Alus->


Ani liczba wyznawców, ani to czy dany kult w ogóle przetrwał, nie świadczy o prawdziwości danego bóstwa. Dotyczy to również wiary, którą Pani wyznaje.
Dowodów na istnienie Jahwe przedstawić Pani nie może (gdyby tak się stało, nie byłoby już mowy o wierze, a o wiedzy), więc i na takiej samej zasadzie to w co Pani wierzy, można uznać za wymyślone. I wielu za takie to uznaje.


Dlaczego obraża Pani innych wyznawców i ich wiarę, którą praktykują? Na jakiej podstawie Pani wydaje takie opinie?
Może lepiej proszę spojrzeć na własne podwórko i zobaczyć jak wygląda wiara (w teorii i praktyce) większości Pani współwyznawców, i na jakich podstawach się ona opiera. I to sobie pokomentować, bo dużo można na ten temat.

W tradycji przetrwały, chociaż chrześcijanie wymordowali 1/3 ich wyznawców, a pozostałych z mieczem na gardle przekonywali do porzucenia swoich bogów i uwierzenia w Jezusa.

zaklinanie rzeczywistości

Zaklinanie rzeczywistości to wspólna cecha wszystkich religii.

dlatego chrześcijanstwo nie jest religią

Hmm, słowniki twierdzą co innego...

Nie żebym uważał, że chrześcijaństwo nie jest religią (jest), ale słowniki twierdzą np. że w Go celem jest zablokowanie kamieni przeciwnika. Więc kiepski autorytet.

"chrześcijaństwo, które jest nie tyle religią, co wiarą"
Religia jest zinstytucjonalizowaną wiarą. Jeżeli wierzysz, że Jezus Cię zbawił itd. to jest to wiara - ale jeżeli masz hierarchę kapłanów itd., to jest to już religia. Istnieje organizacja zwana Kościołem Katolickim - więc mamy tutaj nic innego jak religię. O wierze możemy mówić w przypadku polskich rodzimowierców (tam mamy za to kult). Oczywiście nie ma religii bez kultu, a kultu bez wiary.

Zaczyna się dobrze, a potem zjeżdża, z mojego puktu widzenia, w maliny.

Wiara to jest poszukiwanie Nadprzyrodzonego, zakorzenione w pewnej biologicznej potrzebie ludzkiego umysłu. Natomiast religia to tylko (i aż) wspólnota wiernych i wszystkie obrządki sprawowane ku umocnieniu, czy wręcz nadaniu racji bytu tej wspólnocie. Możliwa jest więc zarówno wiara bez religii (np. jacyś ślepo poszukujący członkowie naszej zlaicyzowanej kultury), jak i religia bez wiary (np. co ponienktórzy ateiści za oceanem).

Chrześcijaństwo jest oczywiście połączeniem jednego i drugiego. Co więcej, jak mi się zdaje, upiera się, że prawdziwe życie duchowe jest niemożliwe bez uczestniczenia w takim połączeniu.

Lurkerze, nie zapominaj o kulcie w tym wszystkim

Kult zawiera się w obrządkach.

Znaczy: ja rozumiem, wierny może mieć jakąś relację z Nadprzyrodzonym zawiązaną właśnie poprzez kult. Nawet w postaci prywatnego domowego ołtarzyka, od którego profanom (tzn. wszystkim innym ludziom) wara. Ale ja patrzę teraz oczyma spasionego, podpitego, cynicznego "pasterza" niewinnych duszyczek.

Co nie wyklucza, oczywiście, istnienia pasterzy naiwnych. Ale oni są właśnie naiwni.

Ale religia bez wiary Lurkerze, to tak średnio - możesz to szerzej opisać?

Nie potrafię. Ale najdalej rok temu po wszystkich chyba możliwych forach okołoboskich żeglował taki link opisujący zniechęcenie i zniesmaczenie pewnego utytułowanego ateisty, który wszedł na spotkanie swoich kolegów w niewierze i zetknął się właśnie z atmosferą, którą opisał jako religijną. Wierzyć mi się nie chce, żeś tego linku nie widział.

Ja niestety nie pamiętam nawet nazwiska człowieka, ale może ktoś inny podrzuci.

Ciekawe i dla mnie dość zaskakujące - czy na pewno nie było tam kultu w takim razie? Co to znaczy "z atmosferą"?