Czy kochająca się normalna rodzina to koszmar? Terapia emocjonalna wymaga wysiłku i pracy nad sobą. Ludzie, którzy ją przejdą są nieraz dojrzalsi w swoich zachowaniach i relacjach niż ci, którzy nie musieli zmagać się z tego typu problemami.
Przytoczę zamieszczone we Frondzie (30/2003) świadectwo:

Informuję, że dwie wypowiedzi nie na temat zostały umieszczone w archiwum.
mateola

Edit - a w temacie: http://prasa.wiara.pl/index.php?grupa=6 ... 3744&katg=
Ważne obserwacje, pytania i wnioski.

Dzięki Micked za konkrety. Ciągnąc dalej twoją myśl zapraszam zainteresowanych tematem do obejrzenia filmu dokumentalnego "Homoseksualizm" włąśnie wydawnictwa Fronda. Dobry, konkretny, wiele wyjaśniający:

http://wydawnictwo.fronda.pl/?filmografia;161.html

A tak nieco tylko off topic, a bardzo na czasie:
http://fronda.pl/news/czytaj/geje_gonia_sie_po_ikei

Co Twoim zdaniem wyznacza domniemany bóg twojej lub jakiejkolwiek innej religii jest całkowicie poza prawem stanowionym naszego kraju i jest niczym więcej, jak wyłącznie formą wierzeń i własnych subiektywnych przekonań. Idąc dalej - nie może to stanowić podstawy to dyskryminowania kogokolwiek kto nie sympatyzuje się z tymi wierzeniami.

A mam do was pytanie podobno wszystko zostało stworzone przez boga no to wychodzi na to że padalce też przez Boga zostali stworzeni to dlaczego Bóg stworzył ich grzesznych

wyzdrowiałam to nie chciało mi się za bardzo tu buszować, ale postanowiłam zamknąć wątek z mojej strony. wiedziałam, że samo zakładanie go jest bezużyteczne, bo nikt tu nikogo do swoich racji nie przekona, ale żeby mi było lepiej:
nie zgadzam się z tym, że homoseksualizm jest czymś złym czy niemoralnym. akceptuję to, że dla niektórych może być obrzydliwy. mnie też wiele rzeczy się nie podoba i na przykład wiele z zawartych w biblii praw chrześcijańskich mnie bawi - ale to toleruję, bo to nikogo nie krzywdzi i każdy ma prawo do swoich przekonań.
leczenie faktycznie można podjąć. wierzę nawet w to, że niektórym po czymś takim zrobiło się lepiej. nie wierzę, że zmieniło to ich orientację. jeśli to faktycznie działa to chyba też sobie zafunduję taką terapię bo bardzo chciałabym być biseksualna. jak sobie tak orientację można zmieniać to fajnie, nie powiem. więc, jak mówiłam, nie wierzę w to że faktycznie zmienia orientację i większość z ludzi podejmujących się takiego "leczenia" prawdopodobnie zadają sobie - i być może bliskim - więcej cierpienia, ale podejmują się tego na własne życzenie i nie neguję faktu że coś takiego może w jakimś stopniu poprawić samopoczucie psychiczne. na pewno nikt nie powinien być do tego zmuszany.
na koniec wyrażę tylko nadzieję, że tak jak opanowaliśmy rasizm, nazizm - choć może nie do końca, ale jednak w większości - tak i homofobia stanie się w końcu czymś dziwnym i nieakceptowalnym - a nie homoseksualizm. żeby wszystkim żyło się lepiej, miał prawo do wolności i szczęścia niezależnie czy jest czarny, żółty, czy zakochał się w kimś kto jest tej samej płci.
amen.

Ano. Powiedziane.


Crosis

Jednym z przejawów skłonności homoseksualnych może być wstręt fizyczny do płci przeciwnej. Jeżeli wyleczeni homoseksualiści nie odczuwają już tego wstrętu i wręcz przeciwnie czerpią satysfakcję ze ścisłej relacji z kobietą, a nawet odbierają tę relację jako głębszą i pełniejszą niż poprzednie stosuki homoseksualne, to chyba jest to najlepszy dowód na zmianę "orientacji"?
Poza tym terapia nie jest leczeniem zachowań seksualnych, ale terapią emocji i uczuć, "orientacja" jest tylko objawem, a leczenie dotyczy przyczyny jaką jest brak doświadczenia prawdziwej miłości. Zacytuję Richarda Cohena:
Richard Cohen w swojej książce opowiada jak dzięki terapii pojednał się ze swoim ojcem, od którego nie doświadczał miłości w dzieciństwie, jak po wielu latach pustki nawiązał uczuciową relację z matką, jak potrafił przebaczyć jej "nieobecność" w czasie kiedy jako dziecko doznawał zranień, w tym wykorzystania seksualnego przez kuzyna, jak w końcu nawiązał bliską i dojrzałą relację ze swoim synem. Terapia homoseksualizmu nie koncentruje się wcale na seksualności, która jest tylko objawem, ale jest to głęboki proces uzdrowienia emocjonalnego, który sprawia że człowiek uczy się przyjmować i dawać miłość.

Jak sądzę, mówisz o terapii reparatywnej, która jest niczym więcej jak praniem mózgu tych nieszczęsnych [ludzi]...
http://www.homoseksualizm.republika.pl/
http://serwisy.gazeta.pl/metroon/1,0,3407056.html
http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,6226

"Najpełniejszy wyraz temu stanowisku dało zrzeszające 40 tysięcy licencjonowanych psychiatrów Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne w oświadczeniu z grudnia 1998 roku. Czytamy w nim, że: "Potencjalne ryzyko stosowania 'terapii reparatywnej' jest znaczące, włączając w to możliwość wystąpienia depresji, zaburzeń lękowych i zachowań autodestrukcyjnych. (...) Wielu pacjentów, którzy poddali się 'terapii reparatywnej' relacjonuje, że podawano im mylną informację, że homoseksualiści są samotnymi, nieszczęśliwymi osobnikami, którzy nigdy nie osiągną akceptacji lub satysfakcji. (...) Możliwość, że osoba może osiągnąć szczęście i satysfakcjonujące relacje interpersonalne jako gej lub lesbijka nie była im prezentowana, a alternatywne podejście do radzenia sobie ze społeczną stygmatyzacją nie była omawiana (...) Z tego powodu Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne sprzeciwia się jakiejkolwiek terapii psychiatrycznej, takiej jak terapia 'reparatywna' lub 'konwersyjna', które opierają się na założeniu, że homoseksualizm jest sam w sobie zaburzeniem psychicznym lub opartych na założeniu, że pacjent powinien zmienić swoją orientację homoseksualną. (...)". Także Amerykańskie Towarzystwo Psychoanalityczne przyjęło w 2000 roku tak zwany raport Cohlera i Galatzera-Levy, którego konkluzja jest jednoznaczna: terapia reparatywna jest nieskuteczna i także nieetyczna, gdyż może przynieść szkodę."

* pozwoliłem sobie na drobną zmianę, bo określenie, którego użyłaś może niektórych razić, ponadto bardziej pasuje do opisu pedofila niż homoseksualisty - tak mówi wikipedia ,
pozdrawiam i respect for all , kastor

Mówię o terapii, która uzdrawia relacje do samego siebie i relacje z najbliższymi, która uczy kochać i przyjmować miłość i nie jest skoncentrowana wcale na seksualności. Jesli uzdrowienie zranionych emocji, pojednanie między członkami rodziny, nawiązanie więzi uczuciowej z rodzicami po latach braku tej więzi i doświadczenie szczęśliwej miłości z kobietą ktoś nazywa "praniem mózgu", to jest to zastanawiające. Tak samo jak daje do myślenia agresja z jaką, tak niby ceniące "wolność wyboru", środowiska gejowskie atakują osoby, które zmieniły swoją "orientację" i przyznają się do tego.
http://www.pro-life.org.pl/2008/05/wyle ... oj-si.html

Zastanawiące jest raczej to co piszesz. Nie podając żadnych ku temu argumentów, nazywasz homoseksualizm efektem zranionych uczuć, braku miłości i skłóconych relacji z członkami rodziny, tym samym otwarcie przecząc naukowej definicji homoseksualizmu.


Po pierwsze orientacji seksualnej się nie wybiera, nie jest to zatem kwestia "wyboru", jak zdajesz się sugerować. Po drugie, trudno się dziwić, aby przez lata dyskryminowana, uciskana, szufladkowana i krzywdzona grupa społeczna teraz w okresie jej emancypacji potulnie jak baranek patrzyła i przemilczała jawne kłamstwa, jakie są propagowane przez niektórych ludzi, przeważnie o fanatycko-religijnych zapędach. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy do tej pory świat nie poznał ani 1 naukowo udowodnionego przypadku zmiany orientacji seksualnej u człowieka.

Przypomnę, że przegłosowanie w 1973 przez American Psychiatric Society tego, że homoseksualizm nie jest chorobą (to zresztą ewenement, żeby fakty naukowe ustalać metodą głosowania) spotkało się z protestami wielu psychiatrów. A co ciekawe, sam inicjator tego głosowania, dr Robert Spitzer, po latach zmienił swoje poglądy, kiedy zapoznał się z wynikami prac lekarzy pomagających homoseksualistom. Stwierdził, że kiedyś podchodził do możliwości zmiany preferencji seksualnych sceptycznie, ale teraz uważa, że mogą być one trwałe. Opisał to w artykule "Can Some Gay Men and Lesbians Change Their Sexual Orientation? 200 Participants Reporting a Change from Homosexual to Heterosexual Orientation" (Archives of Sexual Behavior, October 2003, p.403-417)
Badań naukowych świadczących o nabytym charakterze homoseksualizmu, jako zranienia emocjonalnego jest bardzo wiele (brak jest natomiast dowodów naukowych na "wrodzoność" tej przypadłości). Zacytuję tylko niektóre publikacje naukowe na ten temat:
- o wpływie negatywnego obrazu ojca na ukształtowanie się skłonnopści homoseskualnych
Fisher, S., Greenberg, R. (1996) “Freud Scientifically Reappraisal.” NY: Wiley & Sons
Bieber, I., Bieber, T. (1979) Male homosexuality. Canadian Journal of Psychiatry. 24, 5: 409 - 421
- o wpływie niewłaściwych relacji z matką
Fitzgibbons, R. (1999) The origins and therapy of same-sex attraction disorder. (in Wolfe, C. Homosexuality and American Public Life. Spense) 85 - 97
- o wpływie wykorzystania seksualnego w dzieciństwie
Bradley, S., Zucker, K. (1998) Drs. Bradley and Zucker reply. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry. 37, 3: 244 - 245
[/quote] Po pierwsze orientacji seksualnej się nie wybiera, nie jest to zatem kwestia "wyboru", jak zdajesz się sugerować.[/quote] Zgoda, tak samo jak nie wybiera się np depresji, czy jąkania. Ale można chcieć uwolnić się od jednego, czy drugiego.
Ale przecież atakowani są nie żadni "fanatycy religijni" tylko konkretni ludzie, którzy przyznają się do tego, że zostali wyleczeni i czują się szczęśliwi. Czy osoba o skłonnościach homoseksualnych nie ma prawa do wyboru innego stylu życia i zmiany "orientacji"? Jeśli jej z tym dobrze, to za co ją atakować?
Przeciwnie, jest bardzo wiele takich doniesień. Zacytuję amerykańskiego lekarza Jeffreya Satinovera, który o swoim rozległym doświadczeniu z pacjentami doświadczającymi pociągu płciowego do osób tej samej płci napisał:

Może najpeirw zaczne od końca tego cytatu, tj od tytułu owego artykułu, w którym to jest stwierdzone "Czy NIEKTÓRE osoby homoseksualne mogą zmienić orientację?" - w tytule tym autor przyznaje wprost, że zmiana ewentualna ferowana przez niego możliwość zmiany orientacji seksualnej nie jest taka oczywista.

A wracając do początku, to mijasz się z prawdą, twierdząc, że ustalalnie drogą głosowania było "ewenementem". Jest to powszechna praktyka i rzecz normalna. Po drugie idąc Twoją logiką, powinieneś mieć również pretensje do poprzedniego ustalenia, że homoseksualizm był uważany za chorobę, co odbyło się identyczną drogą, co późniejsza zmiana tego stanowiska. To przykre, że nie wspomniałeś o tym drobnym fakcie.

To, że inicjator głosowania zmienił zdanie nie świadczy o niczym, poza tym, że zmienił swoje poglądy do czego ma prawo. Nie on by rozpoczął debatę nt redefinicji homoseksualizmu, zrobiłby to ktoś inny, w myśl reguły, że fakty i prawda prędzej, czy później ujrzą świtało dzienne. Zwłaszcza w sytuacji, gdy zmiana postrzegania homoseksualizmu tyczyła się redefinicji ówczesnego bardzo krzywdzącego stanowiska, które było oparte o stereotypy i zero jakichkolwiek dowodów naukowych.


Żeby coś mogło być z naukowego punktu widzenia nazwane "badaniem naukowym" uznanym przez świat nauki, musi spełniać szereg warunków. To, że pan X czy Y napiszą sobie artykuł, czy książkę, w której to będą ferować swoje poglądy, nie oznacza jeszcze, że można coś takiego nazwać "badaniem naukowym". Póki nie zostanie to uznane przez świat nauki (w tym szereg instytucji, organizacji i ośrodków naukowych), nie jest niczym innym, jak domysłami i niesprawdzonymi rewelacjami i nie może być uznane za wiążące. I tak też się dzieje.


Chcieć można, o ile kwestia dotyczy depresji lub jąkania. Możliwości "uwolnienia" z homoseksualizmu jeszcze nikomu się nie udało udowodnić, natomiast zgadzam się z Tobą, że istnieją osoby, które mogą mieć takie pragnienie.


Ci ludzie nie wypowiadają się prywatnie, lecz na zlecenie bardzo konkretnych organizacji, głównie o religijnym podłożu, gdzie walka z homoseksualizmem jest wpisana w doktryny danej religii. I fakt, że się wypowiadają nie oznacza jeszcze, że to co mówią jest prawdą, a tym bardziej naukową weryfikacją.


Doniesienie, ani doświadczenie pana X, czy Y nie ma nic wspólnego z naukowym udowodnieniem możliwości zmiany orientacji seksualnej. Do tej pory takiego dowodu nikt światu nie przedstawił.

Na soborach prawdy wiary również były przegłosowywane.