Zielona _mrówka:

Czyli można generalizować krzywdząc innych, ciekawa moralność swoją drogą. A tak z ciekawości: ilu znasz gejów że tak swobodnie generalizujesz?

Wracając do tematu to uważam, że najlepsza przyjaźń jest pomiędzy dziewczynami. Ja wiem, że żaden facet nie zrozumie mnie tak, jak przyjaciółka. Kobiety różnią się od facetów, inaczej myślą, inaczej czują, są zdecydowanie bardziej romantyczne. Do zwierzania się: zdecydowanie przyjacółka. Paradoksalnie w sprawach damsko męskich to facet lepiej doradzi dziewczynie, bo potrafi się wczuć w rolę Facet może być kumplem, ale kobiece wynurzenia odnośnie życia uczuciowego raczej nie będą go interesowały... Choć pewnie są wyjątki.

Przyjaźń między kobietą a mężczyzną: zależy co ma sie na myśli mówiąc przyjaźń. Jeżeli dziewczyna ma chłopaka bądź męża, to przyjaźń z innym wzbudzałaby chyba zazdrość u partnera. Tym bardziej że dla mnie przyjaźń jest pewną specyficzną więzią pomiędzy ludźmi, których łączy pewna doza uczciowości, pewna czułość i wrażliwość. Przyjaźń to nie koleżeństwo ani zwykła znajomość.

Witam Was mili bracia i siostry.(To taki nowy zwyczaj pozdrawiania na forum).Przyjaźń to piękny dar jaki otrzymujemy i dar,którym możemy darzyć innych.Przyjaźń jest 'jak latarnia morska wskazująca statkom drogę' i 'jak słońce,które rozprasza mroki samotności'.Rozmowa z przyjaciółką czy przyjacielem jest prawie jak cud.Przyjaźń jest nam potrzebna i nie możemy marginalizować jej roli.Przyjaźń między dwojgiem osób różnej płci jest czymś pięknym.Czujemy się wtedy raźniej.

Brawo EIRE. Odkrywecze do bólu. A może tak coś na temat?


Crosis

Zgodnie z naszą ludzką naturą każdy potrzebuje drugiej osoby.Jeśli przyjaźń między mężczyzną a kobietą jest pielęgnowana to z czasem przekształca się w narzeczeństwo a później zawarty zostaje sakrament małżeństwa.Ważne jest tylko,by tą przyjaźń pielęgnować.

O takie rozszerzenie Ci chodziło Crosis?

A co jeśli najpierw się sobie nie podobają, ale z biegiem czasu to może się diametralnie zmienić. Wiem, bo coś takiego mnie spotkało. Najpierw wogóle nie podobał mi się fizycznie, a po jakimś pół roku, aż za bardzo mi się podobał

Coś w tym jest Meg. Co nie zmienia faktu, że sama przyjaźn może istnieć A w co wyewoluje później - tego nie wie nikt

@EIRE: nie. Ale widzę, że Tobie nic już nie pomoże.


Crosis

Oczywiście, że przyjaźń może zmienić się w miłość, ale nie zmienia to faktu, że przyjaźń między kobietą a mężczyzną jest realna. Zanim się pokochają mogą być przyjaciółmi. A mogą nigdy się nie pokochać i przyjaciółmi zostają. Różne przypadki po ludziach chodzą

Tak sobię myślę, że żeby ktoś był dobrym przyjacielem musi byc pobobny z psychicznego punktu widzenia. Płeć nie ma znaczenia. Osoba, którą się kocha może być zupełnie inna niż Ty (w myśl zasady, że przeciwieństwa się przyciągają ) A w ogóle z tą miłością to jest różnie....
Tak czy inaczej przyjaciel tej samej płci jest dużo bardziej "bezpieczny"

o ile jest hetero

No i tu jest cały problem... Bo my sie właściwie prawie 10 lat znamy, czyli praktycznie od dziecka... Rozumiemy się praktycznie bez słów... Dlatego tak trudno mi podjąć jakąś jednoznacną decyzję...

Ehhh... Nie myślałam, że to aż tak trudne i bolesne...

[quote="Rita"]Oczywiście, że przyjaźń może zmienić się w miłość, ale nie zmienia to faktu, że przyjaźń między kobietą a mężczyzną jest realna.[quote]Miłość nie wyklucza przyjaźni.

No, w pewnym sensie. Miłość to coś zupełnie innego, przynajmniej dla mnie. Pomiędzy kochankami powinna być przyjaźń w sensie więzi, szczerości i radości ze wspólnego przebywania itd. itp. Czyli kochanek musi być zarazem dobrym przyjacielem. Jednak miłość może też egzystować bez przyjaźni. To zupełnie odrębne sprawy. Miłość to uczucie, przyjaźń to lubienie swojego towarzystwa i zaufanie. Przyjaźń nie jest aż tak bliską więzią! Jest bardziej swobodna. I w tym sensie mówiłam o przyjaźni. Zresztą miłość rzadko zaczyna się od przyjaźni.

Kasiulce życzę dobrych decyzji

Moim zdaniem miłość bez przyjaźni jest trudna do wyobrażenia. Jeśli w miłości nie zaiwiera sie przyjaźń, to czym owa miłość jest?

Piszesz, że przyjaźń to: "lubienie swojego towarzystwa i zaufanie" - więc jak bez tych uczuć można mówić o miłości? O zauroczeniu, o zakochaniu - może, ale o miłości?

A co to w ogóle jest miłość? Przecież przyjaźń to też miłość, tyle, że bez elementu seksualnego.
Czy miłość nie jest pojęciem nadrządnym wobec przyjaźni?

Załóżmy, że przyjaźnią się mężczyzna i kobieta. Potem zakochuja się w sobie, pobierają i mówią o miłości. Czy przestali się w związku z tym przyjaźnić?
Inna para małżeńska nie przyjaźni sie ze sobą. Zgodnie z Towim rozróżnieniem - nie przepadają swoim towarzystwem i nie mają do siebie zaufania, przynajmniej w takim stopniu, że mąż/żona jest którąś tam w kolejności osobą, której zwierzą się ze swoich kłopotów. Czy to, co ich łączy to na pewno miłość?

Ja wiem, że tu wchodzi jeszcze problem z definicjami tych pojęć, ale uważam, ze problem jest ciekawy.

ale jednak miłość jest czym innym niż przyjaźń. Kogoś, z kim łaczy mnie tylko przyjaźń nie spędzam z nim większości czasu mojego życia, nie śpię z nim, nie dzielę z nim najintymniejszych relacji. Natomiast z kimś kogo się kocha, łączy w związek, te relacje są na zupełnie innej stopie.


Moim zdaniem nei tylko seks jest elementem, ktory odróżnia te dwa pojęcia. Inaczej się przyjaźnimy z przyjacielem, a inaczej się przyjaźnimy z osobą, którą kochamy. To są przyjaźnie na zupełnie innych płaszczyznach. Przyjaźń, gdzei jest miłość jest o wiele bardzizej intymna (i nie tylko o seks chodzi), aniżeli relacja, gdzie jest tylko sama przyjaźń.


Nie, one są po proste inne.


Nie przestali. Przenieśli przyjaźń na inny wymiar.


Są różne wymiary miłości, w końcu miłość potrafi się wypalić i zostanie tylko przyjaźń lub nawet tylko wzajemny układ.

Zapomniałeś dodać "moim zdaniem"...
Istnieją kultury gdzie "miłość" jaką opisujesz, nie istnieje. Autentycznie i literalnie: nie ma tam zjawiska "zakochiwania się" w kimś. Ludzie poznają się, zaprzyjaźniają, uprawiają seks, stwierdzają, że jest im razem dobrze i wtedy biorą ślub. Małżeństwo bez wcześniejszego udanego związku (głównie seksualnego) jest tam nie do pomyślenia. Co ciekawe, w tej społeczności nie stwierdzono występowania homoseksualizmu
Jeśli kogoś ciekawią szczegóły to mogę w domciu zajrzeć do książki (autor: Zbigniew Lew-Starowicz) i napisać więcej szczegółów. Wydaje mi się, że to jakaś społeczność na wyspach Polinezji...
PS: oczywiście, nie jest to społeczność chrześcijańska!
Filozofia ogólnie uznaje przyjaźń jako rodzaj miłości. Odbiór subiektywny może być oczywiście zupełnie inny