teraz mam wakacje, od października idę na studia.

No ale co robisz teraz, w wakacje?

odpoczywam. jeżdżę na rowerze,spotykam się ze znajomymi,robię remonty pokojów,sprzątam, pływam,czytam książki,oglądam telewizję, od czasu do czasu gdzieś sobie wyjadę, ot życie.

Myślę że gdybys poszukała sobie jakiegoś zajęcia- mam na myśli pracę- to od razu byś się lepiej poczuła.

pracy szukam już 2gi miesiąc,ale w moim wieku i w mojej zaplutej dziurze zwanej moim miastem ciężko coś znaleźć. po za tym wątpię z tą pracą.. to nie to..

kochamy naszą małą ojczyznę

A skoro już robimy taką prywatę to zapytam; jaki kierunek? [/quote]

politologia,ale bardziej z rozsądku , niż z przekonania ( niestety)

"Niestety". A myślałaś nad "gap year"?

Tak, tak - i pogadać z nim można, i przytuli, i herbatę zaparzy, i zakupy wnieść pomoże... Bez poezji proszę. Żywa to jest obecność np. ludzi z którymi mieszkasz, z którymi masz fizyczny kontakt.
Myślę, że właśnie tego Ci brakuje - fizycznej przyjaźni (nie mam na myśli seksu).

Ta twoja przyjaźń do Jezusa nie zastąpi Ci życia i przyjaźni ze śmiertelnikami. Najpierw bądź zwyczajnym człowiekiem, wciągniętym w życie pośród normalnych ludzi, potem bądź katolikiem i przyjacielem Jezusa (Boże, co za banały...)

ale ja nie żyje tylko Jezusem!

staram się mieć znajomych,czy przyjaciół oraz miłość- tylko o to ciężko w życiu , sami dobrze o tym wiecie.

i w sumie macie racje: nie mam ani miłości ani przyjaciół jeśli chodzi o ludzi.

Ksiądz Piotr Pawlukiewicz powiedział kiedyś, że jeśli czujemy, że czegoś nam brakuje, to może być i dobre, bo pokazuje, że świat nam nie wystarcza, że pragniemy czegoś co nie jest stąd i pokazuje, że my też nie jesteśmy stąd.

Pomyśl też nad tym czy robisz coś konkretnego czy tylko tak od jednej czynności do drugiej.

Może też zastanów się czy masz jakiś cel. Na pewno zbawienie, ale mówię też o takich codziennych, takich do których by się dążyło (takim czymś mogą być studia, rozwój, praca, relacje). Takie cele nadają naszej codzienności większego sensu. (Oczywiście nie chodzi o to, żeby zasłaniały Boga - bo przecież nie muszą) A może jakaś pasja? Hobby?

To są raczej przyziemne sprawy, nie róbmy z tego od razu nie wiadomo czego, jak z tym Pawlukiewiczem.

tak, wiem mowił to w ostatniej homilii... jakoś mnie to nie pocieszyło ;d



bo ja wiem ..


[quote="jumik"]
Może też zastanów się czy masz jakiś cel. mówię też o takich codziennych, takich do których by się dążyło (takim czymś mogą być studia, rozwój, praca, relacje). A może jakaś pasja? Hobby?[/quote

studia- właśnie wybrałam coś do czego nie pałam sympatią- ale to daje pracę i wszechstronność , i w ogóle.

rozwój- właśnie straciłam przynależność do jednej wspólnoty i nie mogę znaleźć kolejnej

relacje- wspomniałam o braku ludzi , miłości, przyjaźni w moim życiu.

pasja- no niby jakieś są...

hobby- to samo co się tyczy pasji.

mhm

Zazwyczaj odpowiedzi są banalne, i zazwyczaj nie leżą gdzieś wysoko w chmurach, a twardo na ziemi. Po prostu wystarczy spojrzeć na całe swoje życie, przeszłość, i rozkminić nad tym, co było nie tak. Przykładowo: "rozwód emocjonalny" rodziców, brak jednego z nich, nieśmiałość i kompleksy.
Ale nie wykluczone, że coś leży w kwestiach egzystencjalnych, poglądowych. Zauważ, że nie wszystko jest dla ciebie oczywiste, jasne, i łatwe do przyjęcia. Tak jak w przypadku spania w jednym pokoju z chłopakiem. Z jednej strony Jezus jest twoim przyjacielem, a z drugiej jest rozerwana pomiędzy tym, co wydaje się być rozsądne i sensowne, a pomiędzy tym, co mówi Kościół katolicko-święty nieomylny wspaniały.
Czasami coś leży w podświadomości, i zajmuje dużo czasu, zanim się to coś odkopie.
Czegoś ci brakuje, nie? Jakaś pustka?
Z tymi studiami się zastanów, bo lepiej sobie dać rok na zastanowienie, poszukiwanie, niż potem się męczyć przez całe życie i robić coś, co się nie lubi.