Co do ortodoksyjności prawosławia 1KOR13: zerwali łączność z biskupem Rzymu to wystarczy czy nie przyjęcie reszty dokrtyn-jest to schizma.

Nie ma co ukrywać,że łączności nie ma.Nie wiem co można rozumieć przez ,,usunięcie dogmatu''-jest to niemożliwe,bo dogmat to prawda a jej nie odrzucimy.

Kościół katolicki jest ortodoksyjny jak najbardziej-ma prawowitą wiarę i pełnię.

Dla mnie Prawosławie odłączyło się od Kościoła katolickiego tak jak Kościoły przedchalcedońskie czy inne w historii.

Filioque-herezja??prosze bracia prawosławni wejdźmy głębiej w temat i powiedzcie mi dlaczego jest herezją??Tylko prosze bez teorii,że katolicy wierzą w dwóch bogów czy inne,które niestety słyszałem .Ważni w tej rozmowie są Ojcowie Zachodni tak haniebnie spychani nie raz w prawosławiu.Np. św.Augustyn-czy w ogóle czytane,panowie znacie tego Ojca??

Co do braterskiej postawy-braterstwo będzie w pełnej wspólnocie,jeśli jej nie ma to słabi z nas bracia.

(...)13. Tak czy inaczej, należy przede wszystkim stwierdzić, że rozeznanie dotyczące zgodności między naturą posługi Piotrowej a ewentualnymi formami jej sprawowania winno być podjęte in Ecclesia, to znaczy pod działaniem Ducha Świętego i w braterskim dialogu Biskupa Rzymu z innymi biskupami, zgodnie z konkretnymi potrzebami Kościoła. Zarazem jednak jest oczywiste, że tylko Papież (lub Papież wraz z Soborem powszechnym) ma - jako Następca Piotra - władzę i prawo powiedzieć ostatnie słowo na temat sposobów sprawowania własnej posługi pasterskiej w Kościele powszechnym.

***

14. Przypominając istotne elementy katolickiej nauki o Prymacie Następcy Piotra, Kongregacja Nauki Wiary zachowuje przekonanie, że autorytatywne potwierdzenie tych zasad doktrynalnych pozwoli wyraźniej ukazać, w jakim kierunku należy iść dalej. Przypomnienie to pomoże również uniknąć istniejącej zawsze możliwości ponownego pojawienia się interpretacji cząstkowych i jednostronnych, już w przeszłości odrzuconych przez Kościół (febronianizm, gallikanizm, ultramontanizm, koncyliaryzm itp.). Przede wszystkim zaś, patrząc na posługę Sługi sług Bożych jako na wielki dar miłosierdzia Bożego ofiarowany Kościołowi, znajdziemy wszyscy - dzięki łasce Ducha Świętego - silną motywację, aby w codziennym pielgrzymowaniu Kościoła przeżywać i wiernie zachowywać rzeczywistą i pełną jedność z Biskupem Rzymu w taki sposób, jakiego pragnie Chrystus 45.

15. Pełna komunia, jaka zgodnie z wolą Chrystusa ma istnieć pomiędzy tymi, którzy uważają się za Jego uczniów, wymaga wspólnego uznania powszechnej posługi kościelnej, „w której wszyscy Biskupi czują się zjednoczeni z Chrystusem, a wszyscy wierni znajdą umocnienie swojej wiary” 46. Kościół katolicki wyznaje, że jest nią posługa Prymatu Biskupa Rzymu, Następcy Piotra, oraz utrzymuje z pokorą, że „komunia Kościołów partykularnych z Kościołem Rzymu oraz ich Biskupów z Biskupem Rzymu jest w Bożym zamyśle podstawowym warunkiem pełnej i widzialnej komunii” 47. W historii papiestwa nie brakło ludzkich błędów i poważnych nawet uchybień: sam Piotr uznał, że jest grzesznikiem 48. Piotr, człowiek słaby, został wybrany jako skała właśnie po to, aby było oczywiste, że zwycięstwo należy tylko do Chrystusa, a nie jest wynikiem wysiłków ludzkich. Chrystus pragnie nieść swój skarb poprzez czasy w kruchych naczyniach 49: w ten sposób ludzka słabość staje się znakiem prawdziwości Bożych obietnic.

Kiedy i jak zostanie osiągnięta tak bardzo upragniona jedność wszystkich chrześcijan? „Jak to uzyskać? Pokładając nadzieje w Duchu, który umie oddalić od nas widma przeszłości i bolesne wspomnienia podziału; On umie obdarzyć nas rozsądkiem, mocą i odwagą, abyśmy mogli podjąć niezbędne kroki i by dzięki temu nasze wysiłki stawały się coraz bardziej autentyczne” 50. Wszyscy jesteśmy wezwani, aby powierzyć się Duchowi Świętemu, aby powierzyć się Chrystusowi, powierzając się Piotrowi.

Kard. JOSEPH RATZINGER Prefekt

Abp TARCISIO BERTONE Emerytowany ordynariusz Vercelli, sekretarz

Analiza historii Wschodu i Zachodu pokazuje, że po obydwu stronach inaczej rozumiano pierwszeństwo Rzymu. Rzym jako siedziba apostolska, uświęcona przepowiadaniem i męczeństwem pierwszych Apostołów Piotra i Pawła nigdy nie był kwestionowany. Problemy jednak powstawały, gdy Rzym traktował Bizancjum w taki sposób, jakby chciał je sprowadzić do roli swego patriarchatu zachodniego. Sens prymatu, służby Piotra, tkwi w służbie na rzecz jedności Kościoła powszechnego w służbie, która musi respektować autonomię Kościołów lokalnych o odmiennej Tradycji i historii.

Presbeia Rzymu i synodalność Kościołów lokalnych należy zintegrować w życiu Kościoła jako dwa uzupełniające się elementy. Bez tych łącznie rozumianych elementów i bez ich praktykowania przez Kościół katolicki dialog pomiędzy naszymi Kościołami nie może odnieść sukcesu9.

Didymos-nie podałeś niczego więcej jak wizji prawosławnej-która nie musi znaczyć nic.

Oczywiście,że nie są heretykami i oczywiście,że mają błędy.

Dla mnie,gdy czytam prawosławne witryny itp. aż rzuca się w oczy brak szacunku dla Ojców zachodnich. Ostatnio też miałem książkę o prawosławiu-prawosłanego autorai o Ojcach Wschodu pisze-wielcy,święci itd. a o św.Augustynie- po prostru Augustyn i to oczywiście o jego błędach.

Dopóki prawosławie nie zrozumie Kościoła Zachodniego,który nic nie uzurpuje,ale jest KATOLICKI w pełni to nie ma o czym gadać.

Od jedności odłączeni są prawosławni,którzy siebie tylko Kościołem nazywają- straszny błąd.
Ale ta tematyka już była,mi pozostaje zgłębiać Ojców,a ile pracy przede mną...
Niech nam Ojcowie pomagają do zjednoczenia

Dla mnie,gdy czytam prawosławne witryny itp. aż rzuca się w oczy brak szacunku dla Ojców zachodnich.Ostatnio też miałem książkę o prawosławiu-prawosłanego autorai o Ojcach Wschodu pisze-wielcy,święci itd. a o św.Augustynie- po prostru Augustyn i to oczywiście o jego błędach.

Didymos-za nie przyjęcie reszty dogmatów i odłączenie się od biskupa Rzymu-właśnie za to.Tak samo wszyscy patriarchowie wschodni mogą być heretykami i sie mylić- wszyscy razem.

Wiem, że ta dyskusja trwa prawie 1000 lat, ale argumenty są wciąż żywe...

Tylko ciekawe co na to Pan Bóg.. na naszą ludzką głupotę i egoizm... i wzajemne obrzucanie się błotem -->wy heretykami dla nas, my heretykami dla was... komu i czemu to służy??...

Ujednolicenie i wynegocjowanie wspólnych definicji to pierwszy krok do ustanowienia wspólnoty - Kościoła. Jeżeli nie potrafimy się dogadać, nie jesteśmy wspólnotą. Ja wierzę, że możemy i musimy się dogadać, toteż istotne są te wspólne definicje. Bez nich nie tworzymy wspólnoty, ale możemy być dla siebie "serdeczni" i "mili". Ale czy o to właściwie w chrześcijaństwie chodzi?

No ja myślę, że w chrześcijaństwie miłość bliźniego jest bardzo ważną rzeczą

Cieszę się natomiast, że napisałeś, że wierzysz że możemy i musimy się dogadać. musimy, bo to wstyd dla świata - wierzyć w Jednego Boga, Przenajświętsze Ciało i Krew naszego Pana pod postacią chleba i wina i nie potrafić się dogadać...

Ale bolesna prawda jest taka, że schizma roku 1054 i kłótnie między Wschodem a Zachodem to tak na prawdę w 99% polityczna sprzeczka -> o władzę o to kto ma być pierwszy i najważniejszy... No cóż... myślę, że prawdziwą wspólnotę Kościoła zbudujemy tylko i wyłącznie na wzajemnym przebaczeniu i braterskiej miłości... W przeciwnym wypadku i kolejne 1000 lat nie wystarczy na zażegnanie sporów...

Pozdrawiam [/b]

Wasza Świątobliwość (...) pisząc do mnie wyraża się: „jak rozkazaliście”. Proszę, odsuńcie wyraz „rozkaz” od moich uszu, bo wiem, kim ja jestem i kim wy jesteście; co do stanowiska bowiem, jesteście dla mnie braćmi, ze względu na obyczaje – ojcami. A więc nie nakazałem, lecz starałem się wskazać na to, co się wydawało pożyteczne. Jednakże nie widzę, by Wasza Świątobliwość chciała się ściśle trzymać tego, co w was wpoiłem. Albowiem powiedziałem, że ani do mnie, ani do nikogo innego nie powinniście nic takiego pisać, i oto na wstępie listu, który wysłaliście do mnie, kazaliście pomimo mego zakazu napisać wyraz wyrażający pyszny tytuł, nazywając mnie „papieżem powszechnym”. Proszę, aby Wasza Najsłodsza Świątobliwość na przyszłość nie czyniła tego, ponieważ wam się ujmuje to, co daje się drugiemu w większym stopniu, niż mu się prawnie należy. Ja bowiem nie pragnę cieszyć się słowami, lecz obyczajami. I nie upatruję zaszczytu w tym, przez co moi bracia swój zaszczyt tracą. Moim bowiem zaszczytem jest cześć Kościoła powszechnego, moim zaszczytem jest prawdziwa tężyzna moich braci. Wtedy jestem prawdziwie zaszczycony, gdy się żadnemu z nich należnej czci nie odmawia. Jeśli bowiem Wasza Świątobliwość nazywa mnie „papieżem powszechnym”, [to] nie uważacie siebie samego za biskupa, ponieważ mnie uznajecie za biskupa powszechnego. Lecz niech tego nie będzie. Niech znikną słowa, które podżegają próżność i ranią miłość.