Ok, czyli co? Konkretnie.

Ok, czyli co? Konkretnie.


Ideałami może nie ale marzeniami tak i prowadzi do ich spełnienia. Życie polega między innymi na byciu lepszym doskonalszym i wcale nie trzeba żyć ideałami by być doskonalszym, szczęśliwszym.


A ja dokończę: and full zasadzkas and sometimes kopas w d*pas. Ale co to całe zdanie dla Ciebie znaczy?


Mam ciekawsze rzeczy do roboty niż analizowanie Twojej osobowości:) Wiem tyle o Tobie ile sama chcesz przekazać.


A co uważasz za fakt? Jesteś pewna, że przekonanie nie staje się dla Ciebie faktem?


Co to jest miłość prawdziwa a miłość nieprawdziwa? Zaraz.. może miłość nieprawdziwa to taka, której w ogóle nie ma?

W takim razie trzeba zrobić małą (tudzież dużą – ważne by się nie wahać) rewoltę i sprawić, by środek stał się dostępny.


A czy ja napisałam, że masz? Na co dzień żyjemy z ludźmi, spotykamy ich wszędzie: na uczelni, w pracy, w sklepie, na ulicy. Chodzi o to, aby przez jeden dzień żywej duszy – poza swoją własną – nie spotkać, nie rozmawiać z nikim. I porzucić też na ten jeden dzień nasze przywiązanie do przedmiotów (telefon był tylko przykładem, dobrym o tyle, że to dziś jeden z większych „zniewalaczy”).


Oczywiście, że faktów nie zmieni. Fakty zmienić może dopiero Twoja (nowa) postawa. Ale nad tym trzeba już popracować dłużej niż przez jedną sekundę potrzebną na wypowiedzenie tych dwóch słów.


Wiem, że tego nie powiedziałaś. Tylko nie rozumiem, dlaczego zakładasz, że ta miłość „prawdziwa, trwała, czysta” jest – w Twoim konkretnie przypadku – mało prawdopodobna. I dlaczego ryzyko miałoby być nieopłacalne? Im o bardziej wartościową rzecz walczysz, tym więcej sił w walkę musisz włożyć, tym więcej się starać i tym większe ryzyko podjąć. Oczywiście, możesz też wybrać „bezpieczną walkę”, ale wtedy wygrać możesz jedynie półprodukty.


Oczekujesz, że „idealna miłość” wyskoczy Ci pewnego razu z lodówki, jak swego czasu Małysz wyskakiwał, i Ty ją wtedy z otwartymi ramionami przyjmiesz? Jeśli tak, to muszę Ci przyznać rację – to się nie zdarzy. Ani Tobie, ani mi, ani – myślę – żadnemu człowiekowi na świecie.
Co do ideałów: przeciwstawiasz ideałom swoje realne myślenie. Idealizm kontra realizm. Tylko że z tego, co piszesz, w Tobie jest więcej strachu i lęku, niż realistycznego spojrzenia na sytuację.

Tańczący, ja nie chcę prowadzić z Toba polemiki na temat moich osobistych wyborów,ponieważ
a) forum to nie jest miejsce ku temu odpowiednie
b) mam świadomość błędów mojego postrzegania, ale może teraz potrzebuje tej skorupy ochronnej
c) bycie doskonalszym, szcześliwszym też jest moim celem i nigdzie nie napisalam, że nie
d) miłość nieprawdziwa, zgadzam się, nie jest miłościa, ale łatwo można ja jako tako postrzegać a potem tragedia
e) myślę, że abstrakcyjne rzeczy jak miłość, satysfakcja z życia pracy sa kategoriami abstrakcyjnymi i nieszczęśliwie użyłam słowa fakt, przepraszam
f) a na jakies podstawie podejmuje się większość decyzji jak nie na podstawie przekonan, własnych osadow?
g) cieszę się, że masz ciekawsze rzeczy do robienie niż analizowanie mnie;), niestety własnie olałes osobowosc ponadprzeciętna ;d;d

Domi- que
Zdaję sobie z tego wszystkiego sprawę, uwierz;)
Nie pisałam, że potrzebuję pomocy, wyraziłam tylko odpowiedz na pytanie autora wątku. Koniec uświadamiania, dziękuje za wszelkie próby.

Nie no jasne, piszecie tak, jakby Miłość, to było chodzenie po parku, ściskanie się za rękę i przytulanie, a no tak, i to co jest w pierwszym poście, co mnie po prostu dobiło
absurdalna na początek polecam Tobie i twojemu chłopakowi książki Eldridge'a, bo bardzo dobrze pisze o różnych kryzysach i o tym, czego szukamy w sobie i w drugim człowieku.

Jeżeli mówisz o zakochaniu, stanie organizmu, gdy przy tej drugiej osobie szybciej bije Ci serce itp. to mija bardzo szybko, później jest jakieś przyzwyczajenie i po prostu lubimy z tym kimś spędzać czas, rozmawiać, być. Tylko, że im bardziej kogoś poznajesz, to np. okazuje się, że nie spuszcza deski w ubikacji, ma bałagan w szafie itp. i zaczynają się schody i nagle jesteśmy sobą zmęczeni, musimy od siebie odpocząć, szukamy urozmaicenia (jeżeli szukamy go w seksie, to skończy się bardzo szybko).
No właśnie. Może zbyt otwarte pytanie, ale czy uprawiasz seks ze swoim chłopakiem/ dziewczyną? (to pytanie do wszystkich). Jasne "kochamy się", "chcemy być razem" itp. bullshit. crosis fajnie napisał dzisiaj to znaczy więcej niż małżeństwo, bo przecież można wziąć rozwód, unieważnić, odejść w separację. Powodzenia.

A co zmieni się po ślubie jeżeli do tej pory mieszkaliście ze sobą i współżyliście jak małżeństwo?

Mój dobry znajomy ostatnio mi wytłumaczył na czym polega miłość. Powiedział: "pracuję cały dzień, użeram się w pracy z dzieciakami, później jeszcze praca dookoła domu i w domu, moja żona cały dzień zajmowała się w domu dzieckiem. Chciałbym się wyspać, jestem masakrycznie zmęczony, ona też, bo dziecko choruje i potrzebuje dużo opieki. I wiesz co, budzi się ostatnio o 3'ciej nad ranem i płacze. Ona się zerwała i chciała do niego iść, ale wstałem i do 5'tej rano chodziłem i kołysałem małego, żeby się uspokoił. O 7' obudziłem żonę na śniadanie, bo musiałem iść już do pracy.

A teraz specjalnie coś o seksie, bo przecież jest w dzisiejszych związkach młodych ludzi taki ważny. Znajoma, w małżeństwie od prawie 20 lat, złamała poważnie nogę w biodrze, gips od pasa do czubków palców u nogi. Opowiadała nam: "wiecie, miłość się odkrywa cały czas na nowo, seks to ułuda, bo nagle się okazuje, że nie możemy tego robić (no bo jak - gips), co więcej, nie mogę się umyć, nie mogę sama zrobić kupy, nie jestem w stanie sobie sama z wieloma rzeczami poradzić, a gips na min. 4 miesiące (wieloodłamowe, drutowane złamanie kości udowej i szyjki kości udowej) i tu się zaczyna miłość i dzielenie własnej intymności i seksualności"

Zagubiona_21
Nie o moją wiarę tutaj chodzi, uwierz. Pół życia spędziłam na zasadzie „przecież myślę realnie, więc muszę mieć rację”, dlatego w pewien sposób rozumiem Twoją postawę. Jeśli tym, co pisałam, w jakiś sposób Ciebie uraziłam – przepraszam.

Nie obraziłas, poczułam sie tylko lekko zaszczuta.

Tak więc jeszcze raz bardzo przepraszam. Nie było moim zamiarem Cię zaszczuwać. Naprawdę mi przykro

Nic się nie stało;)

Iron a czy ja gdziekolwiek pisałam o motylkach w brzuchu i innych objawach zauroczenia? Możliwe, że źle zrozumiałeś mój post, bo kompletnie nie o to mi chodziło! Chodziło mi o PRAWDZIWĄ miłość, na całe życie, niekoniecznie przejawiającą się aż taką fascynacją drugą osobą. Podałam też przykłady z życia, jak choćby wypowiedź mojego znajomego terapeuty.

Co do współżycia - współżyłam ze swoim chłopakiem, ale od jakiegoś czasu nie zamierzam do tego wracać i póki co twardo się trzymam tego postanowienia. Bywało tak, że niby nie chciałam, a później i tak do tego wracałam... ale teraz jestem absolutnie pewna, szczególnie po dogłębnej analizie pewnych cytatów z Pisma Świętego.

Ja zawsze marzyłam o pięknej miłości - pewnie jak każda kobieta. Ale muszę też przyznać ,że jako nastolatka w miłości widziałam więcej zauroczenia, niż samej miłości. Dzisiaj mam za sobą 10 lat małżeństwa i dopiero zaczynam widzieć czym jest Ona jest. Iron pięknie opisał czym jest prawdziwa miłość. Ja też doświadczam tego na co dzień - trudu bycia z drugą osobą.Miłość to bycie dla kogoś, zawsze i wszędzie, nie tylko wtedy jak trzymamy się za rączki i jest uroczo, ale wtedy jak jest ciężko, trudno. Ja nie wyobrażam sobie trwania w związku, w tych wszystkich trudach , gdyby nie Sakrament i Bóg. Ja wiem,że małżeństwo to moja droga do świętości i do zbawienia, i dlatego warto.
A poza tym to też ogromna odpowiedzialność, bo przecież przyjmujemy dzieci i odpowiadamy za ich wychowanie. Nie chodzi mi o zaspokojenie własnej próżności- posiadaniem 1 dziecka, no najwyżej 2, ale prawdziwą otwartość na Łaskę Bożą i przyjęcie wszystkich dzieci które Bóg chce nam dać.
Droga absurdalna- pisałaś,że nie chodzi o Tą Prawdziwą Miłość - Bożą tylko o tę zwyczajną , ludzką, otóż tego nie da się rozdzielić, jak nie zaprosisz Boga do waszego związku to ludzka miłość kończy się bardzo szybko, ale Boża miłość jest niewyczerpana i doskonała i najlepiej czerpać z tego Źródła- wszystko inne to ułuda!

wczoraj na spacerze usłyszałam od Piotrka, że miłość do nie uczucie bo ma ona swoje składowe mn.uczucia, charakter,wiara, itp. i jeśli jednej zabraknie to nie będzie miłości....

Pięknie piszecie o Miłości.
Miałbym jedno pytanie do Was. Jeżeli miałbym uwierzyć w miłość (bo taki temat) to czym jest ta "miłość" ?
Ciekawie podkreślił to "Iron" - jednak czy to wszytko ?

ja krótko:

nie wierzę w miłość między dwojga ludźmi..

Miłość to odkrywanie w drugiej osobie swoich pozytywnych cech, lub cech, których nie posiadamy, ale które wysoko cenimy; to gotowość do poświęcenia i pragnienie (choćby poświadome) dobra otrzymywanej od drugiej osoby, a także pragnienie dobra dla niej samej. Miłość nei jest ślepa, ale nei jest wyrachowana. Dostrzegamy wady tej drugiej strony, ale wierzymy że razem mozemy je przezwyciężyć. Nie oczekujemy od drugiej strony "uwielbiania" ale chcemy być szanowani takimi jakimi jestesmy i szanujemy tą drugą osobę. Miłosć to gotowosć do wspólnego życia; zakochanie się w kimś bez jakiejś wizji wspólnego życia nie jest miłoscią.

Ja.. ten... już wierzę.. przeszło mi tamto;);P