Polecam znakomity tekst:

"Za panowania cesarza Decjusza Senat Rzymski wydał dekret na mocy którego, przyznał cześć boską trzydziestu tysiącom bożków tj. tym wszystkim, które były znane w ówczesnym świecie, a nie chciał przypuścić do czci tylko Boga Chrześcijan, gdyż nazywał Go Bogiem pysznym, który sam jedynie czczony być pragnie. Niewątpliwie uzasadnienie Senatu było poniekąd słuszne: Bóg prawdziwy jest jeden i tylko jeden czczony być może!...."
całość:
http://www.omp.lublin.pl/

W "pogańskim Rzymie" stosunek do chrześcjaństwa ( tak, właśnie do chrześcijaństwa, a nie "katolicyzmu") zmieniał się w zalezności od tego, jaki cesarz akurat panował. Najczęściej regułą w stosunkach była tolerancja dla wszystkich. Po co te idiotyczne uogólnienia?

Boże, cóż za obłuda! A co z cierpieniami, które sam zadawał ten nieugiety pogromca herezji?


Nazwanie tej uchwały podjętej za Domicjusza "ekumeniczną" jest szczytem bezczelności.


Ach ci wstrętni Żydzi. Najpierw nam Pana Jezusa zabili a teraz chcą zniszczyć Kościół! Bij kto w Boga wierzy!





NIe dlaej, nie mogę. Autor chyba nie jest całkiem zdrowy.

"Pomimo bardzo ostrego potępienia ruchu ekumenicznego przez Stolicę Apostolską zyskał on silną aprobatę w modernistycznych kręgach kościelnych, czego konsekwencją stało się stopniowe przenikanie heretyckiej nauki do seminariów, która ostatecznie zatriumfowała w dokumentach II Soboru Watykańskiego."

Nie przypominam sobie aby ktokolwiek zniósł SV2, wiec osoba która napisała te słowa stawia swoje słowa przeciw słowom Kościoła - jest heretykiem.

Tyle przestrogi jeśli chodzi o członków Krk, reszta może spokojnie się zaczytywać

A ja widzę w tym zupełnie co innego, właśnie mądrość Rzymu, który nie uznawał chrześcijaństwa właśnie w imię pokoju. Słusznie przewidział, że religia, której wyznawcy nazywają wszystkie inne fałszywymi, będzie tępić innowierców lub w najlepszym wypadku odnosić się do nich z wyższością i niechęcią ("te wasze pogańskie bajki").

Senat Rzymski wykazał się więc bardzo tolerancyjną polityką uznania każdej religii, która uzna pozostałe i będzie z nimi egyzstować w pokoju. Chrześcijaństwo do takich religii nie należało.

P.S.
zauważyliście, ża autor nazywa prawosławnych "krzywosławnymi"?

Jeśli ktoś chce pisać studium o nienawiści to chyba ma w autorze niezły obiekt badawczy.

Sobór Watykański II był per excellentia heretycki gdyz nauczal tego co Koscioł zawsze i wszędzie wczesniej potępial wiec jego nauczanie wogole katolikow nie obowiązuje. Ojcowie Soboru Wat II sami zrezygnowali z asystencji Ducha Świętego gdyz byl to pierwszy w historii sobór duszpasterski a nie dogmatyczny wiec zrezygnowal z prawa nieomylnosci

:D
Dobrze, że pisze po polsku, inaczej musiałby użyć terminu "Orthodox faith" Swoją drogą, bohater przytoczonej opowieść był najprawdopodobniej neofitą (jego dziadkowie bądź pradziadkowie mogli być prawosławni), a tych jak wiadomo cechuje niespotykany fanatyzm religijny

Naszły mnie jeszcze dwie refleksje. Nastawienie antyekumeniczne znam bardzo dobrze, ze swojego środowiska (prawosławnego żeby nie było wątpliwości) i trudno mi wyjść z podziwu dla jednomyślności tez zawartych w deklaracjach obu ugrupowań Mówią jednym głosem! Toż to jest dopiero pełen ekumenizm! Prawosławnych i katolików jednoczy w jednym szeregu nienawiść do ekumenizmu, czyż to nie piękne?

Druga refleksja mniej "entuzjastyczna". W całym manifeście ciągle pisze się o "katolickości" (skąd ja to znam? "święte prawosławie") ani słowem nie wspominając o Chrystusie i chrześcijaństwie. To porażające...

Ja tylko prosze nie utożsamiać ataków na inne wyznania z katolicyzmem .Jestem katolikiem i nienawiść nie jest moją drogą.

Na początek w ramach "auto-objawienia". Jestem agnostykiem - do kościoła nie chodzę (żadnego) bo nie uznaję takich organizacji hierarchicznych jako zgodnych z wolą Stwórcy.
----------------------
Nauczanie rzymsko-katolickie i w dużej mierze protestanckie (zwłaszcza kalwińskie) to religia cierpiętniczo-pokutnicza, religia grozy, strachu i potępiania. Miliony chrześcijańskich misjonarzy w dziejach Kościoła dlatego właśnie znosiło trudy i niebezpieczeństwa swojej pracy, bo wierzyło, że w ten sposób wyrywa ludzi z ognia piekielnego i ratuje ich przed śmiercią wiekuistą. Słynne amerykańskie „przebudzenia", występujące przynajmniej raz w pokoleniu, polegały m.in. na tym, że gorliwi i elokwentni kaznodzieje odmalowywali przejmujący obraz mąk piekielnych, a ludzie mdleli ze strachu, a nieraz także doznawali drgawek i ekstatycznych doświadczeń z obawy przed Bożym Sądem.
Podobnie bywało podczas misji katolickich we Francji jeszcze w XIX w., kiedy ludzie po wsiach spadali z kościelnych ławek i wybuchali głośnym szlochem pod wpływem kazań pełnych sfory diabłów i buchających piekielną siarką.
Owszem, cześć Kościołów porzuciła ekskluzywizm i dawną retorykę pod wpływem nowego prądu kulturowego, jakim jest religijny uniwersalizm oraz powszechne załamanie się wiary w piekło. Uniwersalizm zakłada, że wszędzie jest trochę prawdy, a Bóg przemawia do ludzi za pośrednictwem rozmaitych religii. Pogląd ten znalazł swoje miejsce w Kościele katolickim w czasie Soboru Watykańskiego II, choć został później nieco zaciemniony słynną deklaracją „Dominus Iesus", która na powrót wskazała Kościół rzymski jako jedyną prawdziwą opokę zbawienia.
Oprócz tego rozwój refleksji etycznej poza Kościołami sprawił, że zazdrosny i roszczący sobie prawo do wyłączności Bóg chrześcijan dla wielu ludzi wydaje się anachroniczny i niedzisiejszy – bo zatrzymał się w rozwoju na etapie Starego Testamentu. Kościoły muszą się z tym liczyć, jeśli chcą być taktowane poważnie i znaczyć coś więcej niż jedna z wielu sekt.
Nie zmienia to faktu, że perspektywa, którą malują moderniści jest fałszywa: oficjalne chrześcijaństwo przez stulecia niemal zawsze i niemal wszędzie rościło sobie prawo do wyłączności na zbawienie. Teraz to się częściowo zmieniło pod presją czasów. Ale żadna w tym chluba ani zasługa chrześcijaństwa.
Puder w zbyt grubej warstwie może odpadać płatami i odsłonić coś, co trzeba zasłaniać najgorliwiej - fałsz, obłudę i hipokryzje.