Ja jestem pesymistycznym optymistą

" wyznam, że i ja jestem optymistą: żyję nadzieją na dalsze pogorszenie a natchnienie czerpię ze wszystkiego co wam się nie podoba"

"Stary człowiek i pan Smith"

semper_malus świetny kawał

ja napewno nie lubie wszelkich -izmów
jak jest źle to trudno żeby kłamać i mówić,że jest dobrze ,bo z tego nigdy nic dobrego niewychodzi
cała za to kawalkada nieporozumień

jasnym jest ,że sie nigdy nie podchodzi do nikogo ani niczego od strony naładowanej dubeltówki śrutem
jednak naiwność niepopłaca

nie zaznaczam ani optymizmu, ani pesymizmu
bo na żadną z tych stron sie nieprzekręcam
i wbrew trzeciej opcji niejest mi trudno określić tego ,bo sie nad tym niezastanawiam ...
dlaczego ?,bo takie pytania brzmią jak problem "naukowy" kabalistów i im podobnych czy krowa jest bordowa w białe łaty, czy biała w bordowe łaty jak ma 50% tego i tamtego na ciele

ale ciekawa sonda

a ja wolę wierzyć w pozytywne "zakończenia" robiąc wszystko tak aby cel osiągnąć jednak nie przywiązuje się do oczekiwanego efektu...
optymistyczny realizm :)

Czarno to widzę...

Najczęściej jestem optymistą

Najczesciej jestem niepoprawnym optymista

Pesymista i optymista skoczyli w przepasc:
-Spadam!-wola pesymista
-Lece!-wola optymista

Niepoprawana optymistka ze mnie i na dodatek strasznie zarażam tym moim optymizmem,jasię taka po prostu urodziłam,już na mojej kochanej Oazie mi powiedzieli ,że to moja charyzma jestem zakręconym dzieckiem Bożym

Wybrałam 3. opcję, bo faktycznie wszystko zależy od punktu siedzenia, stania, zależy, gdzie cień padnie.
Tak naprawdę nie lubię się uśmiechać, kiedy wiem, że coś upada mi na łeb, na szyję. Wtedy sprężam się w sobie i staram się to coś udoskonalić. Nie zawsze wychodzi, ale kiedy wyjdzie, wtedy jestem mile zaskoczona i myślę sobie:
dlaczego nie byłam dobrej myśli, po co nastawiałam się aż tak pesymistycznie?
Może warto bywać częściej OPTYMISTKĄ?!

Gdybym nie kochał, byłbym z pewnością pesymistą No ale pokochałem taką miłością o jakiej zawsze marzyłem, taką jaką wyznaczyłem sobie jako cel mojego życia. Kocham, więc muszę być optymistą, inaczej nie mógłbym żyć

O, i o taki akcent mi chodziło teraz, właśnie teraz. Byłam przez ostatnie godziny zdołowana, a tu takie wyznanie. Incognito, dzięki. Oczywiście nie pod moim adresem, to zrozumiałe.
Miło słyszeć, że miłość do drugiej osoby jest tak przyjmowana i odbierana, bo to naprawdę wielkie szczęście. Życzę wytrwania. Patrzysz teraz przez różowe okulary, ale czy miłość to cel życia?! Może jedna ze ścieżek.

Dla mnie cel. Każdy na ziemi ma jakiś cel do spełnienia, inaczej jego pobyt tutaj nie miałby sensu. Ja wiem, czuję to całym sobą, że moim celem jest właśnie kochać i zrobić wszystko aby osoba którą kocham była szczęśliwa.
Wierz mi Bobo, że nie patrzę przez różowe okulary. Nie myl miłości z zakochaniem.

Ależ dlaczego? Przecież najpierw trzeba się ZAkochać, by potem móc KOCHAĆ. Zresztą, jakkolwiek to sobie tłumaczymy, ty na swój sposób, ja na swój, to i tak przesłanie miłości w naszym życiu jest najpiękniejsze. Tylko, że dla mnie akurat miłość (sama w sobie) nie jest jedynym celem w życiu. Może mam przerost ambicji, hm. Nie, no teraz żartuję. Przerostem ambicji tego nazwać nie mogę, bo bym zgrzeszyła. Ale wiem, jaki ja mam cel w życiu, poza tym, że kocham kogoś i daję temu komuś szczęście.
Ale miło się tu spotkać z takimi i podobnymi wypowiedziami.

Życie jest piękne, piękne, piękne! Kiedy się na nie patrzy z uśmiechem, to od razu wszystko jest jaśniejsze. Staram się nie martwić tym, na co nie mam wpływu. Najlepiej jest, jak potrafię .
I staram się pamiętać o momentach, kiedy mi złe na dobre wyszło. Na przykład o ja głupia zapomniałam zostać na obiedzie w stołówce ( ) a potem musiałam jeszcze czekać z wyjściem na nią. Ale tylko dzięki temu spotkałam koleżankę, która mi powiedziała coś, co mnie ucieszyło...