Przed kim ukrywać, przed Bogiem? Bo o społeczeństwie właśnie napisałem. Ale my tu o grzechu rozmawialiśmy, a nie okrzykiwaniu przez ludzi.

Jan - o samej skłonności tak napisano:



A nawiązując do tego, co napisałaś wcześniej: nie jesteś w stanie wyrzec się snów i nieuświadomionych pragnień, bo każdy człowiek jest w stanie się wyrzec wyłącznie tego, co zależy od jego woli. Nie ma powodu, byś musiała się wyrzekać siebie samej - to absurd.

Trzeba przyjąć siebie takim jakim się jest. Razem z tym, co w nas jest obiektywnie nieuporządkowane i stwarza pewną skłonność do grzechu - bo zapewne w każdym z nas coś takiego jest. Niekoniecznie w sferze seksualnej. To utrudnienie, krzyż, ale nie grzech.

Trzeba przyjąć - zaakceptować - pokochać siebie takim, jakim się jest. To nie wyklucza dążenia do zmian, które są możliwe. W końcu siebie też trzeba kochać mądrze

A kto pierwszy oddał pokłon narodzonemu Jezusowi? - wygładzeni, czyściutcy z bielutkimi barankami na ręku pastrze?
Nic podobnego - pasterze to lud koczowniczy, najniższa warstwa, nawet nie zaliczana do narodu Izraelskiego, dzicy, brudni, przebywający ze soba przez miesiace mężczyxni, podejrzani o homo zoofilię, w większości poganie, mający zakaz wstępu do synagog.

Do takiego społecznego dna zawitał anioł nawołując o oddanie hołdu Bogu

jo_tka


Nawiażę tu do poprzednich wpisów moich i toxo: co ma na myśli Urząd nauczycielski Kościoła w tym sformułowaniu? Nie zapominajmy, że orientacja seksualna jest tak naprawdę psycho-seksualna. Dąży się także do zbudowania wspólnoty duchowej, emocjonalnej z drugą osobą. W takim razie czy pominięcie komponentu seksualnego w związku dalej będzie moralnie niedopuszczalną realizacją, uleganiem owej słabości, która w nas jest?

W przypadku osób rozwiedzionych i próbujących stworzyć nowy związek z zachowaniem wstrzemięźliwości, problemem jest tylko ew. współżycie poza związkiem małżeńskim. Natomiast sama chęć "bycia z kimś" nie jest "obiektywnie nieuporządkowana".

Obawiam się, że ze względu na definicję małżeństwa, Kościół nigdy nie zrówna grzechu cudzołóstwa (w rozumieniu każdego współzycia przed ślubem lub poza małżeństwem dwojga osób płci przeciwnej) ze stosunkami seksualnymi osób tej samej płci.

Jo_tka, to co piszesz o samoakceptacji i jednoczesnej chęci zmiany jest mądre, ale jednocześnie baaardzo trudne. Zmusza człowieka do przyjęcia wobec samego siebie postawy Chrystusowej "kocham cię, co nie znaczy, że nie widzę twoich słabości". Chęć zmiany orientacji, zakładając, że taka jest możliwa, wynika najczęściej z głębokiego nieusatysfakcjonowania swoim życiem i swoją osobą, co wyklucza tak naprawdę samoakceptację.

W każdym razie, dziękuję za mądre i wyważone słowa oraz dyskusję "na poziomie"
pozdrawiam

Cóż, January, teoretycznie rzecz biorąc, zapewne masz rację. Ale w praktyce taki związek bez seksu, to niewiele więcej niż przyjaźń, zatem cóż stoi na przeszkodzie by osoby homoseksualne budowały go na takiej samej zasadzie jak rozwodnicy? W społecznym odbiorze jest nawet łatwiejszy, bo ludzie mniej podejrzliwie przyjmą nawet mieszkające ze sobą kobiety niż parę mieszaną. Jeśli dom duży, to i para męskich przyjaciół może budzić mniejsze zgorszenie niż kobieta po rozwodzie mieszkająca z innym mężczyzną. Myślę, że to kwestia konkretnego środowiska.

Tytuł tematu to "Jestem homo z przegranym życiem na starcie". To że ktos myśli w ten sposób o swoim życiu jest spowodowane jak sądzę, nie tyle samą orientacją homoseksualną ale przyjęciem poglądu że jest w tym cos niewłaściwego.
Cos na wzór tego co pisał NIetzsche o Pascalu: "...Najżałośniejszy przykład: zepsucie Pascala, który wierzył, że jego rozum jest skażony przez grzech pierworodny, podczas gdy był on skażony jedynie przez jego chrześcijaństwo..."

A jak dla mnie to jest to spowodowane uznaniem homoseksualizmu za coś nieuleczalnego, co jest nieprawdą.
Co do Nietzschego - jego filozofia zginęła, a chrześcijaństwo żyje nadal

Nikt nie odpowiedział mi na wcześniejszego posta. Czy zamieściłem w nim zbyt proste tezy, którymi nie da się manipulować, czy po prostu nikt go nie zauważył?

Jego filozofia trwa i ma sie dobrze(co widać choćby na rynku wydawniczym i ilości pozycji na temat nietzscheanizmu czy ruchów nim inspirowanych). Chociaż podobnie jak chrześcijaństwo jest czymś mniejszościowym. Trudno mi uznać za chrześcijanina kogoś kto chodzi do kościoła klepie bezmyślnie paciorek, obchodzi święta, na każdym kroku chwali Pana itp...ale nie ma pojęcia o teologii i historii swego kościoła, biblii...Do tego dopiero można dodać dobroć czy miłość bliźniego. Bez tego wszystkiego mamy co najwyżej do czynienia z dobrym człowiekiem a sam w sobie to i ateista może byc dobry.

A do twojego wcześniejszego postu myślę że juz ktos sie odniósł - używając słowa interpretacja.

ja_ja
Odniosłam się do tego co napisałeś w moim poście na stronie 23 tego wątku, wykazując, że seks oprócz rozmnażania ma także inne funkcje. W takim razie, co powiesz o stosunkach między osobami niepłodnymi? Ich akt również nie spełnia i nie może spełniać swej "podstawowej funkcji" (zakładając, że defekt jest nieuleczalny). Można tu podać także przykłady osób interseksualnych (to nie to samo co trans!), nie mających świadomości, że są mężczyzną,, mimo wszelkich zewnętrznych cech umożliwiających identyfikację jako bardzo kobiecą kobietę.

Problem w tym, że Kościół odwołuje się w swym nauczaniu do prawa naturalnego, które w wielu przypadkach życia świeckiego zostaje zawieszone. (transplantacje, noszenie okularów, operacje plastyczne, używanie perfum...można wymieniać w nieskończoność).

Staram się zrozumie czarno-białe widzenie świata przez osoby takie jak ty (bez urazy oczywiście), niestety im więcej czytam tym odkrywam większą różnorodność ludzkich zachowań, także w sferze seksu.
Pewien znany mi profesor powiedział, że "człowiek zawieszony jest między naturą a kulturą", podkreślając wzajemne przenikanie się tych dwóch obszarów. Sfera seksualna także podlega "nienaturalnej" wg Ciebie kulturze, a zachowania homoseksualne są pewnie wynikiem oddziaływań między jednym a drugim. Między normą a patologią jest bardzo cienka granica.

Oczekuję teraz oskarżenia o relatywizm

Proszę o trochę logiki w tym co piszecie. Kto pisał że, homoseksualista = zboczeniec( mam na mysli potoczne znaczenie)?

Kim jest zboczeniec?
ODP: Człowiek o niepohamowanym popędzie seksualnym, który może posunąć się do popełnienia gwałtu.
Czy każdy homoseksualista ma niepohamowany popęd , chowa się w zakamarkach ulicy alejek żeby złapać swoją ofiarę i ją zgwałcić?
ODP: Nie
Zatem czy heteroseksualny człowiek może być zboczony?
ODP: Tak ( wystarczy śledzić wiadomości)
Wniosek : Nie każdy homo i heteroseksualny człowiek musi być zboczeńcem.
hi hi

Definicja zboczeńca
Według Floriana Znanieckiego zboczeniec to typ osobowości ,która odchyla się od normalności( mówiąc po chłopsku taka osoba nie umie przystosować się do panujących systemów kulturowych, jest niewychowana, buntuje się przeciwko ogólnie panującym normom i zasadom).
Zatem osoba, która wchodzi w gumiakach i dresach na egzamin a na dyskotekę zakłada garnitur albo suknię balową jest zboczeńcem .

Co mówimy i piszemy ma duże znaczenie , słowo użyte niewłaściwie i niepotrzebnie może ranic inne osoby. K

Święta prawda. Niektórzy chcieliby homoseksualizm kwalifikować jako zaburzenie psychiczne a homoseksualistów nazywać chorymi psychicznie. Może jeszcze należałoby ludziom "homo" wydawać orzeczenia o niepełnosprawności, bo przecież chory psychicznie to niepełnosprawny?

Wikipedia podaje:







Jakkolwiek można kontestować uchwały tego rodzaju komitetów, to należy szanować skutki publiczne wynikające z takich aktów, bo nieraz decydują one o wydatkowaniu środków publicznych.

Ponieważ homoseksualizm od bardzo wielu lat nie jest uznawany za chorobę, nie można go leczyć !

Nie można dlatego rozsądnie mówić o jego uleczalności bądź nieuleczalności.
To, o czym była tu często dyskusja, to refleksje o zmianie orientacji seksualnej, w oparciu o wolna wolę zainteresowanego, a nie leczenie homoseksualizmu.

Przy traktowaniu homoseksualizmu jako zaburzenia orientacji seksualnej, nie można uzyskać żadnych środków publicznych na uzdrawianie tegoż zaburzenia, przynajmniej w krajach ONZ.

Myślę, że za mało refleksji jest w tym temacie, dotyczących podstaw prawnych, dotyczących zagadnienia homoseksualizmu.

Te wszystkie uzdrawiania w ośrodku Odwaga i innych miejscach, nie mogą być dokonywane wbrew woli zainteresowanych i należy to traktować jak akcję wspierającą ich w postanowieniu o zmianie orientacji seksualnej. Nie wolno czynić żadnych nacisków, nawiasem ani w jedną ani w drugą stronę. Ja słyszałem od chłopca, który był w Odwadze, że to było zakamuflowane miejsce spotkań lubelskich i przyjezdnych homoseksualistów. Z jego punktu widzenia pewnie tak było. On zresztą odrzucił tę Odwagę, gdy zaczęła mu przynosić więcej szkody niż korzyści.

Zastanawiam się, czy brać twoje słowa na serio czy nie...Czym innym jest "znalezienie się w sytuacji uprawiania" a czym innym odczuwanie pokusy! Widzę, że ty nawet nie dopuszczasz bycia osobą homoseksualną jako pewnego stanu, którego dana osoba nie jest w stanie sobie wybrać (może być co najwyżej do niego warunkowana przez niezależne od niej czynniki, których genezy jeszcze dobrze nie poznano).

Nie czuję się natchniona przez szatana, ani nie bronię prymitywnymi argumentami swojej tezy, a już tym bardziej nie zachwalam homoseksualizmu! Próbuję przedstawić swoje zdanie, opisać trudności jakie mam ja i inne osoby wierzące. Słucham pozostałych, także tych mających inne zdanie w omawianej tu kwestii. A to forum może dostraczyć osobom na rozdrożu zarówno wsparcia w walce z "pokusą i śmiertelnym grzechem" jak i pokierować je na inne, z punktu widzenia katolika grzeszne, ścieżki, być może dające więcej życiowej satysfakcji.

To katolickie forum, ale czy to znaczy, że mamy stworzyć kółko wzajemnej adoracji i osoby wątpiące palić na stosie? a te innej wiary czy ateistów skazywać na wieczne potępienie?
Hominis, zrozum proszę, że są inne punkty widzenia. Ja rozumiem, że ty masz swój i inne wydają ci się błędne. Jeżeli nie jesteś w stanie prowadzić owocnej dyskusji, a jedynie obrażać innych, to nie rozumiem twojej tu obecności.