Niekoniecznie, spotkałem się z przypadkiem kobiety, która pokochała mężczyznę mimo iż nie była w nim nigdy zakochana - zakochanie przyszło do niej dopiero po ślubie No ale mniejsza z tym - chodzi po prostu o odróżnienie miłości od zakochania, miłość to przede wszystkim decyzja - towarzyszą jej uczucia, ale sama nie jest uczuciem. Zakochanie się pojawia i to jest ten czas gdy ma się różowe okulary, ale też zakochanie przemija i zostaje albo miłość, albo się wszystko sypie. Ja kocham, zakochanie chyba już przeszło, a na pewno bardzo osłabło.

Incognito, może masz rację. Ja tak twierdzę, jak twierdzę, może to stereotyp, ale tak, jak ty piszesz też bywa. A jakże!
Znam chłopaka, który się tylko i wyłącznie zakochuje. I taka miłostka w jego wydaniu trwa najwyżej kilka dni. Potem wszystko pryska, jak bańka mydlana. Dziewczyny - te racjonalistki, dobrze wiedzą o nim, jaki jest. I...nawet nie próbują z nim porozmawiać, bo on z mety się "zakochuje".
A gdzie w tym wszystkim wspólne tematy, pogawędki, czas na wspólne refleksje, przemyślenia? U tego chłopaka nie ma czasu i miejsca na takie rzeczy. On stwierdza od razu: "jestem zakochany". Czy to jest normalne?

Katolik myślę, ze powinnien być optymistą, wiem, zę to róznie jest w zyciu, bo czasem coś mocno "zdołuje", ale wiemy, ze Jezus jest zawsze z nami, ze Bóg nas nie opuści nigdy. Warto przeczytać dokładnie Ewangelię i to,ze Jezus uczy, by najbardziej martwic się o duszę swoją i innych, o Królestwo.

jestem optymista, noi takim jakim widza mnie ludzie. a wy jak myslicie znajac moje zamieszczane wypowiedzi? Kto ''czyta'' nie błądzi...

timek, jak się ma ...dzieścia lat i jest się po stracie kochnej, jedynej bliskiej osoby (tak wyczytałam z twoich postów), to jesteś optymistą. Tak trzymaj!. Nie oglądaj się wstecz, przyj do przodu. A wspomnienia - na nie jest czas podczas każdej modlitwy.

Ja jestem mieszanką optypesymistą

Jestem od małego optymistą wręcz zawodowym. Nie tylko z mojej natury ale też (od jakiegoś czasu) z wiary w to, że Bóg zawsze jest z nami i nie należy się o nic martwić. Nawet jeśli coś nam się stanie, zostanie to wynagrodzone (prawo karmy??).

do przodu tylko jak? kiedy? w samotnosci zycia, sił czasami brak. owszem wiem: walcz, niepoddawaj sie, znajdziesz ta jedyna, tylko czasami ma sie wszystkiego dosc i wtedy najwarzniejsze to nie byc samemu. juz dwie osoby uratowałem od popelnienia smierci, mnie uratował cieplutki, co dalej. wiec zyje dla was dla ludzi biorac swój mały udział w zbawczym dziele tej strony razem z wami. pozostaje mi wiec prosic was o wypowiedz i o modlitwe, módlcie sie bym trwał ratujac siebie i innych by moja swieca zapału do zycia nie wygasła, cieplutki, dzieki tobie ona jeszcze nadal płonie. wspierajcie wiec mnie w waszych rozmowach z Bogiem.

Realistycznie nastawiony optymista, a może optymistycznie nastawiony realista Albo w odwrotnej kolejności

Człowiek wierzący nie możebyć pesymistą, gdyż jest to zaprzeczeniem wiary. Można być wątpiącym, z chwilą słabości, lecz w gruncie rzeczy i tak jesteśmy optymistami i przez wiarę powiniśmy pracować nad tym, aby każda chwila był aoptymistycznym dowodem naszej przekonania.

Jestem mieszanką pesymisty i optymisty.

Ja kilka lat wcześniej byłam bardziej pesymistką niż optymistką, ale teraz to sie zmieniło

Żadko kiedy jestem pesymistką i bardzo się z tego powodu cieszę.
Ale najbardziej cieszę sie z tego, że tym optymizmem potrafię zarażać innych.
Jestem z tego powodu bardzo szczęśliwa.
Pamiętajcie, że nasze życie jest w takim kolorze, jaka ma nasza wyobraźnie

Heh... Jak czasmai patrzę, z czego ludzie robiąś sobie problemy - to wydaje mi się, że jestem niepoprawnym optymistą