Wiem, że temat jest ciężkiego kalibru. Sama zmagam się z depresją i szeptami szatana (tak nazywam te myśli). Szukałam pomocy u psychologów, psychiatrów. Ostatnio na własne życzenie skomplikowałam sobie życie i nie widzę innego wyjścia niż śmierć. Strasznie to brzmi w ustach dwudziestodwuletniej dziewczyny. Chciałabym być znowu "normalna".

Przy ciężkiej depresji (a nawet czasem przy umiarkowanej)
myśli samobójcze to norma i nie należy ich traktować jako "podszepty szatana"
tylko jako objaw choroby, którą nalezy bezwzględnie leczyć

odbierz, proszę, portalową pocztę
napisałam na priv

to jest linia obrony przed szatanem

1 linia obrony spowiedź sw
2 linia komunia św eucharystia msza

3 modlitwa i post do sw Michała

4 sakramentalia medaliki szkaplerz, woda św czynienie krzyża


a wystarczy w myślach powiedzie w imię Jezusa idź do piekła
mnie słucha

Z moją wiarą nie jest za dobrze. Odsunęłam od siebie Boga, obowiązki chrześcijanina (spowiedź, modlitwa, niedzielne msze). W liceum chodziłam na pielgrzymki. Raz rozmawiałam z przewodnikiem grupy, księdzem który naświetlił mi pewne sprawy, a nasza rozmowa była taka prawdziwa. Wtedy czułam się "oczyszczona". Nowy etap w życiu i wszystko się rozmyło. Depresja zawsze kojarzyła mi się z psychologami, psychiatrami. W Bogu nigdy nie szukałam pomocy.

A co jest powodem u ciebie takiej wielkiej depresji?

to widac ze z choruje z powodu oddalenia od Boga
Eucharystia jest pokarmem duszy

zaczniesz sie modlić to ci sama przejdzie

Ja odpowiem Tobie jako osoba, która ma za sobą długą depresję i kilka prób samobójczych. Otóż żadne modlitwy i spowiedzi nie pomogły mi tak jak ja sam sobie pomogłem, znajdując w sobie siłę i nabierając dystansu do wszystkiego. Kiedyś byłem bardzo otwartym, wrażliwym, ufnym człowiekiem, z głową pełną pięknych idei, no ale ten cudny świat nie jest dla takich ludzi, więc weź się dziewczyno w garść i sr.. z góry na to co się Tobie nie podoba. Traktuj życie lekko, oczywiście bądź życzliwą, uczciwą osobą, ale pamiętaj, że nic nie musisz.
Uwierz w siebie, wyznacz sobie cele i zwyczajnie je osiągaj. To banał, ale na tym polega życie. Jeżeli sama siebie nie odnajdziesz to nikt tego za Ciebie nie zrobi. Poza tym jesteś bardzo młoda, a w takim wieku problemy tylko wydają się być nie do przeskoczenia.

pozdrawiam serdecznie

Nie wprowadzaj człowieka w błąd, ponieważ możesz komuś wyrządzić ogromną krzywdę. Czym innym jest melancholia czy obniżony nastrój oraz pustka wewnętrzna. Podobne objawy może dawać depresja w postaci patologicznej. W tym ostatnim przypadku brak leków tylko pogłębi objawy choroby. Jeśli komuś pomogły modlitwy i wyzdrowiał nie znaczy, że pomoże innej osobie. Zawsze można sugerować praktyki religijne, ale nie zamiast leków a jako dodatek.
Myśli o charakterze samobójczym są na tyle poważne, że są powodem dla którego człowieka kieruje się na oddział zamknięty; tylko po to, aby go pilnować, by nie zrobił sobie krzywdy. W głębokiej depresji tego nie uczyni, zamiar może zrealizować kiedy zdrowie się będzie poprawiało.
O przyczynach depresji pisałam wiele w tematach poświęconych depresji.
Uwagi taniego wina są niezwykle cenne. Leki nie rozwiążą problemów życiowych. Należy poukładać sobie problemy życiowe na odpowiednich półkach i nie żyć wbrew sobie.

Dzięki otwartym i wrażliwym ludziom ten świat ma jaśniejsze kolory. Wrażliwości się nie pozbyłeś...i dobrze.

Liza, po raz pierwszy w życiu mogę się podpisać
bez absolutnie żadnych zastrzeżeń pod tym co napisałaś

ale wtrącę jeszcze coś po swojemu:

depresja to choroba
tak jak nowotwór źle leczony lub nie leczony w ogóle
jest chorobą śmiertelną tak samo śmiertelną chorobą jest depresja

mówienie o tym, że wynika
"choruje się z powodu oddalenia od Boga"
(merkaba)
jest nieodpowiedzialnością

tak samo jak jest nią mówienie choremu na raka,
że choruje bo ma słabą wiarę
i jak naprawdę będzie wierzył to wyzdrowieje

Masz aż takie kompetencje, by weryfikować moją wiedzę? Ja stawiam raczej na siłę w różnorodności spojrzeń na wiele spraw. Kwestie naukowe są dla mnie jednak wiążące i nie podważam uznanych wniosków wypływających z badań medycznych. Depresja to problem zdrowia psychicznego, a więc nie ma tu 'swoich' opinii. To, że ktoś chorował na depresję nie oznacza, że może leczyć drugą osobę, może ją wesprzeć. Ja nie chorowałam a wypowiadam się.

Czy ty w ogóle przeczytałaś cokolwiek z tego co napisałam
poza pierwszym akapitem?

myślę, że nie
albo tez tego nie zrozumiałaś

Wyobraź sobie, że mam odpowiednie kompetencje,
żeby ocenić, ze to co piszesz odzwierciedla stan wspólczesnej nauki
na temat zaburzeń nastroju.

A poza tym moje "zgadzam się"
dotyczyło czegoś innego
- mianowicie przekonania, że trzeba o tym koniecznie
napisać w tym wątku (co zrobiłaś)

Nie wiem za co na mnie napadłaś.
Za tą drobną uszczypliwość na początku postu.
(była w tym autoironia przede wszystkim,
ale jak odebrałaś to inaczej - przepraszam)

proponuję zakończyć ten spór
bo wynikł z jakiegoś nieporozumienia,
mam taką nadzieję, że tak właśnie jest

Ja przyznaje, że jakieś dwa czy trzy lata temu miałam myśli samobójcze. Powodowała je depresja. Ogólnie miałam pewne problemy w szkole (ale nie w nauce). Nie chodziło tutaj o brak modlitwy. Codziennie się modliłam, Chrystusa przyjmowałam, często do spowiedzi chodziłam. Po pewnym czasie sama jakoś sobie to uświadomiłam, że świat jest tak piękny, że Bóg nie po to mnie stworzył, bym ja sobie teraz życie odbierała. On chce bym żyła. Gdyby nawet wszyscy znajomi w szkole odwrócili się ode mnie, to samotna nigdy nie będę bo Bóg mnie nie zostawi. Tak jakoś te myśli pokonałam. Wyspowiadałam się z nich i już nie chcę by one kiedykolwiek powróciły.

Żeby to było tak proste.
Znajomy głęboko wierzący, praktykujacy, lata we wspólnocie i od lat męczy się z depresją dwubiegunową.
Choruje on, choruje z nim cała rodzina.
Kto nie zna, nie odczuł osobiście jakim dramatem jest depresja - ja niestety znam - myli melancholię, smutek czy obniżenie nastroju.

Dziękuje za wszystkie rady, przemyślenia i doświadczenia, z którymi się dzielicie. Ja zacznę od małych kroków (ostatnio wstanie z łóżka to dla mnie wyczyn). Idę dziś do kościoła. Szukam też dobrego psychologa. Ostatni tydzień spędziłam z chłopakiem. To takie smutne, że będąc z człowiekiem, który mnie kocha ja przy nim płaczę, a w myślach mam jedną z tych okropnych wizji. On czuje się bezradny, widzę, że też go to przytłacza. Mój smutek przechodzi na innych ludzi. Nie chcę tego.