiero wtedy, gdy wiara stanie się codziennością, oddechem, nie nakładką na system (człowieka) faktycznie przemienia. Musi przejść z fazy wyboru w fazę tożsamości, to prawda. Pytanie tylko, CO WEJDZIE w tę fazę? Wiara w Boga czy rodzaj pieśni? Chrystus czy emocje związane z piękną liturgią?

A co do pierwszej części. Ja nie przeczę, że religia może pomóc lub szkodzić psychologicznie, może pomóc lub szkodzić w rozwoju. Niemniej to nie jest jej cel, skoro można ją zastąpić psychologią. Nie chodzi o zwalanie zadania, chodzi o sedno. Człowiek ma obowiązek się rozwijać, we wszystkich wymiarach, religia powinna mu pomóc, nie przeszkadzać, ale nie o człowieka w niej chodzi, a o Boga.

Wybacz, ale nie wierzą w to co piszesz. Jesteś katoliczką, zapewne wychowałaś się i wzrosłaś w tej religii, żyjesz nią na co dzień - to nie może być dla Ciebie jedynie puste słowo.

Zgadzam się z tym co piszesz. Jednak mnie nie interesuje krytyka dla samej krytyki. Skoro religia ma tak realny i olbrzymi wpływ na życie ludzi, interesuje mnie co zrobić, żeby ten wpływ był jak najlepszy, żeby wykorzystać ten potencjał. Taka jest pierwotna funkcja religii - ma być palcem pokazującym księżyc a nie samym księżycem. Jeżeli religia zaczyna przybierać niebezpieczne oblicze nie można nagle zacząć deprecjonować jej znaczenia. Trzeba się zastanowić co jest źle i dlaczego.

Chciałam napisać - owszem, ale nie oznacza to, że należy odcinać się od swojej religii.
Ale w takim przypadku musiałybyśmy zamienić się rolami w tej rozmowie
Powiem inaczej - owszem, ale nie każdy jest w stanie przeżywać swoją wiarę bez religijnych struktur, tożsamości i przynależności.

Tożsamości człowieka absolutnie nie powinny kształtować sprawy drugorzędne. To ogromne niebezpieczeństwo. Dlatego w religii tak ważna jest duchowość, która przybliża człowiekowi Boga i uczy docierać do sedna wiary.
Poza tym, jak myślisz, dlaczego ostatnimi czasy w KK pojawiło się takie mnóstwo wspólnot i ruchów religijnych? Ponieważ ludzie potrzebują sposobów poznawania Boga, doświadczania Jego obecności i działania, jak również poczucia przynależności. Wszystkie te zjawiska są odpowiedzią na ogromną tęsknotę człowieka za Bogiem i pełnym przeżywaniem człowieczeństwa. One są elementami religii właśnie, jej dobrym obliczem.

Religię można zastąpić psychologią tylko na pewnym poziomie. Według mnie nie religia i nie terapia jest pełną odpowiedzią na potrzeby człowieka - lecz dobra duchowość. A to właśnie religie są jej nośnikiem. Wielu ludzi, którzy czują że czegoś im brak w życiu, podświadomie zaczynają szukać zaspokojenia potrzeb duszy. Lepiej jeśli znajdą to zaspokojenie w religii niż w ruchu new age czy magii.
W religii chodzi zarówno o Boga jak i o człowieka. Nie da się tego rozdzielić.
Jeśli powrócimy do pytania "która religia jest najlepsza" - to właśnie ta, która zapewni człowiekowi pełny dostęp do Boga i swojego wnętrza, ta która pozwoli mu godnie realizować człowieczeństwo i da odpowiedzi na wszelkie nurtujące serce pytania i potrzeby.

Ej, no pojechałaś chyba ciut za daleko? Z większością Twojego posta bym się zgodził, ale ostatnie zdanie dysonansem mi zabrzmiało. Bogu chyba jednak chodzi o człowieka i nam też trochę powinno, co?

Evoleth, jestem katoliczką i w tym wyznaniu się - chyba trzeba tak powiedzieć - wychowałam. Rzecz w tym, że nie wychowałam się w obrzędowości i tradycji - ani w domu, ani w trakcie nauczania religii. Dwa krótkie okresy neokatechumenatu (pół roku i chyba 4 lata, z przerwą 9-letnią) tylko to wzmocniły. Może to zabrzmi dziwnie, ale poznałam Boga bez pośrednictwa tej całej religijnej obudowy, niezależnie czy chodzi o kult czy duchowość. Owszem, postarałam się część jej poznać, zrozumieć i jakoś przyjąć, zaadaptować dla siebie, zobaczyć przez nie Boga. Owszem, są piękne i cenne, niektóre bardzo "moje", ale nigdy nie stały się elementami mojej tożsamości.

Elementem podstawowym mojej tożsamości jest chrześcijaństwo i przynależność do Kościoła katolickiego. Cała reszta to nadbudowa, znana, ceniona, ale nadbudowa. Słowo "religia" dla mnie naprawdę jest puste, nawet jeśli jest potężną siłą formującą tożsamość wielu ludzi. Ma znaczenie socjologiczne, to wszystko. Ważna jest wiara (Bóg) i może wyznanie jako określenie tego, w co wierzę. To wszystko.

Będę uparta - kiedyś już pisałam. To pytanie nie ma sensu. Ważne jest nie, która religia jest "najlepsza", ale która jest prawdziwa. Jej celem i sednem jest Bóg, nie realizowanie człowieczeństwa. Co zupełnie nie znaczy, że człowieka można pominąć. Przynajmniej w chrześcijaństwie nie da się skupić na Bogu pomijając człowieka. Pomijając to, kim jest i kim ma być, tu i wiecznie. Ale sprowadzanie religii do człowieka lub przeniesienie akcentu z Boga na człowieka jest błędem.

Nie twierdzę, że człowiek nie potrzebuje duchowości, albo inaczej: że można pominąć sferę ducha. Niemniej bardzo wiele z wymienionych przez Ciebie zadań można zastąpić psychologią. A to pragnienie człowieka, którego psychologia nie obejmie... Masz rację, powinno pomagać w rozwoju. Są duchowości szkodliwe (dla konkretnego człowieka, dla innego mogą być najlepsze) i takie, które pomogą żyć. To kwestia wyboru albo - lepiej - znalezienia indywidualnej drogi. Mozajki. Nigdzie nie jest powiedziane, że należy się trzymać schematów, Duch wieje tam gdzie chce i najlepiej potrafi wyznaczyć drogę...

Nie bardzo rozumiem jak w katolickim kraju religijna osoba mogła wychować się omijając "obrzędowość i tradycję" i poznać katolickiego Boga bez pośrednictwa religii. Ale skoro tak twierdzisz, widocznie tak jest, nie musimy w to wnikać.
Jednak myślę, że Twoja droga nie jest regułą, tylko wyjątkiem. Jak sama napisałaś, każdy człowiek ma swoją indywidualną drogę do Boga i dla większości ludzi jest nią jednak taka czy inna religia. Dlatego spróbuj spojrzeć na potrzeby ludzkie wychodząc poza własną sytuację, z trochę szerszej perspektywy.

Czyli wyznawana religia, jak by na to nie spojrzeć...

Kiedyś już rozmawiałyśmy na ten temat.
Problem w tym że nie ma jednej prawdziwej dla wszystkich religii. Każdy człowiek ma prawo dostrzegać prawdę gdzie indziej. A całkiem możliwe, że jej cząstka istnieje w każdej religii i drodze duchowej.
Dlatego warto przyglądać się temu, co religia robi z człowiekiem, co mu daje. To jedyny dostępny w doczesnym życiu sposób weryfikowania wartości religii.

Jeśli rozumuje się kategoriami "albo Bóg jest ważny albo człowiek" - faktycznie nie ma to sensu. Ale jeśli zrozumie się, że człowiek jest drogą do Boga, wygląda to zupełnie inaczej.
Akurat religia katolicka powinna przesunąć pewne akcenty na człowieka, przyjrzeć się jego kondycji i potrzebom. Nie po to, aby postawić człowieka w centrum, ale po to, by pomóc mu lepiej poznawać Boga i wartościowej żyć. To jest bardzo ściśle powiązane ze sobą.

Można, pewnie że można. Byc może też bym się przy tym upierała, gdybym nie miała pojęcia, jak wielkim źródłem uzdrowienia jest duchowość.

Jaką "drogę" masz na myśli?

może taką że Bóg tworząc forme ludzką chciał by ta forma była Jego świątynią i ciałem. Nie o mury kościoła mu chodziło ale o DNA które będzie zdolne przyjąć potężną świadomość Boga i żyć wiecznie bez chorób i cierpienia. Więc droga do Boga jest drogą do siebie, do swego ciała które trzeba traktować z szacunkiem i miłością bo jest świątynią Boga od pierwszych chwil życia do ostatnich.

@Ja?!
Świątynia Boga, a droga do Boga to całkiem inne rzeczy.

W Biblii Jezus mówi, że jest jedyną Drogą.
Jak więc człowiek może stawiać się w miejscu Chrystusa?

Bóg wyciąga do człowieka rękę, bo bez Niego nic nie możemy uczynić.
Bóg jest i celem i drogą - o własnych siłach do Niego nie dotrzemy.
Możemy wprawdzie wiele zdziałać, ale czynione dobro jest zawsze dla, przez i dzięki Bogu.

Jezus mówi że jest drogą i tą droge przekazał ludziom by też nią podążali, ale nieświadomy człowiek rozumie to przez przyjmowanie ciała i krwi Jezusa. Tak robią w sektach satanistycznych ale że w kościele to mnie dziwi. Droga do Boga jest w każdym z nas, w sercu i umyśle, ciało zostało tak stworzone by było jak radiostacja łącząca z Bogiem czyli mówisz i czekasz na odpowiedź. Każdy z nas ma takie same możliwości jak Jezus problem jest w tym że nie mamy wiary w swoje możliwości tak jaką ma Jezus. Wiara w siebie jest wiarą w Boga, a wiara w Boga jest wiarą w Siebie. Wyłączając siebie z tego wyłączasz dostęp Boga do Ciebie trzymając się w izolacji od Boga. I mimo że do niego gadasz to jesteś głuchy na to co On gada do Ciebie. Nie potrzebujesz pośredników między Tobą a Bogiem chyba że Twoje ciało jeszcze nie przeszło transformacji DNA. Chodzi w tym o choćby zaczątek budowania 12 nici DNA. Pełny kontakt z Bogiem jest możliwy przy pełnym zbudowaniu 12 nici i takie ciała będziemy mieć w nowych czasach które przyjdą. Życie będzie trwało znacznie dłużej i bez chorób. Osoby które będą oporne na zmiany nie wytrzymają transformacji i umrą. Zresztą już umierają. Bo transformacja się zaczęła. Ta istota która jest zamknięta i sztywna jest jak drzewo które się nie ugnie, ale przyjdzie wiatr który złamie wszelkie drzewo które jest sztywne choćby było największe. I wkońcu Bóg zbuduje swój kościół nie z cegieł ale z DNA. I obyś był na to gotowy bo nowe DNA odrzuci wszystko co sztuczne w Tobie, zmusi Cię do zmiany odżywiania, sposobu życia, patrzenia na świat. To będą powtórne narodziny za życia. Jezus mawiał zaprawde - kto się nie narodzi powtórnie ten nie wejdzie do . .

Każdy człowiek stworzony jest na obraz i podobieństwo Boga i w naturalny sposób w ciągu całego swojego istnienia zmierza do zjednoczenia się z Nim.
Poza tym człowiek ma stały dostęp do Boga poprzez modlitwę, medytację, rozwój swojego życia duchowego, krótko mówiąc - zagłębienie się w swoim przebóstwionym wnętrzu.
Nie chodzi mi o to, by w jakikolwiek sposób umniejszać znaczenie Chrystusa. Zwracam uwagę na to, że katolicyzm powinien skoncentrować się na życiu duchowym człowieka, gdyż ono jest miejscem prawdziwego obcowania z Bogiem.

Natomiast pierwszy raz słyszę o jakiejś "transformacji DNA" i szczerze mówiąc mam nadzieję, że to żart...