Tak. Istnieje tutaj sprzeczność między tym, co Ty sobie na mój temat roisz (że sobie coś wyobraziłem), a tym, co mówię (że nie próbowałem sobie wyobrażać). Niestety jeśli masz zamiar dyskutować w ten sposób – tj. wmawiając mi, w co wierzę, to nie widzę przyszłości dla tej dyskusji.

Gzaze, myślenie to wyobrażanie. Skoro myślisz to znaczy, że wyobrażasz sobie. Nie myśląc jesteś tu i teraz. Byłeś kiedyś tu i teraz? Moim zdaniem, tylko będąc tu i teraz poznasz - doświadczysz Boga. Tego doświadczenia nie będziesz jednak mógł przekazać innym. Pozostaje mi życzyć miłych snów.

W sumie fakt, że bierzesz rojenie sobie czegoś za „myślenie” wiele tłumaczy.

Cieszę się, że mogłem pomóc.

Tak, faktycznie, jest potrzeba zaufania jakiejś nauce - w tym przypadku nauce Buddy. Ale nie ma wyobrażania sobie jakichś bytów, raju, obecności Chrystusa w Eucharystii, tego że Bóg jest miłością, itd.
Nirwana jest wprawdzie gdzieś tam w sutrach trochę opisana, ale jej zrozumienie opiera się raczej na intuicyjnym poczuciu czym mianowicie jest brak cierpienia. To każdy rozumie intuicyjnie, doświadczalnie.
Jak to sobie nie wyobrażacie. Każde przywołanie osoby Jezusa musi uruchomić jakąś postać w wyobraźni. Możesz mi wyjaśnić, jak to można zrobić bez tego?

No właśnie. Więc nadal jest to wiara. Czyli podobnie jak w chrześcijaństwie. Jest to dosyć naturalne, że zaawansowane systemy duchowości dochodzą do pewnych podobnych wniosków.
To intuicyjnie, czy doświadczalnie?
Jak dzwonisz do kolegi to też musisz go sobie ze szczegółami wyobrażasz, czy po prostu gadasz, co masz mu do powiedzenia? Wybacz, ale to jest dla mnie dziwne pytanie „jak to można zrobić”. Trochę jakby mnie się ktoś pytał „jak można czytać bez ruszania ustami”.

Miałem na myśli to, że każdy gdzieś tam doświadczył końca cierpienia, ulgi w jakimś cierpieniu. Więc wie dobrze, na czym polega brak cierpienia. Więc to niejako intuicyjnie zna.
No nie, kiedy dzwonię do kolegi, to jednak jakoś pojawia się - choćby niewyraźne - wyobrażenie tego kolegi w moim umyśle.
Podobno chrześcijanin jest tutaj na ziemi pielgrzymem, jego ojczyzną zaś jest niebo. Czyli w swoim życiu duchowym musi sobie chrześcijanin to uświadamiać. Czyli musi sobie wyobrażać, choćby w zarysie, niebo. Choćby jako coś pięknego, dobrego i niewyobrażalnego. Takie wyobrażenie czegoś niewyobrażalnego. Jakieś światło, jakieś dobro, jakieś szczęście, jakiś brak cierpienia.

No miłości też każdy doświadczył. Więc wie, na czym „polega” Bóg.
I co to wyobrażenie Ci daje? Istnienie tego wyobrażenia jest jakoś kluczowe dla dogadania się z tym kolegą?
Czyli Swołocz powiedział że musi, zatem musi. Święci co prawda, którzy praktykowali chrześcijańską duchowość twierdzieli, że nie muszą. Ale co tam oni się znają.

Nie wiem. Bo jeszcze nie zdarzyło mi się, abym rozmawiał z tym kolegą bez wyobrażenia. Więc nie mogę porównać. Ale na pewno to wyobrażenie ułatwia kontakt, bo stawia mnie wobec jakiegoś określonego człowieka, wobec jego określonej obecności.
Tak się zastanawiam, o jakich świętych mówisz. Konkretnie. Czy np. o św. Janie od Krzyża? Wybacz, ale w takim razie powołujesz się na pierwszą ligę mistyków, którzy ze zwykłym Kowalskim nie mają wiele wspólnego. Zaczynam czytać dzieła tego świętego, i muszę powiedzieć, że ledwo daję radę, bo to był człowiek, który zalecał deprywację we wszelkich sferach życia. Taka totalna asceza - także oczywiście w kwestii doznań duchowych i wyobrażeń Boga. Wszystkiego trzeba się wyzbyć, żyć w samotności i oderwaniu. Nie przykładaj miary takich świętych do zwykłych chrześcijan.

No to w takim rozumieniu „zwykłemu chrześcijaninowi” pozostaje ikona i modlitewnik. Też jednak niczego nie powinien sobie „wyobrażać”.

Z ciekawości – buddyzm zaleca, żeby sobie wyobrażać, „jak będzie w nirwanie”? Bo wątpię, ale w sumie nie słyszałem.

Czy nie jest tak, że ikonę stworzyli ludzie ludziom, podobnie jak modlitewniki? Nie ma w nich, ani jednego pociągnięcia pędzlem i czy jednej głoski stworzonej ręką Boga. Stworzyli to mało powiedziane, ludzie tworzą nadal, w każdej religii, jak im się wydaje w imieniu Boga i dla Boga.

Nie, nie jest.

Nic mi na ten temat nie wiadomo.

Moim zdaniem jest, tylko mało kto z wyznawców dopuszcza do siebie taka myśl. Takie rozważania, a właściwie podejmowanie takich rozważań zakazane jest w większości, jak nie w każdej religii. Wiara oparta jest na dogmatach, czyli twierdzeniach.
Jedno z twierdzeń matematycznych mówi, że jeżeli uzna się fałszywe twierdzenie za prawdziwe można zastosować je do udowodnienia dowolnego innego fałszywego twierdzenia.

Wiem, że jest. Ale ciężko jest z Tobą dyskutować, skoro sam się przyznałeś, że nie umiesz myśleć abstrakcyjnie. Zatem pozostaje podpisać protokół rozbieżności.
To nie do końca tak. Po pierwsze mylisz pojęcie „twierdzenie” z pojęciem „sąd”. Po drugie – jeśli sąd ten jest ortogonalny do innych sądów, to to nie zadziała. Chodzi o sytuację, gdy uznajemy za prawdziwe jednocześnie dwa sprzeczne sądy.