Wiadomo po co. Poszukują innej drogi niż cofanie komórek w rozwoju. Jedna z tych dróg może okazać się lepsza/łatwiejsza/skuteczniejsza.

Na razie trwają testy. Oczywiście, zgadza się z tym, że metoda niewymagająca zarodków jest z etycznego problemu lepsza. Pytanie, która z tych metod będzie lepsza wg innych kryteriów?

Oczywiście, osoby uważające kilkudniowe zarodki za ludzi nie będą musiały stosować takich lekarstw...ciekawe ile takich osób będzie?

Moja granica (mam prawo postawić ją gdzie zechcę) jest tam, gdzie (a raczej kiedy) pojawia się aktywność mózgowa. A to nie jest kilka ani nawet kilkanaście dni tylko sporo więcej.

Nie będę się spierał co do dnia, różne badania podają różne terminy obecności owych fal mózgowych.

Kiedy, wg Ciebie, człowiek umiera?

Nadzieja, że będzie żyć jest zawsze. Wszak nawet umarli ożywali.

Powiedz mi łaskawie jak dziś stwierdza się śmierć człowieka i czy się z tym zgadzasz.

Z żoną jeszcze nie rozmawiałem.

Co do dnia Ci nie powiem, bo nie wiem.

Dla mnie granicą jest właśnie funkcjonowanie mózgu. Skoro człowieka uznaje się za nieżywego po ustaniu funkcji mózgu, to logiczne jest uznawać go za żywego po nastaniu owych funkcji. Czyż nie?

Po ustaniu funkcji mózgu życia nie ma? Jak to? Ciało nadal żyje, wystarczy pompować w nie natlenioną krew. Tylko czy to będzie jeszcze człowiek czy już tylko jego żyjące ciało?

Po ustaniu funkcji mózgu życia juz nie ma

I. Założenia ogólne
Śmierć jest zjawiskiem zdysocjowanym. Oznacza ta, że śmierć ogarnia tkanki i układy w różnym czasie. Powoduje to dezintegrację ustroju jako całości funkcjonalnej i kolejne, trwałe wypadanie poszczególnych funkcji w różnej sekwencji czasowej. Zatem niektóre funkcje ustroju lub ich części mogą utrzymywać się przez pewien czas w oderwaniu od innych, wcześniej obumarłych.

Zdysocjowany charakter zjawiska ujawnia się w sposób szczególny w sytuacjach, w których śmierć objęła już mózg, podczas gdy krążenie krwi jest jeszcze zachowane.
[...]
Wieloletnia praktyka medyczna jednoznacznie wykazała, że w wybranych przypadkach odstąpienie od koncepcji śmierci człowieka jako całości na rzecz śmierci mózgu człowieka jako całości jest uzasadnione z naukowego i praktycznego punktu widzenia. W świetle postępu w medycynie i dynamicznego rozwoju intensywnej terapii takie stanowisko okazuje się być ze wszech miar potrzebne i słuszne. Pomimo ogromnych możliwości ratowania ludzkiego zdrowia i życia, jakie aktualnie posiada nowoczesna medycyna, istnieją granice ich stosowania. Jedną z nich jest śmierć mózgu.
[...]

III. Wskazówki i uwagi dla komisji do spraw stwierdzania śmierci mózgu
Komisja bada chorego i przedstawioną jej dokumentację, kontrolując, czy:
1) dokonano wymaganych wstępnych stwierdzeń (etap I, pkt 1)?
2) dokonano wymaganych wstępnych wykluczeń (etap I, pkt 2)?
3) tam gdzie jest to niezbędne, potwierdzono śmierć mózgu w co najmniej jednym badaniu instrumentalnym, o którym mowa w przypisach 1—3 do niniejszego załącznika.
Jeśli tak, to:
1) stwierdzenie zgonu leży w kompetencji komisji,
2) u badanego należy stwierdzić zgon, mimo utrzymującej się czynności serca,
[...]
5) obowiązek terapeutyczny ustaje z chwilą komisyjnego stwierdzenia zgonu,

1) stwierdzenie zgonu leży w kompetencji komisji,
2) u badanego należy stwierdzić zgon, mimo utrzymującej się czynności serca,
3) z chwilą stwierdzenia zgonu respirator wentyluje zwłoki,

I masz rację, że śmierć mózgu oznacza, że na właściwie na 100% mózg nie ożyje, podczas gdy zarodek w jakichś 50% ma szansę rozwinąć się do takiego poziomu, że osiągnie świadomość. Ale zarodek jej nie ma, dopiero MA SZANSĘ ją mieć. I to wcale nie taką dużą. Ergo, dla mnie zarodek człowiekiem nie jest, a jedynie zlepkiem komórek mającym szanse człowiekiem się stać. I dla mnie początek człowieczeństwa to pojawienie się charakterystycznych dla ludzi fal mózgowych. A śmierć, to zanik tychże. CHyba logiczne?