W tych przypadkach zgadzam się, że jest to działanie Boga i można to określić cudem. Niemniej takie rzeczy zdarzają się bardzo rzadko (wyjątkiem są sakramenty) toteż nie można powiedzieć, że cuda nas otaczają. Akt stwórczy się dokonał dawno dawno temu i od tego czasu wszechświat rozwija się praktycznie "automatycznie" prowadzony prawami fizyki i biologii. Stworzenie zostało zaprojektowane dawno temu i uruchomione - to był cud. Teraz po prostu działa.

Życzliwość ludzka jest dziełem człowieka, nie Boga. Nawrócenie też jest decyzją człowieka, Bóg nikogo nie nawraca, pomijając przypadki z Nowego Testamentu - człowiek sam dokonuje nawrócenia w konfrontacji z nauką chrześcijańską. Pielgrzymki i spotkania w Taize nie są niczym nadprzyrodzonym, a jedynie aktywnością człowieka. Rekolekcje to po prostu nauka. Życie doczesne jest naszym dziełem w interakcji ze światem, radość wewnętrzna ma różne przyczyny, niekoniecznie nadprzyrodzone. We mnie wiara nigdy nie wywołała radości wewnętrznej, za to muzyka, film, rozmowa z człowiekiem lub zrobienie czegoś uczyniły to wielokrotnie. Podobnie źródła natchnienia mogą być różne - np. piękno. Ono nie jest działaniem Opatrzności.

Oczywiście, że nadprzyrodzoność jest cudem i ja się z tym zgadzam. Po prostu nie uznaję za nadprzyrodzone aż tylu rzeczy co Ty.

Widzę,że dialog będzie trwał bez końca...W świecie stale dokonuje się akt stwarzania.Przybywają nowe osoby,tam gdzie nie było zieleni pojawia się ona na nowo.Piękno przyrody jest dziełem Stwórcy,czyli w tym też tkwi pewna nadprzyrodzoność.
Pozdrawiam - Sebastian

Dziwi mnie, że spadanie żołędzia na ziemię nazywasz zwykłą fizyką, zaś rośnięcie roślin nie nazywasz zwykłą biologią, lecz cudownym aktem stwarzania. Tu nie ma stwarzania - tu działa mechanizm zaprojektowany przez Stwórcę. Działa sam z siebie. Roślina nie powstaje ze stwarzanej tu i teraz materii - powstaje z tego co już zostało stworzone. Atomy i fotony też są dziełem stwórcy, podobnie jak prawo grawitacji - w nich też widzisz nadprzyrodzoność?
Naprawdę nie zauważasz tego, że w swoim toku myślenia zabrnąłeś w takie maliny, że tworzysz sprzeczne same z siebie definicje, nadprzyrodzonością nazywając przyrodę?

Już wyjaśniam.

Nadprzyrodzoność nie tkwi w samej przyrodzie,ale w samym fakcie jej stworzenia.Podziwianie piękna przyrody rodzi w naszym sercu modlitwę uwielbienia i to jest ten wymiar nadprzyrodzony,to zachwyt wielkością Stwórcy i tym,że tak cudownie ukształtował świat i cały Kosmos.Wyrzekł słowo i stało się.

Streszczę teraz.Cudem jest więc to,że nic nie dzieje się wyłącznie za sprawą przypadku,że Chrystus przemawia do nas przez karty Ewangelii i przez drugiego człowieka,w którego sercu mieszka.Cudem jest obecność Boga w historii,w Kościele,w naszym życiu i w całym Wszechświecie.Więcej nie sposób powiedzieć.

Zatem wracamy do świadectw.Proszę się dalej nimi dzielić.Nie przeprowadzajmy już dociekań naukowych.Dziękuję.

ja nie wiem, może przez to, że na wszystko reaguję bardzo emocjonalnie, dla mnie takie małe cudy, to każda szczęśliwa chwila w moim życiu, gdy ktoś wyciąga do mnie dłoń, gdy świeci słońce, które wprawia mnie w pozytywny nastrój, gdy każda kolejna rzecz, która się wydarza pomaga mi zmienić się, w pozytywny dla mnie sposób
I wydaje mi się, że warto cieszyć się małymi rzeczami, nazywać je cudami, bo trzeba umieć wyłapywać pozytywne chwile i nawet powiększać je do granic możliwości, bo to takie motywatory do osiągnięcia szczęścia, by móc pozbyć się wewnętrzenj goryczy i by przestać ciągle na wszystko narzekać i krytykowac innych. Zauważanie takich małych cudów, czy jak tam to sobie nazwiecie, moim zdaniem, pomaga nam stać się lepszymi ludźmi.
Przecież to nic złego, cieszyć się takimi chwilami i chyba nie jest złe, że nazwie się je cudami?

Doceniam twój optymizm i zgadzam się z tobą.