Pustynia to miejsce, w którym można odnaleźć Boga ale i spotkać szatana.

Na pustyni upadam ale i podnoszę się .Bywa ,że upadków jest więcej w zależności od stanu mojej pychy , braku posłuszeństwa i braku pokory.

Pustynia jest "twórcza ",sprawia ,że z sytuacji typu" pustymia" wychodzę świadoma swojej małości i wielkości mocy Boga .

Walka typu "pustynia" pomaga mi trwać,stawać się bardziej człowiekiem i dzieckiem Bożym.

Pustynia mnie uzdrawia. Mojego "ja"jest jakby mniej, powiększa się natomiast miejsce dla przewodnika- Jezusa w moim zyciu.

Pustynia dla mnie jest niezędna, bez niej nie uczyniłabym kroku naprzód w rozumieniu, w życiu wewnętrznym.

Powoduje ,że sprawy tego świata ustawiam na właściwym miejscu w mojej hierarchii wartości.

Pustynia jest mi potrzebna ,aby potrzeby moje były zgodne z potrzebami Boga -Jego wolą - wobec mnie ,a co za tym idzie z potrzebami innych.

Pustynia może zaistniec w każdej sytuacji.
"... i nie dopuść ,abyśmy ulegli pokusie,ale nas zbaw ode złego.."lub
tożsame "..i nie wódź nas na pokuszenie ale nas zbaw ode złego.."

Bóg może dozwalać lub nie na próbę wiary .
On zna aktualny stan naszej duszy i wie co jest dla nas dobre.

Bywa ,że w sytuacjach "posuchy" modlimy się juz tylko swoją udręką.

Dobre owoce pustyni to zgoda na wolę Boga , pewność ,pogoda ducha , posłuszeństwo, pokora, służba innym, "radość doskonała':)

Są tacy co powstają przez grzech, są tacy co przez cnotę upadają.Na pustyni wszystko się zdarzyć może.

To również czas gdy chcemy a nie możemy się modlić lub modlimy się a nic się nie zmienia ..
Nasza postawa zawierzenia i otwarcia ...lub nie ,jest wtedy decydująca.

megi

nie żebym się czepiał, ale modlitwy już dawno uschły i nic nie dają chyba- a zło już nie jest złem a dobrem -taki absurdalny obraz aktualnego świata czuje

dlaczego miałbym się modlić skoro w komorach gazowych w Auschwitz modliły się miliony o ocalenie(czy to była próba wiary?? -zresztą jak można wystawiać na próbę wiarę skoro to tylko wiara?), a i tak nie było cudu, więc dlaczego Bóg by miał mi pomagać i tworzyć coś cudownego w codziennych sprawach dla mnie jednego -po co miałbym się modlić?
-może tak na wszelki wypadek gdyby wszystko jednak okazało sie prawdą?

Faktem jest tylko że "pustynia" w większości przypadków, czyni nas ludzi lepszymi wobec siebie, choć w mniejszości może być tylko punktem zaczepnym o walkę na śmierć i życie o każdą kroplę wody

extra83 napisał:


Zastanówmy się, zatem nad <prawdą>. Mamy do wyboru tylko dwa warianty. Jeden to ten, że nie ma Boga – i skoro Go nie ma to trudno o tym pisać bo jak czegoś nie ma to każda wypowiedź będzie naciągana. Bądź Bóg jest i skoro jest, to również są dwa warianty. Jeden to, że jest Miłością i Stworzył świat i ludzi z miłości albo:
W drugim z nich Bóg stworzył świat a w nim ludzi, których nazywa swoimi dziećmi, co w końcu jest oczywistością, bo powołał nas do życia [wiec jestesmy] ale w z ta jednak różnicą by się nimi w okrutny sposób <zabawiać>.
Mniej więcej można założyć tak, że Bóg jest <potworem> stworzył świat, ulepił sobie ludziki wyposażył je w zmysły, obdarzył rozumem, wolą i uczuciami.
Później Bóg schował się w wielkim ogrodzie i obserwował swoje dzieło. Zapewne nic ciekawego się nie działo w tym raju, Adam i Ewa snuli się bez celu a wszystko było dobre, ale mdłe.
Najprawdopodobniej z nudów i dla zabawy owy stwórca wymyślił i wypuścił w rajski spokój złego węża, by ten dokonał zniszczenia. Bóg widząc to wszystko – zacierał ręce i śmiał się do rozpuku rozdrażniając węża by ten krzywdził w sposób wyszukany i na różne sposoby <stworzenia Boże>.
Od tego czasu wąż rozmnażając się w sposób nieprawdopodobnie szybki zapanował nad światem, przejął kontrolę nad wszystkimi dziedzinami życia.

Stwórca stracił kontrolę nad wszystkim i wężem a nieco później sam został jego niewolnikiem gdyż słaby Bóg nie potrafił przywrócić ładu i porządku na świecie. Jego dzieci atakowały przeróżne wymyślone przez demona cierpienia, choroby prowadzące do wyniszczenia i śmierci.
Nawet Syn Boga został pokonany przez potomka rajskiego węża, bo umarł na krzyżu.

Ludzie od czasu rajskiej tragedii wznoszą błagania z każdego miejsca na ziemi gdzie są uciskani, gnębieni i mordowani – a Bóg milczy. Podstępny wąż zapanował nad światem i pozwala na to by ludzie rozmnażali się tylko i wyłącznie w jednym celu - by on miał się, nad kim znęcać. Bezradny Bóg umarł a jego miejsce zajęła bestia.
Popatrz, jakie to nielogiczne i bezsensowne. Życie ludzkie jest tylko jednym elementem wielkiego planu Stwórcy, – choć człowiek jest <cenny> w oczach Boga.
Jeśli będziemy rozpatrywać sens życia jako <bezsens> do istotnie znajdziemy dowody na to, że życie nie ma sensu. Twoje <oskarżenie> Boga tak mniej więcej wygląda.
Zawężenie się do jednego z możliwych elementów <mozaiki> uniemożliwi nam oglądanie całości. Zaczyna się tworzenie fikcji opartej na emocjach a rozum im podporządkowany dokona fatalistycznych <odkryć> na gruncie nie mającym nic wspólnego z rzeczywistością, – więc powstanie SF o charakterze tragedii.
Gdyby życie kończyło się śmiercią wtedy istotnie to wszystko, co przeżywamy i doświadczamy straciłoby sens.
Nasza wiara ubogacona nadzieja pozwala dostrzec to, co ponadczasowe i wieczne.
Św. Augustyn napisał tak:
**Owocem dociekań jest, to, że niewidzialne sprawy Boga przez rzeczy, które zostały stworzone, dla umysłu widzialnymi się stają
**Rzeczy udzielają odpowiedzi na pytania tych, którzy potrafią odpowiedzi osądzić.

To, że nie wiemy wszystkiego nie upoważnia nas do wydawania sądów o <całości> a szczególnie oskarżania Stwórcy, którego nie poznaliśmy dostatecznie.
Przecież Jezus istniał, żył i żyje. Zostawił nam <Testament> i przygotował miejsce w domu Ojca. Wiemy jak mamy postępować by <żyć>. Bóg dał nam wolna wolę, przez co staliśmy się współodpowiedzialni za nasz los. On wychodzi do nas indywidualnie do każdego i do całego świata.
Po śmierci, która jest narodzeniem do życia wiecznego osiągniemy <doskonałość>. To wszystko jest przecież w Piśmie Świętym, – dlaczego to kwestionujesz?
Dziecko rodząc się na świat umiera po dziewięciu miesiącach życia dla łona matki. Rodzi się do następnego etapu, czyli rozwoju, jakim jest życie doczesne. W tym świecie uczymy się i dojrzewamy do wieczności.
Embrion również nie wie, co spotka go po narodzeniu, czyli po zakończeniu pierwszego etapu rozwojowego.
Umierając pozostawiamy <łono> tego świata a rodzimy się by żyć wiecznie. To wszystko można poznawać czytając i starając się zrozumieć- albo kwestionować i buntować się jak nierozumne dziecko, – które widzi jedynie zakaz.
Mamy wybór – wolna wole, możemy szukać dobra i je czynić albo skupić się na tym co jest <krzykliwe> w celu odwrócenia i zakłamania rzeczywistości <nie z tego świata>.

pozdrawiam

Bóg to nie studnia życzeń. Nie wszystko o co prosisz zostanie Ci dane w takiej formie jak się spodziewasz - może masz za małą wiarę?
Bóg jest niepojęty i wszechmocny - jak śmiesz pytać Go "dlaczego"? Odpowiedzi być może nawet nie mógłbyś objąć swoim ludzkim skończonym rozumem.

Osobiście jednak wolę taką wersję:
Dawno, dawno temu istniał tylko stwórca. Prócz niego nie było niczego. Stwórca był istotą wszechmocną, wszechobecną i straszliwie samotną pośród nicości.
Stwórca postanowił wypełnić nicość jakimś bytem aby ulżyć swej samotności.
W tym celu stworzył wszechświat, wypełnił go wszelkimi bytami materialnymi i niematerialnymi. Wszystko co tworzył było dobre i piękne ale czegoś brakowało - wszystkie dzieła były bezduszne jak automaty. Stwórca wciąż czuł się samotny. Wreszcie stworzył inteligentne istoty - aniołów. Ale i im czegoś brakowało. W dodatku część uznała, że ze swą inteligencją dorównuje swemo stwórcy i zbuntowała się. W końcu stwórca odkrył czego brakowało jego dotychczasowym dziełom i stworzył człowieka starając się odwzorować w nim jak najlepiej brakujący szczegół - miłość.
Człowiek był dziełem stwórcy - nie mógł być tak doskonały jak stwórca o czym Bóg przekonał się już wkrótce (a może tylko upewnił) Człowiek jednak otrzymał ważną cechę: mógł sam się uczyć i chęć stawania się lepszym.
Upłynęło wiele pokoleń - nauka trwa. Pasmo zdarzeń nazywane przez nas życiem ma nauczyć nas miłości. Tylko Bóg może wiedzieć jakie znaczenie mają zdarzenia, szczęścia i cierpienie. Z całą pewnością, żadne doświadczenie - ani dobre ani złe nie jest bezcelowe, każde ma skutek, który w splocie zdarzeń okaże się decydujący może za 10 lat?

Oczywiście, że mam prawo a nawet obowiązek pytać „dlaczego”. Czy Bóg nie po to obdarzył nas rozumem byśmy pytali – rozmawiał z Nim?
Przecież Hiob Go pytał, a Bóg odpowiadał. Nie pozbawiajmy się możliwości, która jest nam dana po to, byśmy Go poznawali, jak i po to byśmy słuchali tego, co On nam ma do powiedzenia.

Witam,
Mam pytanie, ile średnio trwa noc wiary?
Swoją noc wiary przeżywam od killkunastu miesięcy, nie wytrzymuje tego już psychicznie, modlitwy i czytanie bibli i tak teraz są puste.

Lotniku, powinieneś o tym porozmawiać z księdzem. Dobrze jest poszukać stałego spowiednika.. Każda z odpowiedzi - pisana na forum nawet z najlepszą intencją, nie zastąpi bezpośredniej rozmowy w realu. Pozdrawiam i życzę "narodzin poranka".

Tyle, że w czasie tejże pustynii człowiek jest chyba podatny na choroby psychiczne, bo ja właśnie cierpie na takiego typu choroby i się zastanawiam ku czemu ma służyć cierpienie, jeżeli człowiek sobie z tym nie radzi. Byłem na gorzkich żalach niedawno i ksiądz mówił, że Bóg daje cierpienia tylko takie jakie człowiek jest w stanie unieść, a ja nie daje rady poprostu, częste myśli samobójcze .... . Sam sobie nie daje rady, więc postanowiłem walczyć i chodzę na psychoterapie i do psychiatry, ale to i tak nic nie daje .

Ksiadz mial racje. Kiedys czytalam taka historyjke o czlowieku ,ktory sie skarzyl ,ze jego krzyz jest najciezszy i ,ze on go nie jest w stanie uniesc. Wiec ukazal mu sie Aniol i zaprowadzil na cos w stylu strychu i tam pokazal mnostwo krzyzy. I powiedzial do czlowieka,ze moze sobie wybrac taki krzyz jaki chce. Wiec ten czlowiek szuka szuka i nie moze znalezc bo ten to za ciezki ten to zbyt wyzlacany, zbyt niewygodny. Szukal,szukal, az w koncu znalazl malenki drewniany krzyzyk. Wybral go i zapytal czy moze go miec.
Aniol odpowiedzial ,ze tak i dodal " Ale to jest wlasnie TWOJ KRZYZ..."

Jesli Ci ciezko to zwracaj sie zawsze do Boga.
Powiem Ci co mi kiedys powiedzial moj animator :
" Nasze slabosci musimy pokonac moca Boga.
Krzyz zawsze bedzie.."

Wiec zwracaj sie ze wszystkim do Boga !

Poza tym zawsze mozesz pojsc do kogos z duchownych ,bo nie wiem czy psycholog na sprawy duchowe pomoze ,chociaz istnieja psycholodzy od spraw duchowych swieccy,ale z tego ,co slyszalam sa rzadkoscia.
Wiec proponuje rozmowe z osoba duchowna, albo z kims kto siedzi w tych klimatach,ale przede wszystkim modls ie do Boga o sile i wytrwalosc ! Zycze Ci powodzenia i wytrwania w Panu

Pozdrawiam !

Ps. dodam tylko,ze pustynia ma nas umacniac, czasem cierpienie ma nas uswiecac, ale pamietaj nieprzejmujs ie ,ze nie wychodzi ze sa slabosci,
pamietasz co mowil sw. Paweł ? Ze " moc w slabosci sie doskonali.."
Nie od razu sie uda , beda chwile zalamania ,bo na pustynii szatan z nasileniem chce sie do nas dobrac ,ale wtedy mamy jeszcze glosniej krzyczec " Jezusie Synu Dawida ulituj sie na demna "! albo " Boze pomoz mi " rozne takie akty strzeliste i zawsze zwracanie sie o pomoc do Boga a im nam ciezej tym glosniej krzyczymy !

Myśle, że do pełnej duchowości mi jeszcze brakuje. Noc wiary, ma chyba szlifować moją dusze, by później moja duchowość była pełna i wypełniona bezinteresowną miłością. Poprzez te lata, odczuwam jak moja dusza się zmienia, odczucia się zmieniają. Myśle, że jeszcze kilka lat mi brakuje, żeby mieć pełnie duchową.

Posłuchaj powiem Ci tak: swoją duchowość kształtuje się całe życie ,a nie kilka lat !
Twoje uświęcenie trwa aż do śmierci.
Mnie to daje poczucie celu , nie wiem jak Ty...
Chce Ci tylko powiedzieć, że nie ma czegoś takiego jak pełny stopień doskonałości chrześcijańskiej.
Bo gdybyśmy byli idealni to do czego byłby nam potrzebny Bóg?
......

Julka
Chodzi mi taką pełnie, która jest potrzebna do ustabilizowania się. Żeby nie rzucać sie co chwile w przepaść ... .

Ale jeśli Twoja wiara jest taka ,że są takie przepaście,że jednego dnia w górę ,następnego w dół to cos jest nie tak..

w kazdym razie życze Ci tej " stabilizacji"
albo inaczej abys trwał przy Bogu niezaleznie od sytuacji,ludzi,zdarzen,emocji,wrazen,uczuc etc...

Pozdrawiam

hm cóż jeśli to jest noc to nie ma wyjścia jak tylko czekać poranka a że ciężko to fakt ale też Bóg o czym wspomniałeś nie daje ciężaru ponad siły to jest bardzo istotne i dlatego żąda tutaj szczególnej ufności On się nie myli, myśli, zniechęcenie stany depresyjne mogą się kręcić ale najważniejsze jest wytrwać, o co szczególnie trzeba prosić by wytrwać, by nie odejść, by nie zerwać. To jest bardzo, bardzo ciężkie ale jeśli wierzysz a pragniesz miłować trzeba,należy wytrwać za wszelką cenę, nie patrząc na ,,koszta" On się nie myli i to co otrzymujemy jesteśmy wstanie znieść tylko wiary,ufności ale im większa Boża Miłość i większe cierpienia,doświadczenia tym większe łaski, pocieszenia czekają a co najważniejsze większe zadania, Wola Jego do wypełnienia, reasumując, trwać wręcz szaleńczo nie bacząc na konsekwencje bo o tym wszystkim Bóg wie, ufności i wytrwania życzę i nędzną skromną modlitwę polecam:)