Serdecznie Was witam,

od jakiegoś czasu zacząłem bliżej przyglądać się stoicyzmowi. Jak zapewne większość z Was wie, stoicyzm to jeden z antycznych kierunków filozofii greckiej, który zyskał sporą popularność w Starożytnym Rzymie. Co więcej, niektórzy twierdzą, że wywarł on też spory wpływ na chrześcijaństwo.

Przedstawiciele stoicyzmu to: Zenon z Kition (założyciel szkoły stoickiej), Chryzyp, Seneka czy Marek Aureliusz. Współcześnie za stoików uważają się tacy panowie jak: dr Tomasz Mazur (filozof) czy Piotr Stankiewicz (pisarz, poeta).

Nie bez powodu wspominam o obu panach, ponieważ są oni autorami ciekawych książek z zakresu współczesnego stoicyzmu praktycznego (niektórzy nazywają to post-stoicyzmem).

Post-stoicyzm w dużym stopniu skupia się na stoickiej etyce i epistemologii. Polega głównie na codziennych ćwiczeniach duchowych, pracy nad sobą.

Stąd pytanie do Was, drodzy forumowicze. Czy ktoś z Was próbował kiedyś jakichś ćwiczeń stoickich? Czy Waszym zdaniem jest to droga - a raczej zbiór pewnych technik, nie zapominajmy, że jesteśmy chrześcijanami - która może rozwijać nas ku lepszemu? Na chwałę Boga i ku radości naszych bliźnich.

Czekam na Wasze wypowiedzi! Zapraszam do dyskusji.

Panie i Panowie,

nikt, nic? Myślałem, że czeka mnie ciekawa dyskusja. Dzielenie się doświadczeniami i przemyśleniami.

Co rozumiesz po pojęciem "ćwiczenia duchowe"?
Czy codzienny rachunek sumienia?
Czy odmawianie różańca lub koronki?
Czy formację w konkretnej wspólnocie?
A może brewiarz?
Bądź rekolekcje ignacjańskie czyli ćwiaczenia duchowne.

Pozdrawiam.

Moim zdaniem droga jaką proponujesz jest drogą do nikąd...szkoda czasu na zajmowanie się czymkolwiek poza Autorem Biblii i wykonywaniem Jego woli...życie jest za krótkie. Nie wiemy przecież co będzie jutro.

Wspomniany Autor natchnął człowieka który zapisał taką myśl.

„  Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofią i czczym urojeniem, opartym na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie; „
[Kol 2;8 BW].