A w minionym świeci to co było potrzebne?

Samopoznanie, to chyba podstawowy warunek. Nie znając siebie, nawet gdybyś jakimś cudem spotkał Boga, nie będziesz wiedział jak mu się przedstawić. Spyta cię kim jesteś, a ty nie będziesz w stanie mu odpowiedzieć, bo tego sam nie wiesz. Twoje imię, nazwisko, imiona rodziców, pesel, stopnie naukowe, twój zawód, twa religia stają się bezużyteczne. Nic nie mówią o tym, kim jesteś. Bóg nie zapyta cię czy jesteś lekarzem, księdzem, kominiarzem czy hydraulikiem. Zapyta cię kim jesteś, masz powiedzieć kim jesteś, znasz odpowiedź na to pytanie? Będziesz klepał regułki, których cię wyuczono, na lekcji religii? Może pójdziesz dalej i będziesz cytował fragmenty ksiąg, spisanych setki lat temu?
Gdyby o to chodziło, mnich, pop czy ksiądz, nie dadzą ci szans, zdają egzamin celująco. Przez dziesięciolecia kuli te regułki, a ty przeleciałeś je po łebkach.
Kim jesteś pyta Bóg... .

Kto lub co ma podjąć decyzję o wyłączeniu umysłu?

Właściciel, użytkownik, posiadacz. On włącza lub wyłącza umysł. Jednak by to mógł zrobić, musi dostrzec, że go posiada, że jest jego panem, a umysł jego sługą, niezbędnym ale sługą. Kto tego nie potrafi z pana staje się sługą, a jego umysł, ze sługi staje się panem.

Dostrzeganie, spostrzeganie, analizowanie i wszelkie decyzje dokonywane są w umyśle i za pomocą umysłu. Jeśli go wyłączysz, to nie będziesz już miał czym go włączyć.

Smartfon, komputer, posiada "podobne" umiejętności, potrafisz, nakazać mu przeanalizowanie pewnych zagadnień, dostrzec i powiadomić gdy ktoś wchodzi na posesję.
Podobnie jako właściciel - pan swego umysłu, możesz zrobić to z nim. Co prawda, zdecydowanie prościej jest to zrobić z komputerem (jak na razie), niż z umysłem. Ale to działa na podobnej zasadzie. Umysł to lepszy komputer, potrafiący przejąć dowodzenie w sposób niezauważalny dla właściciela. Właściciel po przejęciu władzy przez umysł, ma wrażenie że to on nadal dowodzi.
Mało który właściciel umysłu potrafi go włączyć i wyłączyć, do tego potrzebna jest świadomość, ale umysł ją wyłącza, przejmuje nad nią władzę.

Żeby podjąć jakąś decyzję, to muszę się zastanowić, pomyśleć, przeanalizować. Do tego potrzebny jest umysł, bo to wszystko dzieje się umyśle i za jego pomocą. Jak bez umysłu mógłbym o czymś decydować?

Django, umysł jest niezbędny, ale to ma być Twój sługa. Słudze wydajesz polecenia, wykonuje je i zachodzi ci z oczu, jest w pobliżu gotowy by wykonać nowe zadania, które Ty mu zlecisz.
Potrzebny mi samochód.
Jutro egzamin, żebym nie zapomniał.
Do czwartku powinienem złożyć podanie o pracę.
WYKONAJ
Czy tak masz, czy może jest tak, że ten sługa staje się panem, a Ty sługą? Ten pan budzi cię w środku nocy i mówi: po co kupiłeś ten samochód, tyle pieniędzy wydałeś i coś tam skrzypi jak skręcasz, a i ten sprzedający to jakiś dziwny był, może to jakiś oszust itd.
Następnej nocy budzi cię i mówi: po co jedziesz na ten egzamin, i tak go nie zdasz, ten profesor cię nie lubi i zapewne zada takie pytania na które nie będziesz umiał odpowiedzieć, szkoda czasu i pieniędzy itd.
Następnej nocy budzi i mówi: po co składasz te podanie o pracę, szkoda papieru, oni mają już swojego kandydata, zapewne jakiś synuś czy córuś znajomego króliczka ją dostanie itd.

Teraz rozumiem. Chodzi Ci o myślenie wbrew woli posiadacza. Nie nazywałbym tego jednak wyłączeniem umysłu. Raczej kontrolowaniem myślenia.

Tylko w jaki sposób ten "ten, który jest" ma tego dokonać skoro nie myśli? Bo żeby chcieć coś zmienić, to najpierw trzeba podjąć decyzję o zmianie, a potem zacząć wprowadzać ją w życie. Ale, żeby do tego wszystkiego mogło dojść, to najpierw musi zajść jakiś proces myślowy, a ten jak wiadomo zachodzi tylko w umyśle, nad którym aktualnie nie ma kontroli. No i tu koło się zamyka.

I tak i nie. Decyzję podejmuje umysł, ale jest też coś takiego jak „przydarzyło mi się”, „odkryłem”, „doświadczyłem” coś poza umysłem. Przydarza się to w sposób naturalny, np. podczas orgazmu. Ciebie nie ma, partnera niema, niema wczoraj, niema jutra, jest tylko orgazm. Podobnie jest, gdy „zapomnisz” się w tańcu, niema ciebie, niema tańca, stajesz się jednym –tańcem i tancerzem. Podczas zakochania, niema dziewczyny, niema ciebie, jest tylko miłość. Często słyszymy: zakochani nie myślą, miłość odbiera im rozum. Jak się czuliśmy będąc pozbawieni rozumu?
Umysłem dostrzegasz to, ale po zaistnieniu „tego”. Patrzysz, że jest to wspaniałe, chcesz zatrzymać, składasz przysięgę, podpisujesz umowę, zakładasz obrączkę, ale tego już niema.
Mniej naturalnym sposobem (tu potrzebny jest umysł by to odkryć) jest medytacja. Ta prawdziwa medytacja nie jest działaniem, ani procesem, to jest stan bycia. Jest „wiedzą”, że nie jesteś tym, czym myślisz, że jesteś. Ona spala myśli, przeszłość, przyszłość, umysł, ego. Pozwala się odrodzić na nowo, zmartwychwstać. Mam wrażenie, że Jezus to odkrył i zmartwychwstał nim umarł na krzyżu.

Doskonale to ujales w slowa, george45...nic dodac, nic ujac...

Narodzeni na nowo umieraja w ciele i zmartwychwstaja w duchu.

Smierc potwierdzona aktem zgonu to juz tylko swiatowa formalnosc, ktora wlasciwie nie dotyczy zyjacych tu w duchu dzieci bozych.

Wszystko co nam się przydarza, co odkrywamy, czego doświadczamy dzieje się w umyśle. Jesteśmy świadomi orgazmu, tańca i miłości tylko i wyłącznie dlatego, że pracuje nasz umysł. Gdy umysł jest wyłączony, świat znika.

Znika świat wirtualny, wytworzony poprzez myśli, dokładniej, światy, gdyż każdy umysł tworzy swój świat i bardzo często zmienia jego obraz. Pozostaje to, co jest - rzeczywistość.