Szatan miał przede wszystkim ogrom pychy i wolę buntu drogi Krisie. Pozorna to wolność.

No tak, bo nie podobał mu się boski porządek.Mi się też nie podoba

Szkoda, że złe duchy nie mogą się nawrócić.

http://www.ultramontes.pl/Segneri_XIV.htm



To zły duch dużo zyskał... Być czyimś katem... Ja wolałbym, żeby nie zgrzeszył. Precz z grzechem! Precz ze złem.

Skąd, ciekawość, KK zaczerpnął ten pomysł?

Myślę, ze Bóg dał szatanowi też czas.
Dlaczego był w raju w postaci węża?
Bóg jednak do tego pozwolił.
Będąc w niebie sprzeciwić się Bogu. On ma większe poznanie Boga niż my. Jednak wybrał.
Dziwne jest to dla mnie przecież był doskonały. W ogóle z skąd w istocie stworzonej przez Boga doskonałego uczucia zazdrości, zła.
Szatan nigdy się nie nawróci. Wolę nad nim nie rozważać bo nie warto.

Ponieważ poznał istotę i prawdziwy charakter Boga

z woli Boga rzecz jasna.

Jakby było tak, jak pisaliście, to nie zasłużyłby na taką karę.

tz. że Bóg też wbudował w Lucyfera takie uczucia. Bo z skąd inaczej by się wzeły jeśli wcześniej nie było zła.
Chyba że ktoś ma inna koncepcję na ten temat.

Otóż. Bóg w Biblii jednoznacznie stwierdza, że od Niego pochodzi wszystko, dobro i zło, natomiast nie ma tam (tj. w Biblii) żadnych historyjek o zbuntowanych aniołach.

W NT w przeciwieństwie do ST są bardzo liczne wzmianki o Szatanie, jako przeciwniku Bożych planów realizowanych przez Jezusa Chrystusa. syn Boży wypełnia obietnicę daną przez Jahwe po upadku człowieka, ze pewnego dnia ludzkość zatriumfuje nad swym wrogiem (Rdz 3, 15; por. 1 J3,8). Chrystus zmaga się z Szatanem na pustyni, gdzie Diabeł kusi Go, aby wykorzystał swoją moc do zaspokojenia ludzkich pragnień i potrzeb (Mt 4,1-11, Mk 1, 13; Łk 4, 1-13). Jest to również próba skierowania Jezusa na tory mesjanizmu politycznego. Wyrazem walki z Szatanem jest uwalnianie opętanych spod władzy demonów, towarzyszące Mu przez cały okres działalności i obiecane Kościołowi jako oręż walki ze złym (egzorcyzm). Szatan uważa samego siebie "za władcę tego świata" (J 12, 31; 14, 30;16, 11;2 Kor4, 4), lecz jego pozorne zwycięstwo staje się dla niego dniem sądu. Jan stwierdza, ze Szatan był od początku zabójcą (J8, 44) oraz inspiratorem wszystkich zabójstw (1J 3, 12). Złowroga działalność Szatana zmierza do wyrwania słowa Bożego z serc ludzkich (Mk 4, 15), "aby nie uwierzyli i nie byli zbawieni". Szatan zasiewa kąkol, czyli zło na świecie (Mt 13, 39) oraz jest ojcem grzeszników (J8, 38.41.44). Szatan pragnie również odkryć słabość uczniów i oskarżyć ich przed Bogiem, Jezus jednak wstawia się za nimi, aby nie ustała ich wiara (Łk 22, 31).

Walka szatana z Chrystusem znajduje swe przedłużenie w walce z Kościołem (1 Tes 2, 18; 1Tm 5, 15 ; Ap 2, 24). Ukazany jest on pod postacią zgłodniałego lwa, który dąży do zniszczenia człowieka (1 P 5, . Taktyką Szatan są podstępy, zasadzki, oszustwa i krętactwa (2 Kor 2, 11; Ef 6, 11; 1 Tm 3, 7; 6, 9) oraz przybieranie postaci anioła światłości (2 Kor 11, 14). Ostatnim zaś zausznikiem i narzędziem szatana będzie Antychryst (2 Tes 2, 3-8; 1J 2, 12), który zakwestionuje dzieło odkupienia dokonane przez Chrystusa (1J2, 22; 4, 3; 2 J 7). Istnieje jednak eschatologiczna pewność zwycięstwa chrześcijan nad Szatanem (Rz 16, 20). Chrystus przez swoją odkupieńczą śmierć na krzyżu już go pokonał. Ap 12, posługując się językiem symbolicznym, wspomina o walce rozegranej w niebie pomiędzy Michałem i jego aniołami a smokiem (określonym jako wąż starodawny, który zwie się Diabeł i Szatan. Według tej wizji odwieczny wróg rodzaju ludzkiego zostaje strącony z nieba i nie ma już mocy, aby oskarżać ludzi, gdyż został pokonany dzięki krwi Baranka. Bezsilny wobec niewiasty i jej potomka zwraca się przeciw reszcie jej potomstwa (Ap 12, 5-17). Prześladowania inspirowane przez Szatana, który posługuje się ludzkimi mocarstwami (Ap 13- 17), będą jednak trwały do czasu wyznaczonego przez Boga i ostatecznie nastanie triumf Chrystusa -Baranka oraz Kościoła (Ap 18-22).

Zło nie pochodzi od Stwórcy i nie ma go w Stwórcy. Zło to niepotrzebny śmieć (zarówno ból jak i grzech), który zasługuje tylko na pogardę i wyżywanie się na nim do czasu zbawienia (gdyż zło nie może odczuwać, tym bardziej nie jest osobą). Paskudnjym kłamstwem szatana jest opinia, według której Bóg chciał pojawienia się zła dla większej Jego chwały (w jakim świetle stawia on wówczas Stwórcę?), dla "większego dobra", co jest bezczelnym kłamstwem diabła mającym na celu jak największe obrażenie Najwyższego przez uczynienie z niego największego (i może jedynego) Zła.

Bóg może stwarzać niedolę w celu doprowadzenia do nawrócenia biednych grzeszników, ale nie zamierzał jej wprowadzać od początku. Głupota szatana pokrzyżowała Boże plany. Czyn szatana był tak głupi i niechciany przez Boga, że nie można sobie tego wyobrazić. Nienawidzę nie szatana, ale jego grzechu, głupiego i godnego pożałowania bezsensu. Teraz szatan złośliwie kłamie przeciwko Bogu i lży Go niemiłosiernie (na przykład w kalwinizmie), tak jakby mu zależało tylko na złu i głupim cierpieniu. Może demony nie chcą wielbić siebie, tylko obezosobowe cierpienie - dziecko grzechu, "fałszywego mesjasza", karykaturę Miłości, głupi zbytek? Może im chodzi tylko o to, żeby jakaś istota cierpiała (nawet, jeśli będzie to sam demon). Ważne, byleby było głupie cierpienie, byleby był głupi grzech, byleby pojawiła się głupia przyczyna (grzech) i głupi skutek (cierpienie). Diabły będą starały się wmówić, że Bóg chce zła, bo może sami uważają ból za największego boga, dla którego zrobią wszystko, i to bezinteresownie (tak są zdemoralizowani)? Ból to śmieć, grzech to śmierć. Kalasta teoria, według której grzech jest "dłutem Stwórcy" to szydercza kpina z Miłości, Prawdy, Dobra i Boga, może i największe kłamstwo w historii? Dla szatanów chyba ból jest ważniejszym bożkiem niż grzech, bo grzech nie musi boleć... A bez grzechu ból nie może istnieć, przeciwne twierdzenie jest również arcykłamstwem. Wielbienie bólu to hipersatanizm - już ktoś jest na tyle zdemoralizowany, że osobowego, stworzonego jako dobrego i przeznaczonego do zbawienia Lucyfera nie będzie czcić, lecz wybiera maksymalizację bluźnierstwa przez kult bezosobowego bólu, bo to zadaje przykrość istotom!

Kalwinizm i podobne kalarstwa bluźnią Najwyższemu w sposób straszliwy, właściwie rzecz biorąc nazywając Go po prostu Grzesznikiem.