Mam nadzieje, Saxon, ze nie wezmiesz mi tego za zle, ze otwieram poraz drugi temat, ktory zamknales (jesli tak, wykasuj tekst, a ja to przyjmejako lekcje pokory). Nie chodzi mi jednak o dyskusje na temat decyzji spowiednikow, bo rowniez uwazam, ze nie jest to przedmiot do dyskusji nie tylko na forum, ale w zadnym innym miejscu poza konfesjonalem, chcialabym sie jednak z Asienkka podzielic moim zdaniem w kwestii jej watpliwosci.
Asienkka, wydaje mi sie, ze jezeli rzeczywiscie chcemy wzrastac ku Bogu, to powinnismy poddac sie kierownictwu czy przewodnictwu duchowemu. Sami nie jestesmy w stanie isc w dobrym kierunku, za duzo niebezpieczenstw czyha po drodze. Uwazam, ze podstawowym i dosc trudnym warunkiem jest, czy nam sie to podoba czy nie,
p o sl u s z e n s t w o czy to kierownikowi duchowemu, czy spowiednikowi (zwykle jest to ta sama osoba). Kiedy kaplan wyraza zgode na prowadzenie nas do Boga, przyjmuje na siebie odpowiedzialnosc za nas. Mysle, ze on patrzy na nasze sprawy bardziej obiektywnie niz my sami, a poza tym jest w koncu narzedziem w reku Boga. Jesli nie wierzylabym w to, chyba nie umialabym mu powierzac spraw swojej duszy. Musimy patrzec na spowiednika jak na tego, przez ktorego w danej chwili przemawia Duch Swiety. W przypadku watpliwosci nurtujacych mnie przez dluzszy okres czasu po prostu przemodlilabym sprawe, czy powinnam zmienic spowiednika i kierownika duchowego i szukac odpowiedzi na swoje pytania, czy pozostac przy tym, ktory mnie prowadzi i poddac sie z calkowita ufnoscia jego prowadzeniu. I jeszcze jedno, czesto takie watpliwosci moga byc zwykla pokusa, ktora w koncu prowadzi do zachwiania naszej ufnosci w Milosierdzie Boze.

Oczywiście, że możemy sami, nie tylko możemy, ale musimy - nikt nie może wziąć odpowiedzialności za naszą duszę. To my będziemy sądzeni za nasze czyny. Przerzucanie odpowiedzialności na innych jest samooszukiwaniem się. Dobre rady są zawsze wartościowe, ale tylko jeśli są radami a nie bezpośrednim "prowadzeniem".
Obiektywnie, owszem - i właśnie dlatego nie może nas prowadzić do Boga - bo nie zna naszej drogi do niego. Może doradzać, przytaczać ogólne zasady, mówić jak powinniśmy się zachować, ale każdy ma inną drogę prowadzącą do zbawienia/zatracenia i dla każdego Bóg przygotował inny plan...
A sugestia jakoby ksiądz był jakimś znającym plany i wolę Boga medium, wydaje mi się całkiem zabawna, ale niezgodna z rzeczywistością
Ciekawe Pędziwiatrze, czy dziś również jesteś przepełniony tak rozkosznie dziecięco-naiwną wiarą w kapłanów? Bo z jednej strony zaimponowałeś mi poświęceniem i oddaniem swojej duszy w ręce innego człowieka, ale z drugiej przeraziłeś brakiem duchowej samoświadomości. Może napiszesz, jak to dziś wygląda?

A skąd wiadomo, że taki przewodnik się nie myli, skąd wiadomo, że z przedownikiem idzie się w dobrym kierunku? Nie lepiej w drodze ku Bogu kierować się wskazówkami kilku osób niż jednej? Przecież kilka osób możę patrzeć na jedną sprawę w różny sposób, a to chyba bardzie ułatwia rozeznanie niż kierowanie się tym, co radzi jedna osoba...

No i kwestia odpowiedzialnosci, o której pisze filippiarz.