Nie wiedziałem, dokąd...

Swego czasu, podczas przesympatycznej rozmowy z koleżanką i zadała mi pytanie, na które odpowiedź sprawiła mi problem.

Dlaczego pojedynczy człowiek, życie pojedynczego człowieka jest ważne

Na czym polega wartość takiej jednej osoby, życia jednego człowieka Do jakich wniosków i jakich działań prowadziłoby stwierdzenie - że nie jest nic lub niewiele wart

Zapraszam do dyskusji.

Obiektywnie życie pojedynczego człowieka nie ma wartości, bo wartościowanie zawsze jest subiektywne.
A subiektywnie im więcej warte jest takie życie dla ciebie, tym z większymi skarbami obcujesz

Każdy człowiek ma wartość a wartością tą jest choćby Śmierć Pana Jezusa na krzyżu , który jak to mówi ks.Pawlukiewicz " dzięki temu wydobył z nas perłę dzięki której jesteśmy piękni i wartościowi" . Bóg stworzył człowieka i wobec każdego ma swój Boży plan i często bywa narzędziem Boga..
A poza tym czy samo to, że zostaliśmy stworzeni na Obraz Jego nie jest już wystarczającym argumentem ,że jesteśmy ważni? Dla Boga... i ogólnie
Życie jest darem od Pana i powinniśmy je doceniać

A dla mnie życie człowieka liczy się z punktu widzenia jego możliwości. Jego marzeń, jego pragnień, jego smutków i lęków. Zabranie człowiekowi życia to zabranie jemu wszystkich możliwości, oraz pozbawienie świata kolejnego pierwiastka, który ten świat kształtował. Oczywiście człowiek istnieje też jako jakiś obiekt uczuć innych ludzi - zabranie go im wpływa też na nich.

Oczywiście, im osoby mi dalsze, im odleglejszy ten ich mały "świat", tym mniejszą wagę do tego przykładam.

Crosis

Dzięki za wypowiedzi dotychczasowe

Może ktoś jeszcze zechciałby się wypowiedzieć

jedną z możliwych odpowiedzi może być:



no właśnie, wcale takie ważne nie jest.

Rodzisz sie, starzejesz, umierasz.

Ponieważ każdy jest umiłowany przez Boga.



Historia nam już to wiele razy powiedziała.

No i co z tego ?

Ponieważ każdy człowiek jest unikatem, i na całym świecie nie znajdzie się drugiego takiego samego egzemplarza.

skolonowany byłby taki sam.

I pewnie tacy chodzą już po ziemi, oczywiscie wszystko tajne i nikt do mediów z tym nie leciał ani Koscioła o zgode nie prosił.

Sklonowany nie byłby taki sam. Bo człowiek to nie tylko geny, ale i wychowanie, przemyślenia, życiowe doświadczenia, etc.

no tak, masz racje.

Ale fizycznie byłby taki sam.





zostańmy przy tych genach, załóżmy że mamy 2 klony, (brzmi to troche chamsko, ale takie są reai i świat) czyli fizycznie dwóch takich samych ludzi, którzy odziedziczyli chorobę genetyczną, która prowadzi do śmierci powiedzmy po 50 latach życia, np na raka.

i teraz pytanie - umarliby w ten sam dzień ?

czy może:

pozwoliłoby żyć któremuś z nich dłużej ?

Przecież mamy takie klony od tysięcy lat: bliźnięta jednojajowe.
Oczywiście że nie umarliby w ten sam dzień. Raka się nie dziedziczy, dziedziczne są natomiast tendencje do tej choroby. Podobnie zresztą jak w przypadku wielu innych schorzeń. Lepszym przykładem byłaby tutaj hemofilia czy fenyloketonuria, która może być śmiertelna i jest dziedziczna, ale i tutaj nie umrze się z pewnością w ten sam dzień.
Nawet zakładając że oba klony są obdarzone tym samym genem letalnym lub subletalnym, to ich daty śmierci mogą być rozbieżne.
Genotyp nie przekłada się bezpośrednio na fenotyp, po prostu.

kwestia sporna
http://wyborcza.pl/1,76842,4962301.html

W artykule który podajesz nie widzę sprzeczności z tym co napisałam.