Religia a wiara to dwie różne rzeczy.

Wiara w Boga ma swoją siedzibę w sercu i jest imanentną cechą naszej tożsamości. Jest to głębokie przeświadczenie o istnieniu absolutnego bytu, praprzyczyny wszystkiego. W samej swej istocie wiara jest niemotywowana, ponadnarodowa, ponadkulturowa i wolna od wszelkiego rodzaju kompleksów i sentymentów.

Religia natomiast jest systemem obrzędów i rytuałów charakterystycznych dla danej nacji kulturowej. Niestety jak pokazuje historia, zinstutualizowane systemy religijne najczęściej stają się pretekstem i świetnym narzędziem do manipulowania świadomością zwolenników i bezwzględnego ich wyzyskiwania w imię najbardziej szczytnych idei.

Dzieje się tak, gdy religijna forma przerasta duchową treść.

Z tego też względu zdarza się, że takie systemy religijne wypompowują w sposób bezwzględny pieniądze z wiernych, są przyczyną nienawiści i wzajemnej nietolerancji względem innych systemów religijnych. Najwięcej niegodziwości i wojen w historii ludzkości ma swoje podłoże właśnie w oparciu o taką nietolerancję religijną, bazującą na tak zwanej nienawiści w imię miłości.

Prawdziwa pobożność nie potrzebuje bogatych kościołów, meczetów i świątyń. Jeśli ktoś, bez względu na to jak bardzo byłby religijny, nie widzi Boga w sercach innych żywych istot, nie zobaczy Go także ani w kościele ani w meczecie ani też w żadnej innej świątyni.
Albowiem prawdziwa pobożność łączy, a nie dzieli ludzi.
Prawdziwa pobożność uznaje i szanuje każde istnienie za przejaw boskiego cudu.
Prawdziwa pobożność jest kochająca i tolerancyjna.
Prawdziwa pobożność koncentruje się na samej esencji przekazów duchowych, udzielanych od niepamiętnych czasów przez wysłanników Boga, autentycznych proroków i świętych pojawiających się na naszej planecie.

Jeśli ktoś nie potrafi szanować innych religii, oznacza że nie szanuje swojej własnej.

Bóg nie jest ani chrześcijaninem ani żydem, ani muzułmaninem.
Nikt i żadna religia na świecie nie ma monopolu na Boga.

Nie. W buddyzmie nie ma takiej wiary w Boga o jakiej piszesz. Buddyzm nie obraca się wokół jakichkolwiek bogów.

Z tego też względu wielu teologów nie uznaje Buddyzmu za religię, a nie którzy wręcz nazywają ten proces ścieżką ateistyczną.
Jednak ja osobiście nie zgadzam się z takim poglądem, gdyż chociaż proces ten jak piszesz nie obraca się wokół osobowego Boga, to jednak nie odrzuca istnienia Jego bezosobowego aspektu. W oparciu o tę cechę, buddyści podobni są do brahmavadi z Indii.
Wiem o tym dobrze, gdyż mam przyjaciół, którzy praktykują Buddyzm Japoński.
Celem tej ścieżki jest nirvana, czyli wydostanie się poza obszar światów materialnych.
Sanskrycki korzeń słowa nirvana, czyli "nir" oznacza "poza", a pozostały człon tego słowa "vana" oznacza "las materialnej egzystencji".
A więc w dosłownym znaczeniu celem tego procesu jest wydostanie się z lasu egzystencji materialnej.
Co ciekawe, Pan Budda pozostawił po sobie 10 tysięcy ścieżek praktykowania Buddyzmu, a pośród nich wszystkich są zarówno ścieżki skrajnie ateistyczne jak i teistyczne.
Takie teistyczne ścieżki Buddyzmu są bardzo rzadkie i najczęściej tworzą zamknięte konklawy religijne na niektórych obszarach północnych Himalajów.
Celem tych teistycznych ścieżek jest wielbienie formy (murti) Pana Buddy w sercu.

Bardzo ładnie napisane, choć przesadziłeś z tą powszechnością własnej wizji teizmu. Owszem, wiele osób wierzy w jakąś wizję Boga, ale na pewno niw każdy w sposób w jaki Ty to opisujesz. Immanentna jest jakaś wiara w coś, ale w co i jaka to zupełnie inna para kaloszy...

-------------------------------------------------------------------------------------
Uwagi techniczne:

Teolodzy zajmują się Bogiem a nie religiami.


Ałć. Materia wg buddyzmu nie istnieje - to tylko jedna z iluzji.


Możesz podać jakieś źródło takiego tłumaczenia słowa Vāna, bo ja nie znam takowego? Konkretnie chodzi o tę materię, bo sam las występuje, ale w innym kontekście.


A także najbardziej popularna w Japonii odmiana buddyzmu - amidyzm, mająca dziesiątki milionów wyznawców...

Nie posiadam własnej wizji teizmu. Prezentuję zrozumienie wedyjskie.
Dla przykładu, jeśli chodzi o wiarę, to z materialnego punktu widzenia istnieją różnego rodzaju wiary i korespondujące do nich różne ich obiekty, jednakże w odniesieniu do Osoby Boga, w literaturze wedyjskiej funkcjonuje bardzo szczególny i niezależny od powyższych, sanskrycki zwrot pojęciowy sanatana-dharma.

Pierwszy człon tego zwrotu „sanatana” oznacza „to, co nie ma początku ani końca”, innymi słowy, to co jest wieczne.

Drugi człon tego pojęcia „dharma” odnosi się do tego, co istnieje nieprzerwanie wraz z danym obiektem.
Dla przykładu ciepło i światło istnieją razem z ogniem. Bez światła i ciepła słowo „ogień” nie ma znaczenia.
Podobnie sanantana-dharma jest wieczną cechą jaźni, a ta wieczna cecha jest jej wieczną religią.

A więc sanatana-dharma odnosi się do wiecznego zajęcia żywej istoty na platformie wyzwolonej.
Jest ona wieczną funkcją wiecznych żywych istot w związku z wiecznym Najwyższym Panem.

Powszechnie rozumiane słowo „religia” różni się nieco od sanatana-dharmy.
Religia zawiera idee wiary, a wiara może się zmieniać. Ktoś może wierzyć w określony proces i może zmienić swoją wiarę i przyjąć inną, ale sanatana-dharma odnosi się do takiego zajęcia, którego nie można zmienić. Na przykład nie można wody pozbawić płynności ani ognia pozbawić ciepła. Podobnie, wiecznej żywej istoty nie można pozbawić jej wiecznej funkcji.
Sanatana-dharma jest wiecznie integralnym aspektem każdej żywej istoty.


Ałć. Materia jest substancją tej samej kategorii co iluzja.
Literatura wedyjska z kolei nazywa to brahmanem. Zgodnie z konkluzją wedyjską brahman jest substancją, a wszelkie zamanifestowane i niezamanifestowane aspekty rzeczywistości są jego kategoriami.


To może Śrimad Bhagavatam? Tam opisane są różne inkarnacje Boga, między innymi Pan Budha, a ponadto upełnomocnieni reprezentanci Boga kategorii śaktavesza avatara, którzy od niepamiętnych czasów w przeszłości pojawiali sie na tej planecie, a także Ci którzy pojawią się w przyszłości.

Aha, ok - to się wyjaśniło. Bo ja myślałem, że masz wiedzę buddyjską i rozumiesz o co w nim chodzi, niemniej skoro oceniasz to przez pryzmat poglądów przyjętych z wedyzmu, to nie ma sprawy

Zresztą w sumie to widać, choćby po tym, że odwołujesz się do buddyzmu przytaczając pojęcie "substancja", podczas gdy jedną z podstaw buddyzmu jest bezsubstancjalność. Także Nirvana występuje w wielu religiach i każda ją inaczej rozumie i tłumaczy - stąd nieporozumienie

Powodzenia w dyskusji - uważam, że masz ciekawe dla teistów przemyślenia.