witam,

moja sytuacja wygląda tak: jestem z mężem niewierząca, po ślubie cywilnym od około trzech lat, już wydawało się, że rodzina to zaakceptowała, a oboje pochodzimy z rodzin katolickich, póki nie dowiedzieli się, że będziemy miec dziecko...

teraz jest ich zdaniem konieczność, abysmy wzieli ślub kościelny i ochrzcili nasze Maleństwo. Dla nas jest oczywiste, że nie możemy tego zrobić. Jak możemy składać sobie przysięgę przed kimś w kogo nie wierzymy i chrzcić dziecko nie mając zamiaru wychowywać go w wierze? Czy jest jakiś sposób by im to wytłumaczyć?

żeby wszystko było jesna, nie raz rozmawialismy z nimi na ten temat, jedynie mój ojciec choć jest bardzo wierzący i nieukrywa, że boli go to, że nie chodzimy do kościoła, rozumie nasz poglądy. Inne osoby zachowują się jakbyśmy robili im to na złość, a wcale tak nie myśleli. Reaguja płaczem, prośbą, były nawet groźby, że ochrzczą to dziecki kiedys bez naszej wiedzy jak zostanie pod ich opieką (wiem, że to teoretycznie niemozliwe, ale mnie to przeraża). Mimo, że jestem już w zaawansowanej ciąży niektórzy nie pytaja mnie o zdrowie, tylko o to czy bylismy juz u spowiedzi... Niektórzy mówią, abyśmy modlili się o swoje nawrócenie... Inni po prostu się od nas odwrócili, usłyszalam nawet od dziadka: "bez boga ani do proga". Nie jest to łatwe ani dla nas ani dal nich. Ale czy jest szansa, że to kiedyś zrozumieją?

Na pewno będą inne rady, ale ja ze swojej strony radzę powołać się na Katechizm Kościoła Katolickiego i sumienie:
KKK 1800 - Człowiek powinien być zawsze posłuszny pewnemu sądowi swego sumienia
Więcej o sumieniu tutaj: http://www.teologia.pl/m_k/kkk1s15.htm#1

PS: oczywiście, ma to sens jeżeli jesteście całym sumieniem przekonani o własnym zdaniu

jesteśmy jak najbardziej przekonani o własnym zdaniu...
i nie raz mówilismy to rodzinie, ale ja juz powoli zaczynam mieć wrażenie, że dla nich nie tak wazne jest, życie zgodnie z własnymi przekonaniami, o ile to "co ludzie powiedzą?" i to, że nalezy żyć "tak jak wszyscy", bo co dziecko będzie miało w szkole itp....
Czy da się takie osoby jakos sensownie przekonać, by dały sobie spokój z decydowaniem za nas... o nas...

Absolutnie się z Tobą zgadzam. skoro oboje jesteście niewierzący to konformizmem, hipokryzją i kłamstwem byłoby przyjęcie przez was sakramentu małżeństwa jak i sakrament chrztu św. dla dziecka.

Nie jestem całkowicie pewien, ale chyba nie wolno ochrzcić dziecka bez zgody rodziców.
Jeżeli natomiast rodzice deklarują głośno, ze nie będą wychowywali dziecka w wierze. To chyba żaden rozsądny ksiądz nie udzieli chrztu.

Do wiary można nakłaniać, ale nie wolno zmuszać.
Minęły już dawno czasy, gdy za zjedzenie w piątek mięsa wybijano zęby (tak było za Chrobrego).

Nie wiem czy taki wymuszony i zatajony przed rodzicami Sakrament byłby w ogóle ważny

dziekuję za zrozumienie...
to po prostu bardzo męczaca sytuacja...
mam nadzieję, że żaden ksiądz nie ochrzci w ten sposób dziecka, ale dlaczego ludziom w ogóle zależy na czymś takim, że tak powiem "ślubu/chrztu dla zasady"?

Dlaczego?
Dla pozoru. Dla innych.

Co do chrztu w tajemnicy przed rodzicami, mój kolega przyjął chrzest wbrew woli rodziców, gdy był na wakacjach u babci (bez pełnej świadomości), bo babcia namówiła popa.

Wydaje mi się, ze to całkowity brak rozumienia czym jest wiara w Boga. Wiara musi być całkowicie dobrowolna, a w przypadku nieświadomego dziecka tę wiarę wyznają jego rodzice.
Tak więc brak odpowiedniej edukacji i płytkość wiary, opartej tylko i wyłącznie na cotygodniowej Mszy św. i braku zgłębiania zasad.
Pokutuje tutaj także dziwaczna i starodawna teoria o "limbus puerorum"

Nie będę się tutaj rozpisywał na temat tej teorii, każdy sam może sobie sprawdzić w googlach co to jest.

P.S.
Kurko, co nie znaczy, ze nie powinnaś sama (z mężem) poznać to co odrzuciliście

Nie koniecznie. Mogą być święcie przekonani, że te sakramenty to przepustka do raju.

Jestem w stanie jeszcze pojąć dlaczego chrzest św, ponieważ uwalnia on od zmazy grzechu pierworodnego, ale sakrament małżeństwa, albo spowiedź św?
Przecież byłoby to świętokradztwo!

Różny jest stopień zrozumienia religii w narodzie. Nie wiem, jakie są motywy w tym konkretnym przypadku, ale znam przykłady takiego siłowego "zapewniania szczęścia wiecznego" swoim najbliższym. Nie zawsze wynika to ze złej woli, a czasem z przekonania, że uda się wepchnąć najbliższych na siłę do Raju.

Ale my to dobrze znamy (tak uważam). Czasem zdaje mi się, że lepiej od przeciętnego katolika (nie obrażając nikogo na forum). Kiedyś byliśmy wierzący (mąz był ministrantem, ja byłam w Oazie) i z zainteresowaniem zgłębialismy prawdy wiary, prawo kościelne itp. Bo nie do pomyśleniem było tylko chodzenie raz w tygodniu do kościoła by to "odklepać" (?).

W każdym nasza decyzja na tyle ile mogła być była dokładnie przemyślana. A reszta to brak wiary... I tu raczej nie mają wpływu na to chcenai czy niechcenia nasze czy rodziny. Wierzy się lub nie.

Uważam, że gdyby krewni ochrzcili dziecko wbrew woli rodziców, popełniliby przestępstwo (grzech). W życiu Jana Pawła II, gdy był młodym księdzem, miało miejsce następujące zdarzenie. Otóż pewna rodzina uratowała żydowskie dziecko i chciała je ochrzcić. Wiadomo też było, że jego rodzice żyją, ale nie w Polsce, dlatego kontakt z nimi był utrudniony (czasy komuny). Wojtyła odmówił udzielenia chrztu ze względu na brak zgody rodziców.

Nie wiem czy byłby to grzech, ale napewno przestępstwo w świetle prawa, bo przeciez konstytucja zapewnia nam prawo do wychowania swych dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami...

Znam tą historię... Niestety nie wszyscy księża są tacy... Obawiam się, że niektórzy za odpowiednią opłatą byliby w stanie to zrobić. Tak jak chrzczą dzieci rodziców bez ślubu kościelnego, mimo tego, że jest to przecież niezgodne z zasadami kościoła.