J 20, 30-31
I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej książce, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.

Wartość kanonu leży nie w tym, że został nieomylnie ustanowiony, tylko w tym, że przekazuje on wiernie nieskażoną naukę apostołów.

J 14, 16-17. 26
Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. (...) A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.

Więc chodzi o wierność Ewangelii. Nauce apostołów.
Ale przecież pierwsza Ewangelia to ok 68 rok po Chr. Apostołowie nauczali już niemal 40 lat. Blisko czterdzieści lat przekazu ustnego...

Zresztą jest napisane:

Odrzucając Tradycję Apostolską odrzucacie zarazem ten przekaz, który nie został zapisany...

Zgadzam się - ale skoro masz pewność że przekazuje wiernie nieskażoną naukę apostołów, to znaczy że wierzysz że te księgi (a inne nie) należy traktować jako natchnione - i wierzysz w nieomylność tych którzy to uznali (nie - pochodzącą od ludzi a z natchnienia Ducha Św).

A po co został ustalony kanon? Po to by wierzącym powiedzieć jasno, które Pisma przedstawiają nauczanie Kościoła - wobec istnienia wielu które to nauczanie wypaczały.

Tak jak wiele dogmatów również kanon PS został określony w odpowiedzi na stwierdzenia, które jakąś część nauczania Kościoła podważały.

§ 1. Nieomylnością w nauczaniu, na mocy swego urzędu, cieszy się Biskup Rzymski, kiedy jako najwyższy Pasterz i Nauczyciel wszystkich wiernych, którego zadaniem jest utwierdzać braci w wierze, w sposób definitywny głosi obowiązującą naukę w sprawach wiary i obyczajów.

§ 2. Nieomylnością w nauczaniu cieszy się również Kolegium Biskupów, kiedy biskupi wypełniają urząd nauczycielski zebrani na soborze powszechnym, gdy jako nauczyciele i sędziowie wiary i moralności ogłaszają w sposób definitywny całemu Kościołowi naukę, którą należy wyznawać w sprawach wiary i obyczajów; albo kiedy rozproszeni po świecie, zachowując węzeł wspólnoty między sobą i z następcą Piotra, nauczając razem z tymże Biskupem Rzymskim autentycznie w sprawach wiary i moralności, wyrażają jednomyślność, że coś należy przyjąć jako definitywnie obowiązujące.

§ 3. Tylko wtedy należy uznać jakąś naukę za nieomylnie określoną, gdy to zostało wyraźnie stwierdzone.

nie chodzi tu o zawartość merytoryczną tych ksiąg, tylko o historyczne świadectwo o ich związku z apostołami Jezusa.

Czyli - tak jak mówisz - wierzę, że określając kanon PS Kościół, korzystając z udzielonej mu łaski, dokonał tego w sposób nieomylny.

Co wobec tego - z Listem do Hebrajczyków? Skoro autor jest nieznany?

Co z księgami ST?

Nie.
mówie, że zrobił to w sposób bezbłędny i wcale niekoniecznie na podstawie danej łaski, tylko na podstawie zdrowego rozsądku.

A co ma być?
zarówno Jezus, jak apostołowie potwierdzaja, że jest to Słowo Boże.

To co w takim razie z Ksiegami deuterokanonicznymi, ktore protestanci odrzucaja nazywajac je apokryfami ?

J 14, 16-17.26: Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. (...) Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.

Godunow - pierwsze gminy chrześcijańskie posługujące się greckim

jakos zupelnie nie potrafie zrozumiec o co ci chodzi.

To co w takim razie z Ksiegami deuterokanonicznymi, ktore protestanci odrzucaja nazywajac je apokryfami ?

Czegos tutaj nie rozumiem.
Jaka jest roznica pomiedzy "bezblednie" ,a "nieomylnie"
Ja nie widze zadnej.....moglbys to motku bardziej sprecyzowac?

Dalej.........z Twojej wypowiedzi wnioskuje iz nie jestes pewien co do ingerencji Ducha Sw. podczas ustalania Ksiag .Czyli co?.......tam byl tylko zdrowy rozsadek?

W takim razie Reformacja to takze tylko i wylacznie dzialanie tzw. "zdrowego rozsadku".

To co w takim razie z Ksiegami deuterokanonicznymi, ktore protestanci odrzucaja nazywajac je apokryfami ?

Prawosławny Kanon Pisma Świętego NT istotnie nie różni się niczym od obowiązującego w Kościele katolickim. Jako obowiązujący tekst PŚ ST używane jest starożytne tłumaczenie zwane Septuagintą. (...)
Wspomniana Septuaginta obejmuje 39 ksiąg kanonicznych i 10 ksiąg deuterokanonicznych (...).

[...] teraz, po śmierci Papieża sięgnąłem do tekstu [homilii inaugurującej pontyfikat JP II - przyp.] powtórnie i uderzyły mnie inne słowa, dosłownie poprzedzające owo słynne wezwanie:



Dlaczego tak mnie te słowa uderzyły? Wiadomo jest, że my protestanci historycznie, teologicznie i duchowo mamy problem z istotą i uzasadnieniem papiestwa jako instytucji i pojmowaniem papieża jako Namiestnika Chrystusa, a także z przejawami kultu osoby papieża. Gdy patrzymy z tej perspektywy, wypowiedź ta jest paradoksalna już w pierwszym zdaniu: na początku każdy protestans słyszy słowa, które są dlań trudne do przyjęcia. Nowo wybrany Papież, który "przyszedł z dalekiego kraju", wydaje się identyfikować z "rzymskim" wyniosłym rozumieniem Kościoła, przywołując swoją rolę jako "następcy Piotra" - ale jednocześnie nie "wzywa", nie "nakazuje", nie "oświadcza" - lecz "błaga". A to błaganie Pana w Trójcy Jedynego, który przyszedł na świat w ludzkiej postaci Jezusa z Nazaretu, naszego Zbawiciela Chrystusa Pana, jest błaganiem, które może być zwrócone w stronę Syna Bożego przez każdego ewangelika.

Papież, nie tracąc swej samoświadomości jako "następcy Piotra", jednocześnie podkreśla eschatologiczne jedynowładztwo Chrystusa i jego nieprzemijalność, a także, mówiąc o "słodkiej władzy" - brak przymusu i nienarzucanie się inaczej jak tylko poprzez łaskę (w terminologii Jana Kalwina moglibyśmy tu powiedzieć o działaniu "łaski nieodpartej").

I ostatnia część tej papieskiej wypowiedzi: Obym mógł się stać sługą! I sługą sług! - jest jak najbardziej bliska duchowości ewangelickiej. Bo wszyscy służyć powinniśmy Jednemu Panu. [...]

Ostatnio docierały zdania o "przeformuowaniu rozumienia prymatu papieskiego", budząc mieszane reakcje. A ja może zapytam - czy takie rozumienie prymatu Was obraża? Czy kogokolwiek może poniżać?

I powiedzcie - jak mówić, żeby dotarły słowa, że w takiej a nie innej postawie Kościoła Katolickiego wobec innych Kościołów, łącznie z deklaracją Dominus Iesus, nie ma owej "rzymskiej wyniosłości" - a jedynie troska o Prawdę, która nie jest względna. O Prawdę, której Kościół nie jest właścicielem, a sługą!