Był sobie, na ten przykład, niejaki Łukasiewicz. Gdyby postępował pragmatycznie, to on byłby multimilionerem, a nie przedstawiciele Narodu wybranego. Idealizm niestety przynosi korzyści innym, a nie autorowi.

Ale on być może jest w Niebie. A starozakonni z pewnością tam nie są.

To mi się podoba, ten autoratywny ton. Ta pewność. Ja się dowiem dopiero, gdy się tam znajdę, na co mam wielką nadzieję.
I wbrew temu co głoszą niemal wszyscy mam nadzieję na to, że Bóg okaże swą łaskę i miłosierdzie każdemu, kto nie walczy z Nim. Niezależnie od wyznawanej religii, niezależnie od głoszonej przez ludzi teologii. Może to tylko nadziej, a może aż nadzieja. Nadzieja nie przeczy żadnej wierze. A stanu rzeczy nie znam, bo nie byłem w niebie, ani nie miałem objawienia na ten temat.

Idący, jednym z warunków jakie musiałbyś spełnić, aby twa nadzieja według zapisów biblijnych stała się realną, jest miłowanie pana Tuska. Czy możesz powiedzieć, że miłujesz tego pana, bez żadnego ale i innych tam gdyby, pod warunkiem, jeżeli?

Tak, kocham Tuska. Co nie znaczy, że popieram jego działanie. Chcę jego dobra. Ale nie kosztem innych ludzi. Bo ich też kocham.

Dziękuję, że zauważyłeś.

Pisałem o miłowaniu, a ty mówisz o kochaniu.
Pytałem czy bez żadnego "ale", "jeżeli", "pod warunkiem".
Miłość jest bezwarunkowa!!! Tego warunku nie spełniasz, tym samym twoja nadzieja...., ale wszystko jeszcze przed Tobą.
Ps
Idący, czytaj ze zrozumieniem.

OKK, miłuję Tuska.
Ale uważam, że kocham i miłuje to synonimy. Jeśli masz ochotę, to sprawdź w słowniku i udowodnij mi błąd. Będę wdzięczny za naukę.

Nie podałem żadnych warunków. Miłuję go bezwarunkowo.

Idący, byś ogarnął przytoczę ci

Hymn o kochaniu

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a kochania bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił.
a kochania bym nie miał,
byłbym niczym.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz kochania bym nie miał,
nic bym nie zyskał.
Kochanie cierpliwe jest,
łaskawe jest.
Kochanie nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz wpółweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Kochanie nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.
Po części bowiem tylko poznajemy,
po części prorokujemy.
Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.
Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.
Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz:
Teraz poznaję po części,
wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.
Tak więc trwają wiara, nadzieja, kochanie – te trzy:
z nich zaś największe jest kochanie.

Prawie robi wielka różnicę.

Kochać znaczy darzyć kogoś miłością. Jeśli jednak uważasz, że kochać, to znaczy uprawiać seks lub być zakochanym, to masz problem.

Współczuję, że nie widzisz różnicy. Spójrz na to tak:

Kochać: Zwykle odnosi się do silnych, głębokich uczuć przywiązania i pasji. Może obejmować zarówno uczucia romantyczne, jak i rodzinne.
Miłować: Często ma szersze znaczenie i może odnosić się do bardziej uniwersalnego uczucia, które niekoniecznie musi być związane z romantyzmem. Może dotyczyć miłości do rodziny, przyjaciół, a także do idei czy wartości.

Kochać: Może być bardziej intensywne i związane z silnymi emocjami, często związanymi z pożądaniem i namiętnością.
Miłować: Często jest postrzegane jako bardziej stabilne, spokojne uczucie, które może być bardziej związane z szacunkiem i troską.

Kochać: Uczucia mogą być chwilowe i zmienne, często związane z etapami życia czy okolicznościami.
Miłować: Może wskazywać na długotrwałe uczucie, które przetrwa mimo zmian w życiu.

Myślę, że pomogłem w zauważeniu różnic.

Sam to napisałeś w całości?

Czyżbyś serio nie dostrzegł delikatnej ironii u george-45 ?
Przecież wszyscy wiemy, że za Chiny ludowe nigdy nie będziesz w stanie pokochać Tuska i inne nieprzyjacioły twoje. Miłość to cyganskie dziecię, nie jest wynikiem aktu woli. Nie pokochasz nieprzyjacioły choćbyś krzesła łamał. Więc wg KKK masz zamkniętą bramę Królestwa.
Ja np. nigdy nie pokocham wodzusia, ani jego Sasinów i Wąsików. I niestety muszę się pogodzić, wziąć na klatę utratę Nieba. Niemożliwe jest do zrobienia w baśniach narodów ZSRR i w produkcjach z Hollywood. W realu niestety jest inaczej.

Jak najbardziej: Kochać znaczy darzyć kogoś miłością. Tak podaje PWN.
Miłość do postawa, to decyzja wolnej woli. Prawdą jest, że miłości towarzyszą różne uczucia. Np. pożądanie, rozpacz, radość, zachwyt, ból, zazdrość, niepokój, tęsknota...
Nie wiem, czy zetknęliście się z treścią przysięgi małżeńskiej albo z deklaracją "będę ci kochać zawsze/do końca życia? Nie da się przysięgać uczuć, których się będzie doświadczać. Można przysięgać na to, co zależne od człowieczej woli. A emocje, uczucia, choć mogą być w jakiś sposób opanowywane, to jednak nie podlegają chłodnemu rozumowi.
Zdaję sobie sprawę z powszechnego kolokwializmu jakim jest nazywanie miłości uczuciem. Kiedyś też tak myślałem. Aż poczytałem trochę na ten temat. Zastanowiłem się i przyznałem rację w tym, że miłość jest samodzielną decyzją człowieka.
Nie mam zamiaru was przekonywać. Możecie trwać w swoim. Powyższe napisałem gwoli wyjaśnienia tego, jak rozumiem to pojęcie. Dla mnie hasło z Mt 5 (43 Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. 44 A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują;) nie jest pustą frazą, ale zadaniem, które realizuję. Na poważnie. Dlatego miłuję przyjaciół, nieprzyjaciół, jak też tych, którzy są dla mnie obojętni, nieznani.
To, że miłuję, nie znaczy, że nie mogę lub nie powinienem przeciwstawiać się czynionemu przez kogoś zła. Walka o dobro jest obowiązkiem każdego człowieka.

Ale wracając do intencji wątku oświadczam, że Żydów też kocham. I Palestyńczyków, i Rosjan, i Niemców, i tak dalej...

To, że jest przysięga małżenska, nie oznacza, że jest na 100 % sensowna. Nie tylko kochać, ale nawet lubić nie jest możliwe wskutek aktu woli. Aktem woli jest co najwyżej starać się. Dążyć do. Miłość to stan umysłu.
Poeta powie stan serca, stan duszy. Ale biologicznie to nadal umysł.
Miłość/miłowanie/lubienie/nielubienie/wybaczanie/wierzenie itd. są określonym stanem elektrochemicznych połączen w mózgu. Ktoś, kto sądzi, że siłą woli mamy na nie wpływ, to jakby twierdził, że jak bardzo zechcemy, to nauczymy się nagle chinskiego, albo jak Szwejk, przez noc zapomnimy pisać. Albo na życzenie zostaniemy daltonistą, uzyskamy słuch absolutny. Bajki, poetyckie przenośnie.
Zatem wszystkie przysięgi "wiecznej miłości", wszystkie wyznania "musisz kochać/wybaczyć/wierzyć " są pozbawione sensu w konfrontacji z biologią ludzkiego umysłu. Ja tłumaczę je sobie na bardziej realistyczne :
staraj się kochać, próbuj wybaczyć, dobrze jest wierzyć i tak dalej.

Zapewne kochasz też swoje dzieci, sąsiadów, zwierzęta... . Czy to Twoje kochanie ma jakąś skalę, na przykład: bardziej kochasz swojego psa, Putina, Żyda, Boga, sąsiadkę, żonę, Kaczyńskiego, Tuska....? Jeśli tak, to jak myślisz, czym to jest uwarunkowane?