Liam, cenię sobie to co mówisz.

Prawdę powiedziawszy w domu jest dziwnie. Mama wraca z pracy i nagle, każdy siedzi w swoim pokoju, jakby nikogo w domu nie było.
Byłyśmy raz u psychologa, ale później mama stwierdziła, ze to nie jest jej potrzebne...
Już od długiego czasu nie czuję, z nią żadnej pozytywnej więzi. Nie lubię przebywać w domu.
Czasem mam wrażenie, że mi zwyczajnie źle życzy. Jestem bardzo zakompleksiona przez to;( Ale walczymy z tym razem z narzeczonym.
*renata- babcia nie zyje od 10 lat. a tata stara sie nie kłocic.

Nurhia, ja juz dawno zauwazylem, ze ludzie starsi odbiegaja od normy. Nie ma sie czym przejmowac.

W takich sytuacjach chyba zostaje tylko przeczekać z nadzieją na lepsze jutro, wyprowadzić się o mieć wszystko w nosie. Ja też z różnych względów czekam na ten moment kiedy z walizką wyjdę na swoje i przyjadę raz w miesiącu na odwiedzinki.

tak. jest następny dzień, lepszy humor.
chociaż i tak osttanio dało się z mama pogadać na temat naszych planow na zycie studia itp. moim zdaniem teraz to już jest menopauza i zmienia się jej humor co rusz

Nikt nie powinien mowic - NIGDY - do swojego dziecka w ten sposob, nie wazne, co zrobilo. Dlatego tez nie ma dla Twojej matki usprawiedliwienia. Staraj sie wytrzymac z nia jeszcze troche, az znajdziesz prace i bedziesz niezalezna - i wtedy mozesz powiedziec raz na zawsze: "Do widzenia". Ale zycze Ci, zeby do tego czasu moze jakos to Wam sie wszystko ulozylo...

Nie zmienisz mamy, nie licz na to, ale nie oceniaj jej, nie kumuluj w sobie żalu. Nie zapominaj, że wychowała Ciebie jak potrafiła i chyba nieźle jej to wyszło. Sądzę, że powinnaś koncentrować się na przyszłości. Czasem odległość zmienia relacje...na lepsze.