Oczywiście, że może.
Trzeba jednak wiedzieć, że ich łamanie się chlebem w czasie nabożeństwa jest tylko łamaniem się chlebem, a nie sakramentem, przyjmowaniem żywego Chrystusa.
I warto się zapytać w jakim celu katolik chce w takim nabożeństwie uczestniczyć.

I może warto jeszcze przeczytac encyklikę Ecclesia de Eucharistia, tam jest co nieco na temat uczestnictwa w protestanckim nabożeństwie (konkretnie przyjmowania ich komunii)

dla katolika modlitwa jest wyznaniem wiary. Pytanie jest czy modlitwa u protestantów nie jest wyznaniem ich wiary?

Osobiście nie uczestniczę w nabożeństwach protestanckich jedynie jestem biernym widzem.

w jakim sensie jesteś biernym widzem ? Ja nawet jakbym chciał to nie mam jak bo mieszkam na wsi a tutaj nie ma żadnych zborów.

Co do modlitwy- dlaczego nie ?
Z sakramentami- trzeba się wstrzymać.Zresztą podano odpowiednią lekturę Najlepiej poczytać co Kościół uczy na ten temat

Z rzymskokatolickiegoa Dyrektorium Ekumenicznego:



To jeśli chodzi o wspólną modlitwę i udział w nabożeństwie. Przyjmowania Wieczerzy Pańskiej Watykan katolikom zabrania.
A w przypadku gdy pastor ma "ważne święcenia"? (Niektórzy byli wczesniej duchownymi w Krk).

Eucharystia oznacza i urzeczywistnia komunię życia z Bogiem i jedność Ludu Bożego, przez które Kościół jest sobą. Jest ona szczytem działania, przez które Bóg w Chrystusie uświęca świat, a równocześnie szczytem kultu, jaki ludzie w Duchu Świętym oddają Chrystusowi, a przez Niego Ojcu" KKK1325

W KK Eucharystia jest znakiem jednosci, a jednosci wsrod chrzescijan nie ma. Wartosc Eucharystii jest w KK znacznie wieksza niz w innych kosciolach chrzescijanskich, chocby dlatego, ze Jezus - Bog jest dla nas rzeczywiscie obecny pod postaciami Chleba i Wina.
Z tego co wiem, koscioly ewangelickie uznaly Wieczerze Panska za "najmniejszy wspolny mianownik" i dlatego wrecz zachecaja do wspolnego "lamania chleba". Tak na marginesie, pytanie do Piotra1: czy naprawde podajac chleb, pastor mowi: niech ci sie stanie wg twojej wiary, tzn. jesli wierzysz, to jest to Cialo Chrystusa, jesli nie- to jest to tylko chleb? Taki tlumaczenie podali mi znajomi ewangelicy. Ewangelicy reformowani, czyli kalwinisci nie wierza w obecnosc Jezusa.

Co do tego gdzie wartość Eucharystii jest większa nie będę się spierał, bo sie na katolickim forum znajduję. Dlatego pomińmy to.

Odnośnie wspólnoty przy Stole Pańskim należy rozróżnić kilka spraw. Pierwsza to "intercelebracja" - a więc wzajemne i pełnie uznanie wspólnoty kościelnej - i wynikajaca z niej wspólnota Kazalnicy i Stołu Pańskiego. Przykładem jest Konkordia Leuenberska czy u nas odnowiona Ugoda Sandomierska. Taka wspólnota nie jest oparta o szukanie "najmniejszego wspólnego mianownika", ale o pojednaną różnorodność Kościołów, które wierne swej wyznaniowej tradycji, uznają w sobie nawzajem Kościół Jezusa Chrystusa na podstawie wspólnego rozumienia zwiastowania Ewangelii w nauczaniu i sakramentach. jest to pewien cel, czy model jedności, do którego zmierza zaangazowanie ekumeniczne naszych Kościołów.

Innym rodzajem wspólnoty eucharystycznej jest "interkomunia" - a wiec wzajemne zaproszenie do uczestnictwa w Wieczerzy Pańskiej wiernych Kosciołow różnych tradycji. Tak jest przykładowo między niektórymi Kościołami ewangelickimi a starokatolickimi czy anglikańskimi w Europie.

Wreszscie możemy mówić o "otwartej" Komunii czy "gościnności eucharystycznej. Wieczrza Pańska otwarta jest dla wszystkich ochrzczonych, którzy podzielają wiare eucharystyczną wspólnoty, która zaprasza do Komunii.

Dla wiekszości Kościołów ewangelickich Wieczerza Pańska jest "otwarta" bynajmniej nie dlatego, że jest jakims "wspólnym mianownikiem" lecz dlatego, iż wierzymy , że jest sakramentem ustanowionym przez Pana a nie przez Kościoły. Koscioły są sługami Eucharystii, nie jej właścicielami.
"Otwarta" komunia jest tez dla nas wymogiem wiarygodnego zwiastowania Ewangelii, do czego Kosciół został powołany przez Pana. Jest to więc kwestia wierności poleceniu Pana. Światowy Alians Kościołów Reformowanych juz w 1954 r. zrzeszający Koscioły reformowane, prezbiteranskie, kongregacjonalne, waldensów i czeskobraterskie zadeklarował:



Podobne deklaracje poczyniły inne Kościoły ewangelickie. Generalnie tzreba stwierdzić, że uzasadnienia wymaga odsunięcie kogoś od udziału w Eucharystii, a nie dopuszczenie.
+++++++++++++++++++++



Eucharystia jest znakiem jedności Koscioła, a ten - pomimo ludzkich błedów, grzechów, podziałów i nieustannego sprzeciwnia się woli Pana -istnieje jako jeden święty apostolski i katolicki Kościół, który wyznajemy w Credo i w Symbolu, i który zwiatujemy w Wieczerzy Pańskiej.

Chrzescijanie są podzieleni, a nie Kościół, a u źródeł podziału tkwi grzech i odmowa miłości. W Eucharystii zawarte jest przebaczenie grzechów, przez Krew Chrystusa. Chrystus w Wieczerzy Pańskiej zapewnia przebaczenie wszystkim, którzy Go o to szczerze proszą. Także grzechu podziału, nawet jeśli naszymi siłami nie potrafimy jeszcze przezwyciężyć jego skutków.



Konkordia Leuenberska - doktrynalny dokument ustanawiajacy pełną wspólnotę Kosciołów reformowanyh, luterańskich, unijnych, waldensów, braci czeskich i metodystycznych w Europie, tak mówi o Wieczerzy Pańskiej:



Natomiast formuła, o której piszesz dotyczy czego innego. W trakcie sprawowania spowiedzi, po pytaniach spowiednich, prowadzacy duchowny, wygłasza formułę mniej więcej tak: jak wierzysz i jak wyznajesz niech tak ci się stanie, jako powołany sługa Jezusa Chrystusa na podstawie obietnic Pańskich wszystkim pokutujacym zwiastuję, ze ich grzechy są odpuszczone, a tym, którzy nie pokutuja i nie nawracaja się, że ich grzechy są zatrzymane. (albo w formie imperatywnej: odpuszczam...). Wiara i dyspozycja komunikujacego nie dotycza więc tego, co dzieje się z materialnymi elementami Wierzeczy, ale tego co co dzieje się z nim samym i owoców, jaki w nim uczestnictwo w Stole Pańskim.
+++++++++++++++++++++++

.
Wierzą w obecność Jezusa. Jestem reformowanym od urodzenia, uczstniczę w zyciu moich Kościołów i nigdy nie miałem wątpliwości ze wierzymy w obecność Jezusa, a nie w jej brak.
Rozumiem, ze jest to stwierdzenie w kontekscie Wieczerzy Pańskiej.

Nasze Kościoły (tj Kościół rzymskokatolicki i Kościoły Światowego Aliansu Kościołów reformowanych) prowadziły na temat Eucharystii oficjalny dialogi teologiczny w latach 70 ub. wieku. W finalnym "Sprawozdaniu Rzymskim" z 1977 r. ("Obecność Chrystusa w Kosciele i świecie") w rozdziale poświęconym Euchrystii, wiara w realna i prawdziwa obecność Chrystusa w eucharystii jest wymieniona wsród spraw, które łącza obie nasze tradycje i wsród których panuje zasadnicza zgoda: "tak więc z wdzięcznością uznajemy, ze obie tradycje - reformowana i rzymskokatolicka - wierzą w realną i prawdziwą obecność Chrystusa w Eucharystii".
Reformowani i katolicy takze uznaja zgodnie, ze istnieje szczególna obecność Chrystusa w Kosciele oraz że Kosciół znajduje się pod opieką Ducha św. w dziele głoszenia Ewangelii i sprawowania sakramentów.

Oczywiscie masz racje, pisalam o wierze w obecnosc Jezusa w kontekscie Wieczerzy Panskiej.
Dziekuje za szczegolowe wyjasnienia. Niestety, mimo ze zyje w okolicy, gdzie wielu moich znajomych jest wyznania ewangelickiego, nie mam szansy na podobnie dokladne odpowiedzi. Podobnie jak wielu katolikow nie bardzo wiedza w co wierza i dlaczego.

To jeszcze sie zapytam: na czym w takim razie polegal konflikt miedzy Zwinglim a Lutrem w kwestii wiary w rzeczywista obecnosc Jezusa w wieczerzy Panskiej?

Na tym polegał, ze jeden uznawał rzeczywistą obecność, a drugi ją negował.

Zeby uprzedzić inne ewentualne pytania, nic mi nie wiadomo o tym, aby Kościoły ewangelicko-reformowane podzielały zwinglianskie rozumienie Wieczerzy.

Nie wiem, jaki masz stosunek do katechizmu heidelberskiego, ktory jak przeczytalam jest podstawa wyznania kalwinskiego (mozliwe ze tylko w Szwajcarii, bo juz sie dowiedzialam, ze nawet miedzy kosciolami luteranskimi w Niemczech sa roznice doktrynalne uniemozliwiajace na chwile obecna fuzje tych kosciolow np. ze wzgledow praktycznych- finanse).
Katechizm heildelberski:


Wypowidzi na temat katolickiego rozumienia Mszy sw. nie bede tu komentowac.
Mysle, ze masz racje, jesli chodzi o podstawowa jednosc Kosciola. O. Cantalamessa mowil o tym w kazaniu Wielkiego Piatku, powolujac sie na tekst, ze tunika Jezusa nie zostala podzielona na kawalki. Ale brakuje jednosci widzialnej i dlatego nie ma wspolnoty w Eucharystii, ktora zreszta jest roznie rozumiana. Dla nas przyjmowanie Ciala i Krwi Chrystusa w stanie grzechu ciezkiego (czyli po swiadomym i dobrowolnym odwroceniu sie od Boga), bez sakramentu pokuty, badz wrecz bez wiary w obecnosc Jezusa, jest obraza Boga, i jak pisal sw. Pawel :
1Kor 11,27 Jeśli zatem ktoś niegodnie spożywa chleb i pije z kielicha Pańskiego, winien jest grzechu wobec ciała i krwi Pana.

Kamalo, Katechizm heildelberski (Kh) jest równiez ksiega symboliczną (wraz z Konfesją Sandomierską) Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP.

Różnimy się co do okreslenia sposobu wyznawania obecności Chrystusa podczas Wieczerzy; lecz nie co samego wiary że cały Chrystus jest prawdziwie i realnie obecny dla nas w symbolach chleba i wina. W reformowanej tradycji teologicznej, nie przedstawia się i nie wyznaje Wieczerzy jako przemiany materialnych elementów, tak iż chleb miałby przestać być chlebem, a wino winem, lecz jako dzialanie Ducha św. ktory w znakach chleba i wina przemienia tych, którzy z wiarą je przyjmują.

Konkordia Leuenberska głosi:
.

Przytoczony w poprzednim poście dokument reformowano-rzymskokatolicki stawia tradycyjną kotrowersję dotyczacą

.

W tym świetle punkty 82-86 omawiają wspólną wiarę w obecność eucharystyczną. Tak też, wychodząc od wspólnych ustaleń pre- i post- chalcedońskiej chrystologii, należy podejść do obu teologicznych tradycji podejmujacych w swej refleksji wyrażenie sposbu obecności Pana. Jednak ta refleksja, aczkolwiek wazna dla każdej ze stron, nie może przysłaniać tego, co stanowi prawdę Wieczerzy.

Odnośnie Katechizmu heildelbeskiego: Symbole chleba i wina upewniają nas o prawdziwej i realnej, zbawczej obecności Chrystusa, który w mocy Ducha św. ofiarowuje się dla nas. Przyjmując chleb i wino, "przyjmujemy całą mękę i smieć Chrystusa, dzięki czemu otrzymujemy odpuszczenie grzechów i zycie wieczne. Co więcej - za pośrednictwem Ducha św., który jest w Jezusie Chrystusie i w nas, jednoczymy się w coraz większym stopniu z jego świetym ciałem" (Kh 76) Pytanie 77 brzmi: Gdzie zawarta jest obietnica Chrystusa, ze wiernych będzie karmił swoim ciałem i poił swoiją krwią w sposób równie prawdziwy, jak realnie spożywają łamany chleb i piją z kielicha?, a w cytowanym przez Ciebie 79 punkcie Kh znajdujemy: pragnie On nas zapewnić tymi widzialnymi znakami i rękojmią, że dzięki działaniu Ducha Świętego mamy tak realny współudział w Jego ciele i krwi, jak realnie przyjmujemy ustami te święte znaki na Jego pamiątkę. W ten sposób całe Jego cierpienie i posłuszeństwo stają się naszym udziałem, jak gdybyśmy to my osobiście cierpieli i zadośćuczynili Bogu za grzechy.

Odnosząc się do historii, do czasów kontrowersji w XVI w., musisz Kamalo zwrócić uwagę, że nie ma jednego ośrodka, ktory miałby wyznaczać dogmatyczny i niezmienny standard. Kościoły Reformacji, tak luterańskiego jak i reformowanego nurtu, nie powstały w XVI w., ale czują się w równej mierze spadkobiercami starożytnego Kościoła. Wydarzenia z XVI w były jednym z wielu wiraży na drodze Kościoła, bez watpienia ważnym dla obecnego kształtu naszych Kościołów ale bynajmniej nie stanowią bezwzględnego, jedynego czy niezmiennego punktu odniesienia.
W sprawie nauki i praktyki Wieczrzy Pańskiej było w XVI w wiele stanowisk w Kościele. Jezeli można by było nakreslić w uproszczeniu pewną mapę tych postaw, na krańcach stałyby Rzym i Zurich (ale nie tyle Zwingliego, ktory zginał dość szybko, lecz jego następcy H. Bullingera). W "środku" znajdziemy Wirttembergię, Genewę (Kalwin) i Strasburg (Bucer) usiłujace znależć równowage pomiędzy skrajnościami. O ile Luter był bardziej chrystolocentryczny w swej akramentologii, o tyle Kalwin bardziej podkreslał działanie Ducha św.
Zgodę Genewy i Zuricha odnośnie Wieczerzy Pańskiej, (której nie udało się odależć miedzy Wirtembergią a Zurichem) wyznacza Ugoda Tyguryńska.
Odwołujemy sie w swoim wyznawaniu wiary do tych tradycji, podobnie jak do Ireneusza, Augustyna, Cyryla czy Atanazego. Jednak tradycja reformowana jest dla nas biblijnym, ewangelickim, doktrynalnym etosem, a nie ciasną, monopolistyczną definicją wiary i ustroju kościelnego. Tożasamość wyznaniowa jest środkiem, a nie celem. Zgromadzenie ŚAKR w 1951 r w Bazylei tak wyraziło stosunek naszych Kościołów do tradycji wyznaniowej: Jeśli wielkie rodziny wyznaniowe, wśród nich Kościoły reformowane, dają priorytet konfesjonalizmowi.... to zdradzają Jezusa Chrystusa. Jeśli jednak przez podkreślenie konfesji pragną wzbogacić wspólne dziedzictwo ewangelickie, i to się im uda, to wówczas spełnią zamiar jedynego Pana Kościoła i staną się prawdziwymi narzędziami Ducha Świętego
Dlatego Kamalo, nie mozesz patrzeć na naszych Reformatorów jak na Sobór Trydencki; w ogóle nie patrz przez pryzmat doświadczenia wiary swojej wspólnoty, bo ono jest inne; ale jesli chcesz zrozumieć (nie znaczy zaakceptować czy przyjąć, ale zrozumieć) nasze stanowisko musisz je widzieć w świetle tego doświadczenia wiary, ktore w ciągu tych 2000 lat, tak czasów poapotolskich, XVI w czy dnia dzisiejszego, stało się udziałem naszych Kościołów. I vice versa też.

++++++++++++++++++++++++++++++

I jeszcze pozwól wyjasnienie do pytania 80 Konfesji heildelberskiej, które cię bulwersuje. Pytania tego nie było w pierwszym wydaniu Katechizmu z 1563 r. Pojawiło sie w drugim wydaniu, jako reakcja ewangelików na zwrócone przeciw reformatorom orzeczenia Soboru trydenckiego (dla nas równie bulwersujących jak dla Ciebie ten fragment Kh) w prawie nauki o mszy św. Zdanie o ty, iz "Msza jest.... godnym potepienia bałwochwalstwem" dodano podczas korekty 3 wydania. To wydanie stało sie podstawą przakładów na języki narodowei w takiej postaci Katechizm został uznany jako księga wyznaniowa w przeważającej części Koścołow krajowych. Jednak o ile cała treść Katechizmu postawała w wieloletnim procesie pracy, pod przewodem powołanej komisji teologów, konsultacją miejscowych Kościołów, synodów i superintendentów; to pytanie 80 jest wyrazem po prostu pospiesznej polemiki, oddającej niechlubne swiadectwo duchowi tamtych czasów (podobnie jak wiele sformuowań trydenckich) i nie oddaje w żaden sposób mysli Soboru Trydenckiego.

Większość synodów Kościołów reformowanych, przyjmujących Kh, oficjalnie wypowiedziała się, że druga część odpowiedzi na pytanie 80 nie oddaje wiary i przkonania wyznawanego dzisiaj przez Kościół. W polskich wydaniach Kh - przynajmniej od końca XIX w - pytanie 80 w ogóle nie było zamieszczane. W obecnie używanym przez Kościół Ewangelicko-reformowany w Polsce wydaniu Kh jest przy pytaniu 80 taki odnośnik:
Oprocz tego znajdujemy w przypisie ... pełny tekst dekretu XXII sesji Soboru Trydenckiego o mszy sw. (w reformowanym katechiźmie wydanym przez reformowany Kościół) oraz 47 punkt Konstytucji o liturgii II soboru watykańskiego.
Tak więc jak widzisz nie mamy oporów by to stanowisko komentować. Mam nadzieję, że te wyjaśnienia rozjaśnią Ci nieco cała sprawę

+++++++++++++++++++++++++++++

Co do ostatniej sprawy, która poruszasz.



Jedność widzialna wyraża się właśnie w intercelebracji (czy też "koncelebracji" w terminologii rzymskokatolikiej). Brak wspólnoty w Eucharystii jest własnie brakiem widzialnej jedności.
Co do przyjmowania Wieczerzy - dla nas każda Eucharystia jest poprzedzona spowiedzią, Jak wyżej pisałem, kto bez wiary i bez prawdziwej pokuty przyjmuje Wieczerzę, nie przyjmuje jej na zbawienie ale na sąd. Choć odmienne są normy kanonieczne czy karność kościelna, to jednak - nie lekceważąc tych różnic - napomnienie św. Pawła traktujemy z całą, na pewno nie mniejszą powagą. Jest ono często przypominane przed udzeleniem Wieczerzy w naszych zborach.

Czyli uwazasz, ze nawet jezeli sa istotne roznice w nauce roznych wyznan, nalezy wspolnie uczestniczyc w Wieczerzy Panskiej i niejako stwarzac fakty dokonane? Wlasnie na tym polega roznica. Dla KK wspolna Eucharystia jest znakiem jednosci prawdziwej, a nie udawanej. A niestety tylko taka bylaby, gdyby w tej chwili wprowadzic wspolna Wieczerze Panska z innymi wyznaniami. Nawet z Kosciolem Prawoslawnym KK nie ma pelnej mozliwosci wzajemnego udzielania Komunii sw., mimo braku roznic doktrynalnych w kwestii Ciala i Krwi Panskiej.
Mysle, ze dopoki nie dogadamy sie w podstawowych kwestiach doktrynalnych (chociazby rozumienia sakramentu pokuty, o Eucharystii juz nie wspominajac), nie ma co udawac, ze jestesmy jednoscia.


Alez ja wlasnie probuje zrozumiec. Szczegolnie, ze jestem tym tematem zainteresowana ze wzgledow osobistych.
Nie bardzo rozumiem, dlaczego nie moge patrzec na Reformatorow jak na Sobor Trydencki? Doswiadczenie wiary jest takze udzialem KK, o czym wielu protestantow (moze akurat nie ty) stara sie nie pamietac. Kazde z wyznan ma wlasna tradycje, choc koscioly protestanckie, badz najnowsze wyznania staraja sie ja relatywizowac, powolujac sie ciagle jedynie na Pismo sw. Tyle, ze KK tez wraca ciagle do Pisma sw., odczytujac je na nowo w nowych czasach. Nie odbieram tez zaslug reformatorom, ktorzy przypomnieli wazne kwestie wiary. Podobnie jak inne aspekty przypominali inni "reformatorzy": sw. Franciszek, sw. Teresa z Lisieux i inni. Zreszta Sobor Trydencki nie potepil w czambul wszystkich pogladow Lutra, ale (moim zdaniem) pewne elementy jego nauczania.
Ale temat nie jest o Reformacji tylko o interkomunii.

Dekret o ekumenizmie "UNITATIS REDINTEGRATIO":

A ja się pytam o co tu chodzi? Odpowiedź na pytanie zadane w temacie jest taka, że zasadniczo może. Sam byłem i nie umarłem od tego.
Dalsze rozbudowane wywody to nie wiem względem czego.