Chrześcijaństwo nie odrzuca umysłu. Zaleca odmienić umysł przez Słowo Boże, przez co człowiek nabywa rozumu, a następnie zwrócić serce do rozumu, jako że serce ludzkie często zwodzi człowieka.

Buddyzm też nie odrzuca umysłu, traktuje umysł jako przydatne narzędzie, jak odrzucając umysł realizować właściwą wiedzę/zrozumienie z ośmiorakiej ścieżki?
Jak cokolwiek zrozumieć odrzuciwszy rozum?

Buddyzm nie czyni Boga z człowieka, a tylko wskazuje jak samodzielnie uzyskać oświecenie.
Budda za Boga się przecież nie uważał, co ważne także nie zaprzeczał istnieniu Boga, raczej po prostu zajmował się czymś innym, czyli samodzielnym uwolnieniem się od cierpienia.
Tu jest zasadnicza różnica- chrześcijaństwo w pewnym sensie gloryfikuje cierpienie, buddyzm uczy jak go uniknąć, ale co ważne droga do uwolnienia się od cierpienia to droga ciężkiej pracy nad sobą, sporo wyrzeczeń, wysokie wymagania moralne...

buddyzm - samotranscendencja?

Nolda- zachodzi doświadczanie. Co jest doświadczane?
Umysł... Za pomocą umysłu dowiadczasz doznań zmysłowych, emocjonalnych, uczuć, umysł generuje obrazy i dźwięki, generuje także myśli, poglądy i opinie.
Tego wszystkiego doświadczasz. Dlaczego odrzucać narzędzie jakim jest umysł? Medytacja pustki, gdy myśli po prostu znikają jest cudownym doświadczeniem, ale nie znaczy to że myśli są czymś złym. Tak samo jak cudownym doświadczeniem jest wyprawa do lasu bez elektroniki, ale elektronika to cenne narzędzia także do poznawania lasu...

Czym dla Ciebie jest serce, bo raczej nie o pompę tłoczącą krew chodzi?

Czasem padają teksty o odrzuceniu ego, ale to absurd, chodzi raczej o zrozumienie czym jest i jaka jest jego rola, o odrzucenie identyfikacji z ego. Tak samo jest z umysłem, to cenne narzędzie, problematyczne jest utożsamianie się z nim.
Chodzi o różnicę między tym kim jesteś a tym czego doświadczasz.

Andy, w pewnym ogromnym uproszczeniu można tak to ująć.

Jezus stwierdził w kwestii zbawienia, że to co niemożliwe u człowieka, możliwe jest u Boga. Buddyzm twierdzi, że człowiek może zbawić się sam. Trudno o większą pychę i ułudę zarazem.

Tak, a Chińczycy piszą alfabetem. A ryby latające są upierzone; no bo skoro latające, to musi skrzydła mają, jak ptaki.

W buddyzmie pojęcie zbawienia nie wystepuje w ogóle, bo nie ma tam pojęcia grzechu, [ciach... za obrażanie wiary grozi ostrzeżenie. W Twoim przypadku byłby już ban. Radzę uważać. M,] co z natury rzeczy włada wszystkim. Buddyzm jest po prostu osadzony w innej kulturze i rozwiązuje jej własne problemy, kompletnie odmienne od stawianych ongi w Izraelu. Chcesz skorzystać - pochyl się nad tym, o czym naprawdę opowiadają buddyści. Nie chcesz - to przynajmniej nie powielaj bajęd ludzkich, jakie to straszne te religie niechrześcijańskie są.

Naprawdę sądzisz, że ludzie Wschodu ulepieni są z innej gliny? Albo że brak używania pewnych pojęć oznacza, że to co się pod nimi kryje nie istnieje w rzeczywistości? Dlaczego niektórym ludziom Zachodu odpowiada buddyzm? Dlaczego ludzie chcą być bogami?

Na takim poziomie dyskusji, kiedy nie można już nazywać despoty despotą, bo kogoś niedouczonego to obraża, możesz przyjąć, że owszem, są ulepieni z innej gliny. Natomiast na poziomie, na którym o prawdzie można mówić bez skrępowania, to rzeczywistość jest inna, niż pojęcia, którymi niektórzy ludzie usiłują ją sformatować do swojego widzimisię. Tylko tyle i aż tyle.

Człowiek pyszny zawsze będzie sprzeciwiał się prawdzie i nazywał słuszne wymagania pod swoim adresem czyimś widzimisię. I tak oto pozostanie niewolnikiem kłamstwa ku własnej zgubie. Przykre to, ale cóż poradzić...

Umysł, nie istnieje jako istota - to jest pierwsza rzecz. Istnieją tylko myśli.
Druga rzecz: myśli istnieją niezależnie od ciebie, nie są jednością z twoją naturą, przychodzą i odchodzą - ty pozostajesz, trwa. Jesteś jak niebo: nigdy nie przychodzi, nigdy nie idzie, zawsze tam jest. Chmury przychodzą i odchodzą, są chwilowymi zjawiskami, nie są wieczne. Nawet jeśli próbujesz trzymać się myśli, nie możesz jej długo zachować; musi odejść, ma własne narodziny i śmierć. Myśli nie są twoje, nie należą do ciebie. Przychodzą jako goście, goście, ale nie są gospodarzem.
Gdy obserwujesz głęboko, wtedy staniesz się gospodarzem, a goście będą gośćmi. A jako goście są piękni, ale jeśli całkowicie zapomnisz, że jesteś gospodarzem i stają się gospodarzami, to jesteś w bałaganie. To jest piekło. Jesteś panem domu, dom należy do ciebie, ale goście stali się mistrzami. Otrzymuj je, opiekuj się nimi, ale nie identyfikuj się z nimi; w przeciwnym razie staną się mistrzami.
Umysł staje się problemem, ponieważ tak głęboko „wchodzi” w myśli, że zupełnie zapomina o „odległości” jaka oddziela gospodarza od gości; że są gośćmi, przychodzą i odchodzą. Należy zawsze mieć na uwadze to, co trwa: to jest nasza natura, nasze tao. Zawsze zwracać uwagę na to, co nigdy nie przychodzi i nigdy nie idzie, tak jak niebo. Zmienć gestalt: nie skupiać się na odwiedzających, pozostać zakorzeniony w gospodarzu; odwiedzający będą przychodzić i odchodzić. Oczywiście są źli goście i dobrzy goście, ale nie musisz się o nich martwić. Dobry gospodarz traktuje wszystkich gości w ten sam sposób, bez żadnych różnic. Dobry gospodarz to dobry gospodarz: przychodzi zła myśl i traktuje złą myśl w taki sam sposób, w jaki traktuje dobrą myśl. Nie chodzi mu o to, by myśl była dobra czy zła, ponieważ kiedy rozróżnisz, że ta myśl jest dobra, a myśl jest zła, co robisz? Zbliżasz dobrą myśl do siebie i odsuwasz złe myśli dalej. Prędzej czy później zostaniesz zidentyfikowany z dobrą myślą; dobra myśl stanie się gospodarzem. A każda myśl tworzy niedolę, kiedy staje się gospodarzem, ponieważ nie jest to —prawda. Myśl jest pretendentem i utożsamiasz się z nią, a identyfikacja to choroba.
Gurdżijew zwykł mawiać, że potrzebna jest tylko jedna rzecz: nie być identyfikowanym z tym, co przychodzi i odchodzi. Nadchodzi poranek, przychodzi południe, przychodzi wieczór i idą, nadchodzi noc i znowu rano…. . Trwasz - nie tak jak ty, ponieważ to też jest myśl - jako czysta świadomość; nie twoje imię, ponieważ to też jest myśl; nie twoja forma, ponieważ to też jest myśl; nie twoje ciało, ponieważ pewnego dnia zdasz sobie sprawę, że to też jest myśl. Tylko czysta świadomość, bez imienia, bez formy, tylko czystość, tylko bezforemność i bezimienność, tylko samo zjawisko bycia świadomym - tylko to, że trwa.

Przedstawiłeś tu technikę buddyjską, która zresztą jest niebezpieczna, bo przeprogramowuje umysł, zaczyna się wierzyć reinkarnację czy Atmana.

Andy mi nic nie grozi, dla mnie reinkarnacja jest czymś oczywistym i była zanim poznałam to słowo, co samo w sobie jest ciekawe. Do tego buddyzm odrzuca koncepcję atmana, tam jest anatman, czyli nieatman/brak atmana.

Nolda, o tym właśnie mówię, ja doświadczam myśli, ale przecież nimi nie jestem. Jasne, że umysł to nie istota, ale jest to coś co generuje myśli, umysł to nie tylko myśli, nie tylko słowa i obrazy, chyba, że emocje, uczucia, pragnienia, skupienie, cechy osobowości, charakter, schematy myślenia, itd nazywasz myślami...

Dokładnie Ergo, w buddyźmie nie ma zbawienia, bo do tego potrzeba grzechu najlepiej pierworodnego.
Buddyzm to droga do oświecenia, a to nie stan po śmierci, ale coś do osiągnięcia na Ziemi, stan który sprawia, że nie ma cierpienia, bo nie ma pragnień/oczekiwań , nie ma przywiązania, nie ma utożsamiania się z tym co przemijające.

Możesz, nazwać kwiat rosnący w ogrodzie pięknym, a ktoś inny nazwie go brzydkim. Kwiat nie jest ani piękny ani brzydki, kwiat jest taki jaki jest, w całej swej autentyczności. Co powoduje, że nazywasz go pięknym? Nie jest to tak, że piękno i brzydota to twoja interpretacja, nie rzeczywistość. To twój umysł mówi, że kwiat jest piękny lub brzydki. Nie ma ona wpływu na kwiat, natomiast będzie miała wpływ na ciebie. Czy umysł nie przywiązał się zbyt, do pewnego rodzaju „gościa” (myśli), o którym pisałem wcześniej?
Podobnie jest z obrazami, pragnieniami, emocjami… . To tylko interpretacja umysłu. Nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. Odrzucisz – jesteś w rzeczywistości, przyjmiesz - stworzysz swój świat wirtualny.

I to jest właśnie coś, co wchodzi w zakres zbawienia o którym nauczał Jezus, a co jest możliwe tylko przez wiarę w Chrystusa.
Buddyzm to tylko jedno z wielu zwiedzeń odciągających ludzi od Boga.

W 20/21 wieku już prawie nikt nie wierzy w obiektywność piękna. Zwłaszcza po czasach darwinistów takich jak Dawkins. A co jeśli jednak Piękno jest obiektywne?