A ja uważam, że niepanowanie nad emocjami jest grzechem, z którego należy się spowiadać (miałam podobne sformułowanie w rachunkach sumienia), choć może ono świadczyć o jakiś zaburzeniach i objawach chorobowych.

O grzechu możemy mówić, jeśli pod wpływem emocji świadomie i dobrowolnie popełniamy zło.

Mateola, w ten sposób można stwierdzić, że nigdy nie ma grzechu, bo jeśli czyni się coś pod wpływem emocji najczęściej nie działa się wtedy świadomie i dobrowolnie.
"A jeśli mówimy, że nie mamy grzechu to samych siebie oszukujemy i i nie ma w nas prawdy" - napisał św. Jan Apostoł (1 J 1,8 ).

Ja spowiadam się z samego faktu ulegania emocjom, bo one stanowią źródło grzechu (np kłótnie)

Nie wiem, czy można tak stwierdzić. W końcu nie wszystkie emocje, które odczuwamy mają siłę wulkanu. W większości przypadków chyba potrafimy określić, że doświadczamy np. gniewu i w związku z tym musimy uważać na swoje reakcje, bo mogą być zbyt gwałtowne.

No jasne, jeżeli ktos nie panuje nad emocjami i uderza drugiego- to grzech...ale samo odczucie emocji jest od nas niezależne...

Teraz mam dwa problemy zwiazane z psychiatrią:

1. Czasem (np. w środę, a nawet dzisiaj) w nocy słyszę jakiś pojedynczy dźwięk i uważam, że to zły duch kusi (podobnie jak wszystkie myślenia obrazowe)

2. Czy osoba z cięzką postacią NVLD (zaburzenia uczenia się pozawerbalnego) ponosi wiekszą odpowiedzialnoś niż ta z łagodna formą ZA (zespołu Aspergera), poniosą tak samo czy raczej na odwrót? Cały czas się nad tym zastanawiam, odpowiedzcie.

Nieważny, pierwsze z pytań faktycznie może warto zadać odpowiedniemu fachowcowi. Natomiast jeśli chodzi o drugie - to sądzę, że każdy z nas, bez względu na to czy, i jakie zaburzenie posiada - odpowie przed Bogiem osobiście.