Witam. Mam takie jedno pytanie. Otóż ogólnie nie akceptuję siebie, zawsze miałem niską samoocenę, wszyscy mi to mówią przez cały czas. W mojej parafii mam dwóch kolegów kleryków, jeden to aktualnie już diakon. Ostatnio zacząłem wciąż mówić, że oni są idealni, a ja beznadziejny bo powinienem być taki jak oni, a przecież niemożliwe jest, żeby drugi człowiek był taki sam. Wzbudza we mnie podziw ich pokora, dobroć, gorliwość w służbie i oddanie. Uważam, że ja takiego nie mam, ponieważ często ogarniają mnie wątpliwości co do wiary, często unoszę się, nie umiem zapanować nad emocjami, ulegam i niedotrzymuję postanowień. Mimo że widzę ich tylko w Kościele, a nie wiem jak jest u nich w domu, to wciąż uparcie twierdzę, że oni są ideałami. Rodzice i inni członkowie rodziny próbują mnie przekonać, że przecież nie widzę ich 24 godziny na dobę i nie wiem jak jest u nich non stop, ale ja wtedy buntuję się i mówię że po prostu ich nie lubią i dlatego tak mówią. Dla mnie oni są chodzącymi ideałami. A przecież wiem że nie mogę być taki sam jak drugi człowiek, a mimo to myślę że nigdy nie będzie dobrze bo nie jestem taki jak oni

Nie ma idealnych ludzi. Chęć zostania ideałem jest pokusą. Należy zaakceptować siebie z zaletami i wadami, talentami i ograniczeniami. I nigdy nie porównywać się do innych! Każdy jest wyjątkowy. Jedna osoba będzie doskonałym kapłanem, inna kochającym mężem i ojcem. Jedna osoba będzie porywała za sobą tłumy, inna będzie fantastycznym słuchaczem i przyjacielem dającym bliźnim radość.

proś w modlitwie Pana Boga o prowadzenie, oddaj mu wszystkie swoje wątpliwości..

Podpisując się pod tym co mówiła Liza - nie porónuj się w sprawach wiary z innymi ludźmi, bo uznasz, że jesteś nic nie warty, albo wpadniesz w pychę. Kochaj Boga i nie zastanawiac się, czy inni robią to lepiej/gorzej. Każda relacja jest wyjątkowa

poszukiwanie bohaterów, chodzących ideałów, wzorców jest rzeczą normalną.
nawet jest to wskazane u osób o niskiej samoocenie.

problem pojawia się gdy zaczyna to trwać zbyt długo i przyjmować postać obsesji.

Budujemy naszą duchowość na wzorcach, bo musimy mieć punkt odniesienia. To jest naturalne. Czym innym jednak jest porównywanie się z innymi i wartościowanie: nie jestem taka jak ona (jestem nikim), jestem lepsza od niego...Jeśli przeszkadza innym moja zbytnia impulsywność, to zaczynam pracować nad rozpoznawaniem emocji i sytuacji, kiedy one mnie ograniczają. Jeśli poznam okoliczności to następnym krokiem będzie zapanowanie nad ich ekspresją. Nigdy nie będę jednak osobą o usposobieniu introwertyka skoro jestem ekstrawertykiem. Nie mogę też nikomu zazdrościć wiary. Staram się jak potrafię, szukam Boga gdzie się da i jak się da...widocznie jestem prowadzona inaczej. Inne wyznaczono mi zadanie w życiu. I idę przez życie pogodzona ze sobą i innymi.

Każdy ma swoje wady i zalety. Trzeba nauczyć się walczyć ze złem i zwalczać wady we własnym wnętrzu, ale i to nic nie da bo człowiek jest słaby. Każdy popełnia błędy. Nie lubimy gdy ktoś błędy wytyka, ale nie ma ludzi idealnych! Klerycy o których piszesz również mają wady. Jak każdy. Po prostu nie dostrzegasz ich, bo albo nie chcesz dostrzec, albo faktycznie zbyt mało o nich wiesz. Jedynym wzorcem do którego możemy być jedynie podobni to sam Bóg. To On jest pokorny, Miłosierny, to On najlepiej rozumie nas, niż my sami siebie. To Bóg jest IDEAŁEM. My możemy pewne cechy znajdować w sobie, odkrywać, lub po prostu o pewne cechy zawalczyć. Przykład: Bóg wybacza grzesznikowi, który żałuje popełnienia błędu. Więc występuje tu i Miłosierdzie i przebaczenie. Czy my nie możemy być Miłosierni i wybaczać? Możemy, ale uważamy, że gdy wybaczymy to przegramy tym czasem wybaczenie to wolność dla nas samych. Ponadto niska samoocena wynika z Twojej sytuacji w domu, w otoczeniu. Od tego jak Cię traktują inni. Może czegoś oczekujesz więcej, a może czegoś masz za dużo? Różnie to bywa. Też mam niską samoocenę a źródłem jest sytuacja w domu. Każdy kształtuje swoje sanktuarium od dzieciństwa. Poprzez traktowanie przez chociażby rodziców. Wszystkie problemy głównie mają swoje źródło w przeszłości, w domu rodzinnym. Także nie szukaj ideałów i nie stawaj się jak oni. Bo jeśli oni zawiodą Ciebie, Ty sam siebie zawiedziesz będąc jak oni. Warto być po prostu sobą i to własnego serca słuchać i tego co Bóg mówi w nasze sanktuarium duszy.