A hetero uprawiających zbiorowe perwersyjne orgie, rozpustnie korzystajacy z domów publicznych, tworzący filmy pornograficzne nie brzydzą Cię???.....

Że się zapytam, w tym również jest cos złego bo nie wiem?

Uczestnik katolickego forum pyta sie co jest zlego w uczestnictwie w zbiorowych perwersyjnych orgiach?
A moze katolicka moderacja mu wyjasni?

Nie pyta co jest złego, konstatuje jedynie, że obrzydliwość nie jest domeną jednej tylko preferencji seksualnej.

Rozumiem, że jest to forum katolickie, wydaje mi się jednak, że osoba nie określającą się jako katolik również może zabrać głos w dyskusji. Każdy kontakt seksualny poza związkiem małżeńskim jest grzechem ( nawet ciężkim ) - dla osoby o światopoglądzie chrześcijańskim. Dla osób o nieco innym spojrzeniu na świat - nie jest to grzech ani wykroczenie.Dlatego ja, mając okazję rozmawiać z młodymi homoseksualistami nie mówię w zasadzie nic na temat etyki, grzechu, zła, lecz przypominam o profilaktyce i prezerwatywach. Mam do tego prawo a nawet - uważam- obowiązek.

Niech zgadnę - msciciel a wcześniej norman43

Tak naprawde to nie widze w tym niczego obrzydliwego. Jeżeli ktoś chce brać udział w zbiorowych orgiach to jest to jego wybór do którego ma prawo. To samo tyczy się prostytucji. Dopóki nie wiąże sie to z przymusem czy działaniem wbrew czyjes woli to ja nie widze problemu. Seks poza małżeński? Jak najbardziej jesli małżonkowie sobie tego życzą i robią to za obopólną zgodą. Podobnie myśle o pornografii czy sztuce typu Dorota Nieznalska.

Jak to śpiewał Artysta
"Be obscene
be, be obscene"

Stanislav - ogólnie odczucie obrzydliwości jest rzeczą dość prywatną. Jak każde odczucie. "Obrzydliwe" to nie jest kategoria moralna. Problem zaczyna się wtedy, gdy jest to powód do podejmowania decyzji prowadzących do zła.

I mam prośbę o niepodejmowanie dyskusji z kolejnymi klonami, gdyby się pojawiły. Łatwiej będzie wywalać...

Przeczytałam prawie cały wątek. Założyłam kiedyś sama podobny.

Jeśli mam być szczera, to nie potrafię już wybrać między byciem lesbijką, a byciem katoliczką. Ostatnio zadaję sobie pytanie, czy byłabym w stanie zrezynować z aktów seksualnych z drugą osoba, tylko po to, żeby móc z nią być? Nie jak z przyjaciółką, nie jak z siostrą, ale jak z osobą, z którą chcę spędzić życie. Próbowałabym. I co, to też będzie grzech? Życie w "czystości" ale z kobietą?

Mam dość czytania setek argumentów, i tych naukowych, popartych badaniami, i tych od osób silnie wierzących, znających dogłębnie PŚ i pisma ojców Kościoła. Nie dają mi już owe jałowe rozważania szczęścia, a powodują miotanie się między swoimi skłonnościami a wiarą.

Sfera seksu obrzydła mi, zanim jej spróbowałam. Dlatego pytam:
czy żyjąc z kochaną osobą i nie uprawiając z nią seksu mam szanse na życie wieczne?

Na końcu nie chodzi o to, z kim lądujesz w łożku, ale o to, kto zrobi ci herbatę, porozmawia o ostatnio przeczytanej książce czy wysłuchanej płycie, zaopiekuje się tobą, gdy będziesz chora i nie odejdzie do swojej rodziny, męża, dzieci. Będzie twoja, a ty jej.

Jan, ten dylemat nie jest, wbrew pozorom zarezerwowany dla osób homoseksualnych. Sam, będąc po rozwodzie, przeżywam podobne frustracje usiłując stworzyć właśnie taki "biały związek." Dla tej herbaty i książki, jak to ładnie ujęłaś. I jeszcze dla dzieci, żeby miały coś na kształt domu mimo wszystko.


Nick rozmówcy został zmieniony na jej prośbę... - jo_tka

Dziekuję, liam za twoją wypowiedź.
Zdaję sobie sprawę, że wstrzemięźliwość seksualna obejmuje wiele kategorii ludzi, nie tylko osoby homoseksualne. Nas dotyka być może szczególnie, czym innym jest bowiem powstrzymywanie się od seksu, a czym innym powstrzymywanie się z jednoczesną koniecznością odrzucenia samej skłonności, ze swej natury "nieuporządkowanej" - jak, jeśli dobrze pamiętam, podaje KKK.

Ty (jeśli mogę tak się zwrócić), nie możesz zrealizować potrzeby jednocześnie pozostając w związku małżeńskim. Rodzi się problem z realizacją czynu, jego zamiarem. To, że sama pokusa istnieje, nie jest grzechem. Oczywiście, nie chcę w żaden sposób bagatelizować Twego problemu! Ludzka seksualność to temat trudny i delikatny zarazem.

W moim przypadku jest inaczej (choć KK podkreśla, że to czyny a nie skłonności są grzechem). Jestem w zgodzie ze stanowiskiem podkreślającym wagę seksualności w rozwoju i osobowości człowieka. W momencie, kiedy muszę nie tylko zrezygnować z pokusy, ale wyrzec się części swej osoby (snów, nieświadomych pragnienń, całego spektrum zjawisk związanych z przedmiotem zainteresowania seksualnego), pojawiają się ogromne trudności natury emocjonalnej. Jako dziecko, podobne frustracje przeżywałam z powodu swojej leworęczności, której nie akceptowali starsi członkowie mojej rodziny.

O ile znam naukę KK w tej kwestii, to nasza sytuacja jest w zasadzie identyczna. Dla mnie również pokusa odczuwana wobec kobiet innych niż moja żona jest grzechem, w takim samym stopniu jak dla Ciebie. Chcę Ci tylko uświadomić, że takich ludzi jest więcej, że nie jesteś sama z tym problemem.

Właściwie jedyne co nas różni to to, że ja mogę bez obawy o społeczne potępienie w pewnych kręgach nie tylko mówić o swoich pragnieniach, ale nawet je realizować. Tyle, że tu rozmawiamy o Bogu, a nie społeczeństwie.

Katolik powinien pamietac, ze uprawianie homoseksualizmu jest grzechem smiertelnym.

A ktos tu twierdzi cos innego?
Czy moze nie przeczytales jeszcze calego watku?