https://www.facebook.com/share/v/P6MA6774gdbZM86w/

Ja w tym widzę pomieszanie z poplątaniem.

Miłość według księdza to bezinteresowne i całkowite oddanie. I ta miłość ma dotyczyć kogokolwiek kto przyjdzie. Ale to całkowite oddanie to polega na tym że jeśli mam potrzebę pomacać Mateusza po jajach to to nie o to chodzi. On mi się całkowicie odda przez to że się na mnie spojrzy życzliwie. Poza tym Pier Frasati to dawał wszystkim cukierki żeby się nikt nie kapnał że pożąda taką jedną ładną dziewczynę, znaczy nie pożąda tylko kocha, bez nieczystości.

Miłość polega też na tym by dać komuś zaspokojenie seksualne nawet jeśli ten ktoś nas obrzydza i kosztuje nas to coś. Ale miłość to nie całkowite oddanie się komuś bo trzeba też uwzględniać siebie i wybierać kompromis między moimi a czyimiś potrzebami. Monogamia seksualna to nie miłość.

Ale miłość to czasem nie zaspokajanie czyichś potrzeb a ubezpłodnienie tego kogoś albo zabicie czy też torturowanie.

Podstawą kazanla, czy też nauki, jest hymn o miłości św Pawła. 1 Kor 13
Miłość jest łaskawa, czyli łagodna. Trudno jest jednoznacznie przetłumaczyć grecki termin chrestos oznaczający ko­goś dobrego, łagodnego, pełnego życzliwości dla innych. Życzliwość wiąże się z postawą pełną szacunku dla drugiego człowieka, uznaniem war­tości, jakie on reprezentuje, gotowością śpiesze­nia mu z pomocą w razie potrzeby. Jest dopeł­nieniem tego, co oznacza cierpliwość, czyli w pewnym sensie bierne znoszenie przykrości, powstrzymywanie się od reakcji negatywnych, które zazwyczaj wy­buchają w stosunkach międzyludzkich. Łaskawość to przy­jęcie bliźniego takim, jakim jest, po­mimo jego braków i ograniczeń i gotowość czynnego niesienia mu pomocy. Człowiek łaskawy jest gotów pomóc bliźniemu zaspokoić zarówno jego fizyczne potrzeby, jak też ułatwić mu stawa­nie się coraz lepszym przez postawę pełną dobroci, wychodzenie na przeciw wszystkiemu, co w dru­­gim człowieku jest pozytywne, aby mógł na bazie tych dobrych cech uporządkować swoje wnętrze i opanować własne wady. Jest to z jednej strony zachęta do pracy nad sobą, opieranie się na wartościach naturalnych właściwych każ­dej osobie ludzkiej, a z drugiej otwieranie się na działanie Boże....
https://opoka.org.pl/biblioteka/T/TB/tyniec2018-1kor13

W rzeczywistości miłość podąża za emocjami, a emocje są trudne do kontrolowania. Tylko wtedy, gdy będziemy w stanie naprawdę kontrolować za pomocą naszych umysłów, pomoże to każdej osobie uniknąć lepszej kontroli. Ciesz się swoimi udostępnieniami i zwierzeniami. Aby móc się nawzajem zrozumieć i mieć długotrwałe towarzystwo, wymagana jest dobra harmonia emocjonalna.

Totalna bzdura. Miłości mogą towarzyszyć uczucia i emocje. Ale tylko towarzyszyć. Miłość to postawa. To rozumny akt woli.
Przecież idiotyzmem byłyby przysięgi małżeńskie, gdyby miłość to były uczucia i emocje. Przecież nie da się przysięgać emocji.

Przyjacielu całkowicie mylisz miłość z pożądaniem i seksem. Miłość to nie seks. Miłość to nie pożądanie. Co nie znaczy, że w pewnych szczególnych relacjach towarzyszą jej zarówno pożądanie jak seks.

Jeżeli taka jest miłość, jak mówisz Idący, to jakimi kryteriami kieruje się chłopak, gdy poznaje dziewczynę i chce z nią stworzyć związek? Kieruje się postawą? A nie uczuciem? czyli co - wybiera kogokolwiek, jakąkolwiek kobietę, bo uczucie się nie liczy, tylko postawa?

Spytaj chłopaka. Jeśli jest dojrzały, to kieruje się postawą. Ale nie tylko. Bo postawa miłości powinna dotyczyć wszystkich ludzi.
Tu należy zadać pytanie, dlaczego wyróżnia, wybiera akurat tę, a nie inną. Tu w grę wchodzą dwa czynniki: miłość własna oraz uczucie. Miłość własna w tym wypadku, to wyobrażenie, że akurat ta osoba zapewni szczęście. Wzniosłe doznania. I uczucie oraz związane z tym emocje. Pożądanie. Chłopak pragnie własnego dobra, które ma zaspokoić ta dziewczyna. Jeśli wie, czym jest miłość, to głównym czynnikiem jest zadbanie o jej dobro. A nie o własne.
Zakochanie, to nie miłość. To pożądanie. Miłość, to chęć wspólnego budowania dobra. To zrzeczenie się części własnego dobra, dla jej dobra. I dla dobra wspólnego.

No właśnie. Masz rację. Nie kieruje się miłością, tylko pożądaniem. Zakochuje się, czyli kieruje uczuciem, a nie miłością. Pożąda, czyli kieruje się emocjami, a nie miłością.
Jeśli temu uczuciu (zakochania) towarzyszy miłość, to jest to coś pięknego. Bo miłość nigdy nie wygasa. To postawa, która cementuje związek.

Czyli on (chłopak) oferuje jej miłość, bo czuje do niej uczucie. Jeśli coś jej nie wyróżni z tłumu, nie zaoferuje jej miłości.

Miłość powinien oferować każdej napotkanej istocie. Nie tylko ludziom. Miłość nie powinna być oferowana ze względu na coś szczególnego co jest w danej istocie, ale ze względu na ogólne dobro i nakaz Chrystusa.
Gdy chłopak czuje coś szczególnego do dziewczyny, czyli żywi do niej szczególne uczucia, to zwykle ofiaruje jej swoje towarzystwo, opiekę, czas, zainteresowanie itd. Oferuje to wszystko obok miłości.
Miłość nie wyróżnia. Miłości się nie oferuje. Miłość to postawa, stosunek do innych. Ten kto nie kieruje się miłością do ludzi nie jest godzien myśleć o sobie, że jest katolikiem.
Jesli jest chrześcijaninem, to zaoferuje. Dlatego, że kocha Boga i ludzi. Przeczytaj Mk 1.28-34.
A jeśli ą coś wyróżni z tłumu i zainteresuje, to oprócz miłości pojawi się uczcie, może zakochanie, namiętność, pożądanie, chęć bycia z nią.

Mam prośbę, przeczytaj artykuły, do których podaję linki. Jeśli Cię mierzi chrześcijańskie podejście, tto przeczytaj choć ten link, który z religią nie ma nic wspólnego.
https://zwierciadlo.pl/seks/197234,1,czy-milosc-jest-uczuciem.read
https://www.gosc.pl/doc/1442938.Milosc-to-nie-uczucie
https://www.gosc.pl/doc/793399.Milosc-milosc-milosc
https://repozytorium.uwb.edu.pl/jspui/bitstream/11320/1183/1/RTK_12.1_2013_Ozorowski.pdf

Nie mierzi mnie chrześcijańskie podejście, tylko zauważam, że coś musi wyróżnić tę osobę z tłumu - dokonujemy wyboru partnera na podstawie jakichś kryteriów. Oczywiście, że postawa miłości powinna być skierowana wobec wszystkich - ale jak widać, partnera wybieramy spośród tych wszystkich wg jakiegoś kryterium. To chciałem zauważyć. Tak więc - jak piszą w podlinkowanym artykule w zwierciadle - kateksja na początku jest potrzebna.

Lecz ma się to nijak do miłości.
A tak nawiasem mówiąc, często decyzja jest pragmatyczna.
Jest też takie pojęcie jak hipergamia.

Ludzie... ratujcie swoje umysły! Nauczcie się rozróżniać miłość od tego, co jest tylko namiętnością i pożądliwością seksualną.
Są to dwie rzeczy, naprawdę różne, które rzadko idą razem, a często ta druga właśnie zabija miłość!

Te kryteria mogą być ważne z punktu widzenia biologii, ludzie łączą się w pary tak, aby połączenie ich genów dało możliwie najbardziej zdrowe potomstwo. Gdyby się na aspekcie biologicznym zatrzymać, dobieralibyśmy się w pary co sezon, jak pewnie większość zwierząt. Jednak człowieka wyróżnia jego duchowość, bo stworzeni zostaliśmy ukierunkowanymi ku Bogu. Mamy starać się być do Niego podobni, czyli także wierni. Gdy się od Niego odwróciliśmy, Bóg mógł przecież stworzyć sobie nowe stworzenia, jednak pozostał wierny swojemu stworzeniu.

Atimeres, naprawde wierzysz, ze milosc mozna zabic?

W jaki sposob?

Masz racje, ze milosc nie ma nic wspolnego z namietnoscia i pozadliwoscia ciala.

Milosc to nieodlaczna sprawa i jakosc ducha, ktory JEST wiecznie zywy, niezaleznie od biologii.

Ktos, kto zatraca sie w namietnosci, oddala sie tylko od zrodla, ktorym jest milosc...taki ktos sprawia jedynie, ze jego duchowy promyczek przygasa...

Milosc mozna porownac do promiennego slonca, ktore swieci zawsze dla wszystkich...niezaleznie od tego, czy ktos preferuje erosa czy agape