Wyciszenie umysłu polega na spowolnieniu strumienia myśli. Sposobów uzyskania tego stanu jest wiele i możliwe są też związane z tym rozmaite odczucia i wrażenia np. mrowienia, spadania, unoszenia się, postrzegania światłości, nawet przy zamkniętych oczach i w zaciemnionym pomieszczeniu i inne.
Techniki są zasadniczo bardzo proste polegające na unieruchomieniu ciała w wygodnym jego ułożeniu, relaksującym, miarowym oddychaniu oraz skupieniu uwagi na jednej rzeczy. Może to być przedmiot zarówno realny jak wyobrażony lub jakaś neutralna myśl czy formułka najlepiej o niezrozumiałej treści np. po łacinie
„Agnus Dei qui tollis peccata mundi, miserere nobis.
Agnus Dei qui tollis peccata mundi, miserere nobis itd. itd..”
lub jeszcze mniej znanym archaicznym języku jak np. Mantra Gayatri brzmiąca w sanskrycie mniej więcej tak:
„Om Bhur Bhuvah Swaha
Tat Savitur Varenyam
Bhargo Devasya Dhimahi
Dhiyo Yo Nah Prachodayat.
Om Bhur Bhuvah Swaha
Tat Savitur Varenyam
Bhargo Devasya Dhimahi
Dhiyo Yo Nah Prachodayat. itd. itd. „
Im mniej zrozumiała treść takiego bełkotu, tym lepiej, bo umysł nie ma oparcia dla swej własnej twórczości i się po pewnym czasie uspokaja

Niezły przykład „niezrozumiałej treści”, zważywszy na to że jesteśmy na forum katolickim XD

Formułki, litanie, lub inne frazy nadające się do monotonnego powtarzania mogą mieć też zrozumiałą dla niektórych treść, np.
„Ave Maria - clemens et pia,
Gratia plena - virgo serena,
Dominus tecum - et tu mane mecum...”
bo gdy po dłuższej praktyce wyciszania wyczerpie się zainteresowanie umysłu znaczeniami, które takie treści mogą wyrażać to pozostanie już tylko beztreściowy kołowrotek zapamiętanych po kolei słówek.

Ale po co ci ten slowotok? Nie prosciej skupic sie na oddechu bez gadania?

Obserwacja własnego oddechu sprzyja wyciszeniu, ale jest to praktyka wschodnia i nadal nieoswojona w naszej kulturze, która wyniosła Słowo na ołtarze. Myślimy głównie słowami, a nie np. obrazami, dlatego naturalniejsze jest dla nas używanie słów też do wyciszenia umysłu

Byłoby dobrze, gdybyś formuły modlitewne innych religii nie nazywał bełkotem.

Co to znaczy praktyka wschodnia? Masz na myśli chrześcijańską czy niechrześcijańska? Znane są praktyki oddychania w buddyzmie i jego odmianach, "hinduizmie" ale tez w chrześcijaństwie wschodnim i zachodnim.

Nie miałem intencji zniesławiania nie tylko innych ale wręcz wszelkich religii i świętości. Istotna jest tu cecha użytkowa niezrozumiałości treści. Można dla tych samych celów wymyślić sobie własny tekst np. „bul lul kiasma sur bigło ruspo paperum...” itp.

Właśnie o tych pierwszych praktykach pisałem w znaczeniu „wschodnie” bowiem w chrześcijaństwie są niepowszechne i zazwyczaj zapożyczone. Jezus znany z Ewangelii nie praktykował koncentracji na oddechu i takich nauk nie przekazał. Uczył innych praktyk np. o błogosławionych wyznawcach praktykujących zalecenia przekazane w „Kazaniu na Górze”.

Chrześcijaństwo zna także te praktyki np. modlitwa według metody Grzegorza z Synaju, metoda Grzegorza Palamasa, modlitwa Jezusowa/modlitwa serca, regulacja oddechu według Ignacego Loyoli, metoda według Romano Guardini, modlitwa oddechu wg JoyceRupp, Peter Dyckhoff.

Niektóre metody są bardzo stare, inne nowsze, które są pewnymi modyfikacjami starożytnych metod. Czy są zapożyczone to trudno powiedzieć.
To trochę tak samo jak ze sznurami modlitewnymi w rożnych religiach, maja one cos ze sobą wspólnego ale posługują sie innymi środkami, inna jest metoda i cel. Nie wiemy jak Jezus się modlił czy jak medytował. Więc wszelkie dyskusje na ten temat będą tylko spekulacjami.
Obserwując ortodoksyjnych Żydów widać jak oni recytując święte teksty rytmicznie się kiwają, ich ruchy są powiązane z oddechem.
U Ojców Pustyni można przeczytać o praktyce ruminatio czyli przeżuwania Bożego Słowa, to jest jakieś słowo lub krótkie zdanie wielokrotnie powtarzane.

Chrześcijaństwo jest dość młodą religią i bez wątpienia sięgało do innych, starszych religii, w tym i do tych wschodnich. Można, na podstawie relacji Ewangelistów pomyśleć, że Jezus znał istotę ahinsy i ją szeroko propagował. Sam jego chrzest w Jordanie przypomina znacznie starsze hinduistyczne praktyki oczyszczające w Gangesie i w innych świętych indyjskich rzekach. Nie jest wykluczone że znał wschodnie techniki medytacyjne. Wiadomo, że udawał się na wielodniowe odosobnienia na pustynię, gdzie zresztą miał bardzo podobne doświadczenia duchowe jak Budda tuż przed oświeceniem, gdy zmagał się z demonem Marą. Jezusa podobnie kusił diabeł chcący go odwieść od kontynuowania misji.

Umysł nie jest wytworem natury. Gdy weźmiemy pod uwagę następujące rozróżnienie: mózg został stworzony przez naturę, to mechanizm należący do ciała. Umysł natomiast jest wytworem społeczeństwa, w którym dane jest nam żyć, religii, ideologii którą wyznawali nasi rodzice, systemu edukacji itp. Przez ten wytwór/twór mamy różnego rodzaju umysły, komunistyczne, chrześcijańskie, muzułmańskie, hinduistyczne, faszystowskie. Mózg jest organem naturalnym, umysł to zjawisko sztuczne, wytworzone, uzależnione od stada owiec, stada, w którym przebywamy. Nasze zachowanie to zachowanie stada wyznawców komunizmu, hinduizmu, chrześcijaństwa. Stado, to tłum, a tłum jako taki jest brzydki, popełnił największe zbrodnie na świecie, ponieważ tłum/stado nie ma świadomości. Wystarczy jeden juhas, jeden pies by kierować setkami owiec (baranów).
Medytacja, to chyba jedyny sposób, metoda na rozwinięcie niezwykłej zdolności pozwalającej nam rozpoznać co jest właściwe umysłowi, a co nie, ponieważ oddalamy się, obserwujemy. Nie jesteśmy wówczas przywiązani do umysłu.
Stajemy się jednością ze wszystkim, jesteśmy we wszystkim i wszystko jest w nas.

Umysł nie jest wytworem natury, lecz społeczeństwa, mózg jest naturalny, bo jest fizycznym organem, a umysł jest sztucznie wytworzony, bo nie ma cech fizycznych, które można opisać i mierzyć.

Czy dobrze zrozumiałem?
Osobliwy to pogląd, którego nie podzielam, ale być może problem jest filozoficzny i leży w definicji umysłu, ale też natury itp., czyli co pod tymi pojęciami się rozumie.
Znane są od wieków dobrze uzasadnione poglądy wskazujące na realność umysłu i jego naturalność. Tego nie kwestionują nawet ci kognitywiści, którzy uważają umysł za „wydzielinę mózgu”, niezależnie czy jest to mózg ludzki, czy też zwierzęcy, krowi, rybi itd. W tym drugim przypadku trudno mówić o społeczeństwie, którego ta wydzielina byłaby wytworem.

Wnioski dotyczące z dobrodziejstw medytacji nie wykluczają naturalności umysłu, bo właśnie dzięki niemu można je zauważyć i się nimi podzielić z innymi

Niektórzy kognitywiści zdefiniowali umysł jako funkcję mózgu.
Ale może warto spojrzeć na tzw. rzeczywistość z innej perspektywy, zapytując - w jaki sposób się o niej dowiadujemy?
Odpowiedź wydaje się łatwa - za pośrednictwem 5 sensorów, tj. narządów zmysłów: oczu, uszu, ciała, języka, nosa, przekazujących dane do centrali, tj. mózgu, który je interpretuje zgodnie z jakimiś znanymi sobie wzorcami, szablonami, kodami itp.
Pytanie dalsze: co widzi oko?
Widzi światło. A czym ono jest? Obecnie wiadomo, że światło ma naturę dwoistą, a więc jest zarówno falą elektromagnetyczną, jak i strumieniem cząstek, a dokładnie fotonów. Na tej podstawie człowiek widzi, a może tylko myśli, że widzi? Czy może mieć pewność, że to co widzi jest rzeczywiste i jak to potwierdzić niezależnie od narządów zmysłów i od interpretacji własnego mózgu? Ten problem dotyczy danych z wszystkich zmysłów. Innymi słowy, każdy ma taki świat jak o nim myśli i jedyne co zdaje się tu być pewne, to myśl. Tylko dzięki myśli wszystko zdaje się czymś, ale niekoniecznie takie jest.
A myśl należy do sfery umysłu i to ona jest odpowiedzialna za „fizyczność” organów takich jak mózg, czy oko.
Co wiec jest z tego punktu widzenia bardziej naturalne, fizyczny organ np. mózg, czy umysł, który go wykreował?

Popatrz inaczej.
Przyrównaj do smartfonu, Ty kupiłeś iPhone i ja, są bez mała identyczne, mają ten sam system, te same podstawowe aplikacje, różnią się tylko numerem seryjnym i może barwą obudowy. Po uruchomieniu Ty wgrywasz dodatkowo „swoje” aplikacje, a ja swoje. Smartfony zaczynają się różnić, nie „mózgiem”, lecz „umysłem”.

OK, rozpatrzmy ten przykład, w którym, jak się zdaje, smartfony są modelami mózgów, a wgrane tam aplikacje to umysły.
Można spytać:
- Czy to wystarczy by urządzenia zadziałały, tj. żeby mózgi ożyły i zaczęły funkcjonować? Wydaje się, że nie wystarczy.
- Ktoś w tym przykładzie wcześniej zdecydował o nabyciu tego, a nie innego smartfona i o doborze aplikacji. Czy dokonał tego posługując się tylko samym fizycznym, materialnym mózgiem, czy też razem z zarządzającym nim umysłem?
- Skąd się wzięły fabryczne oprogramowania (też jakieś standardowe preumysły) smartfonów (mózgów) umożliwiające wgrywanie aplikacji (indywidualne umysły)?
- Pojawia się więc dylemat co jest przyczyną a co skutkiem, czy w rezultacie samoistnego pojawienie się nośnika - zdolnego do życia mózgu pojawia się oprogramowanie - umysł, czy przeciwnie, to jakieś pierwotne oprogramowanie - umysł wczytuje się na nośniku - zdolnym do życia mózgu. (Ta zdolność póki co jest uwarunkowana od życia innych niezbędnych organów ich posiadacza

Niedokładnie tak, aplikacje na smartfonie to informacja klasyczna, która może być duplikowana, natomiast umysł zachowuje się jak informacja kwantowa, bo nie może być klonowany.