CIERPIENIE. Rodzaje. Jak zmierzyć ? Jak porównać ?

Na Forum omawiano wiele spraw związanych z cierpieniem. Jego sens - funkcje, pożyteczność {pathe mathos (gr.) cierpienie jest nauczycielem; Ajschylos Agamemnon.}. Podawano różne przykłady.

Pomyślałem, że może warto spróbować zająć się 'metrologią' cierpienia ?

Wiki tak definiuje cierpienie:

Nie jest to najlepsza z definicji. Podałem ją tylko dla zakreślenia obszaru tematu.

Z definicji cierpienie dotyczy osób, jednostek. Ale często mówimy o cierpieniu zbiorowości - narodów, wyznawców jakichś religii {martyrologia (fr. martyrologie p.łc. martyrologium ‘martyrologium, katalog męczenników’) męczeństwo, cierpienie zwykle w odn. do grup społecznych lub narodu}.
Czy cierpienia zbiorowości są prostą sumą cierpień jednostek ?

Często słyszymy opinie, że cierpienie jednych jest ważniejsze od cierpienia innych ludzi. Że jest wyjątkowe.
Na czym polega ta wyjątkowść ? Jak ją rozpoznać ?

By stwierdzić 'wyjątkowość' konieczne jest porównanie jednego rodzaju cierpienia z całą resztą tych, które uznamy za niewyjątkowe.
Z kolei by porównać cierpienia jednostek/zbiorowości konieczne jest znalezienie jakichś 'wspólnych mianowników' - jednostek miar.

Co może być jednostką miary cierpienia osób ?

Co może być jednostką miary cierpienia zbiorowości ?
Liczba tych, których zbiorowość utraciła ? Np. w przypadku kataklizmu tsunami. Przecież, każda z ofiar miała jakichś bliskich, znajomych którzy cierpią z powodu ich braku. Krąg cierpienia jest więc szerszy niż liczba ofiar.
A co z cierpieniem z przed lat ? W zbiorowości następuje wymiana pokoleń. Odchodzą ci co pamiętają z osobistego doświadczenia. Ci, którzy zaznali cierpienia. Ci dla których cierpieniem było cierpienie ich bliskich.
Czy cierpienie zbiorowości jest 'dziedziczne' ? Może kultywowane ? Jeśli tak to w jakim celu ? Nie lepiej zapomnieć ?

A co z cierpieniem 'historycznym' ? Kto dziś pamięta o ludach, narodach wyciętych w pień podczas wojen ? Wyniszczonych przez pandemie ?

Niektóre rodzaje cierpienia uznajemy za błache, a nawet urojone. I prześmiewamy cierpiących. A przecież dla nich, ich odczucia są realne. Do granic wytrzymałości. Czasem te granice są przekraczane.

Jak widzicie - same pytania.

Macie własne doświadczenia, refleksje - podzielcie się. Może przy okazji znajdziemy odpowiedzi na wiele innych pytań ?

Jest to chyba jakaś miara człowieczeństwa: umiejętność dostrzeżenia i współczucie dla cudzego cierpienia. A z drugiej strony naśmiewanie się z cierpienia i wykorzystywanie go własnych celów jako miara dehumanizacji.

Metrologia cierpienia zawsze będzie mocno subiektywna, należy do podstaw naszego jestestwa, tak jak np. postrzeganie barw. Trudno pogadać ze ślepym o kolorach, trudno też obiektywnie zmierzyć, który jest ładniejszy. Po prostu z jednymi ludźmi łatwo znajdujemy wspólną płaszczyznę porozumienia, a z innymi nie.

Oczywiście to tylko moje zdanie

Metrologia cierpienia nie istnieje. Moim zdaniem. Każda będzie krzywdząca.
Może to trochę tak jak śmierć - nie można umrzeć mniej lub bardziej. Niezależnie od tego, na co się umiera - śmierć pozostaje śmiercią...

Oczywiście że nie istnieje jako jakaś dyscyplina nauki, dział filozofi czy etyki. Użyłem tego określenia całkowicie świadomie, by przejaskrawiwszy problem zachęcić do dyskusji. Myślę że jest oczym pogadać, ponieważ z ocenami, a więc i mierzeniem spotykamy się na każdym kroku. W wielu życiowych sytuacjach. W publicystyce.

Granica między życiem, a śmiercią też chyba nie jest taka ostra. Znamy przypadki 'umierania' latami. Ktoś, kto nie umie poradzić sobie ze świadomością nieuchronności wyroku, jakim mogą być niektóre rodzaje chorób nowotworowych - żyje, a zarazem umiera. I cierpi. Być może współcierpi otoczenie. Nawet lekarze, zdający sobie sprawę ze swojej bezsilności. Oni umierają z nim razem. Po troszeczku.

To tak.

Ale zauważ, że są różne cierpienia, te łagodniejsze, ciągnące się latami i te nasilone, krótsze w czasie, a nazywa się je jednakowo: cierpieniem.
Różnią się nie tylko czasem trwania, ale mniejszym lub większym bólem.
Które z nich gorsze dla nas ludzi?!
Uważam, że zmierzyć się tego nie da.
To trzeba samemu przeżyć aby pojąć.

Nie być może, tylko to otoczenie cierpi.
Byłam świadkiem śmierci dwóch najbliższych mi osób. Jedna umarła nagle w młodym wieku, druga po wielu strasznych cierpieniach.
Stanisław Adam, masz rację co do tego, że chory przewlekle żyje, a zarazem umiera. Ale cierpi też z takim chorym otoczenie, czyli ci, którzy patrzą na chorobę, zajmują się chorym, słyszą jego jęki, opatrują go, pomagają mu po prostu wegetować.

Dwa rodzaje śmierci, a jakże sprawiające ból!
Pierwsze, bo odchodzi ktoś nagle, nieprzewidywalnie.
Druga, bo cierpi i ty cierpisz z nim. Modlisz się, by szybko odszedł do Pana.
Każde cierpienie jest na swój sposób aż i tylko CIERPIENIEM.
Zadaję sobie pytanie, która śmierć jest
lepsza i nie znajduję odpowiedzi. I nie znajdę. Ci co pozostają na łez padole zawsze cierpią, mimo wszystko.

I tu jest pytanie, niejedno zapewne, tak, jak z poczęciem człowieka.
Raz się rodzisz, raz umierasz. Cierpieć można nie jeden raz. Po coś nam to jest dane. Może, by zadawać sobie takie pytania, może, by stwierdzić, że jest Ten Najwyższy, który odpowiedzi zna nie tylko na te pytania.