Rzeczywiście, wielu ludzi zapomina o tym, że w sprawach wiary czy niewiarynie należy być ostrożnym i nie wypowiadać się z poziomu absolutu, bo to tylko wiara, czyli coś co MY UWAŻAMY za prawdziwe i dobre DLA NAS, a nie jest to coś co jest BEZWZGLĘDNIE PRAWDZIWE i dobre dla wszystkich. Dlatego staram się to uświadamiać i samemu tak nie mówić. Ja, jako tzw. niewierzący, nigdy nie powiem: bogowie nie istnieją. Ja powiem: sądzę, że bogowie nie istnieją. Podobnie jak krasnoludki.

Myślę owieczko91 że ten żart jest nie na miejscu

Ależ jest jak najbardziej. odnosi się do tytułu tematu.

Żart jest bardzo celny. W końcu część ludzi właśnie tak robi - poszukuje swojej wiary, a jeśli żaden z kandydatów mu nie odpowiada, to nie wybiera żadnej. Większoć, trzeba przyznać, pozostaje jednak bezrefleksyjnie przy wierze rodziców. Większość tych, co wiarę porzucili, raczej nie poszukuje innych wiar i zadowala się odrzuceniem narzuconej. Sam, przyznam, nie zgłębiałem tajników hinduizmu czy buddyzmu (jeśli już mamy się trzymać obrazka), choć czegoś tam o tych religiach się dowiadywałem. Dlatego w szkole powinno być religioznawstwo. Każdy mógłby poznać podstawy różnych religii i świadomie wybrać.

Już dawno pisałam: pytanie w ogóle stawia kwestię wiary na głowie. Albo inaczej: religia może sobie być najlepsza (najwygodniejsza, etc.) To w końcu zespół praktyk.

Jeśli mówimy o wierze, pytanie staje się absurdalne. Nie chodzi o to, w co mi wygodniej wierzyć (lub komu mi wygodniej wierzyć), ale co jest prawdą (lub kto jest godny mojego zaufania). Jeśli dokona się takiego wyboru pytanie o religię stanie się bezprzedmiotowe.

Ależ nic nie staje się absurdalne. Nadal wybierasz - co jest dla Ciebie prawdą, czyli - w co wierzysz. Jedyna różnica jest taka, że dokonujesz tego wyboru w 95% nieświadomie - Twoja podświadomość, mająca dostęp do całego bagażu kulturowego, stwierdza "ten paradygmat mi odpowiada", a potem Twojej świadomości wydaje się, że zdecydowała "to jest prawda".

Grzmot - owszem, wybieram. Co uważam za prawdę. Komu wierzę. Jak każdy, Ty też. Tylko kryterium inne.

No właśnie - sama twierdzisz, że wybierasz co uważasz za prawdę i komu wierzysz. Czyli robisz dokładnie to o co pytam - wybierasz sobie religię (nie chodzi tu raczej u rytualne praktyki, ale właśnie o wybór "prawdy"). A mnie interesuje właśnie jak człowiek dochodzi do tego która prawda jest prawdziwa, a która nie. To jest bardzo intersujące zagadnienie, przynajmniej dla mnie. Wydaje mi się, co zaznaczyłem w pytaniu otwierającym wątek, że człowiek najczęściej wybiera religię rodziców, podobnie jak język czy gust kulinarny (w ogólnym sensie). I czy wobec tego można mówić o wyborze czy raczej jest to nieświadome, jak pisze grzmot, przejęcie utartych schematów? Większość ludzi zostaje z tymi schematami, nieliczni je odrzucają i wybierają co innego.

Ja sobie tak myślę o religii który była by dla mnie najlepsza. No tak to trudny wybór. Ale wierzę w jednego Boga opartego na Biblii. Nie uznaje żadnych kultów świętych,spowiedzi do kapłanów,do obrazów się nie modle, nie sprzeciwiam się tak homoseksualistom. Wierze w piekło i niebo, ale też nie wykluczam wcale reinkarnacji ,w końcu po co ktoś miał ją wymyślać. Nie uznaje także celibatu,chrztu wyłącznie dzieci ani przewyższania Maryi ponad Bogiem jak to się dzieje już w pewnej religii. Akceptuje większość sakramentów,dekalog i wiele prawd opartych w Biblii. Jestem osobą która toleruje wiekszość religii,szanuje je a także czytam wiele o nich,poznaje je.Myślę że część tych religii prowadzi do tego samego Boga.

Reinkarancja nie jest do pogodzenia z chrześcijaństwem....reinkarnacja to wiara w samozbawienie, chrześcijanie wierzą w zbawczą ofiarę Chrystusa.

A jakie to niby kryteria decydują o byciu "człowiekiem" a "CZŁOWIEKIEM"?

Bycie religijnym a wierzącym...dwie różne sprawy. Najważniejszą kwestią w życiu każdego człowieka jest:w co wierzy i jak postępuje. Jedna jest prawda:ukryta i objawiona gdyż jeden jest Pan Bóg. Skoro ukryta to znaczy,że mamy szukać, jeśli objawiona to znaczy, że można znaleźć i uwierzyć we wszystko co zostaje nam z łaski objawione, a nie tylko w to co nam mniej lub bardziej pasuje. Nie my ustalamy zasady lecz Pan Bóg, my natomiast otrzymaliśmy rozum aby okazało się kto z nas jest z Boga. Jak czytamy w Biblii:wiara nie jest rzeczą wszystkich. Królestwo Boże to nie pokarm ani napój lecz sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym.

Nikt nie zbawia się sam - bo też nie człowiek jest stórcą siebie, nieba - zbawia sie podążając ku Bogu, który wyznacza drogę do siebie.
A podział na ludzi odpowiedzialnych, silnych i słabeuszy lub cwaniaków, nic nie zmienia w kwestii człowieczeństwa i odpowiedzialności.
Bo jeśli cwaniak lub słabeusz szuka odpowiedzialnych za jego czyny, oskarża innych, nie znaczy, że nie poniesie odpowiedzialności.

Nie bardzo rozumiem. Wierzący w reinkarnację wierzy, że jego postępowanie za życia ma ogromny (a może decydujący? nie wiem) wpływ na to co stanie się po śmierci (w jakie stworzenie i czy w ogóle reinkarnuje).
Wierzący w sens ofiary Jezusa wierzy, że jego postępowanie za życia ma ogromny (a może decydujący? nie wiem) wpływ na to co stanie się po śmierci (piekło czy niebo, z ewentualnym czyśćcem).

Kakaja raznica??