Na forum katolickim mają prawo wypowiadać się również osoby innych wyznań niekoniecznie katolicy. Dlatego budujące byłoby przedstawianie problemu nie tylko z perspektywy wyznawanej religii, ale również dodanie czegoś od siebie. Nie wierzę , że każdy z Was bezkrytycznie przyjmuje to wszystko, o czym Kościół naucza i co swoim wiernym do wierzenia podaje. W pewnych sprawach każdy z nas ma swoje zdanie. Na tym właśnie polega dyskusja, aby przedstawiać swoja opinię a nie tylko to, co wyniosło się z lekcji katechezy. Nawet kwestia grzechu śmiertelnego nie jest sprawą jednoznaczną. Wiele osób nawet tu na portalu wiara pl. zakończyło swoja edukację religijną na ostatniej klasie szkoły średniej. Nawet w samym Kościele Katolickim istnieje kilka nurtów mówiących o grzechu, zbawieniu, potępieniu itd, itp. Poza tym istnieją inne religie. Dla katolika mogą być uznawane za heretyckie. Dla wyznawcy np. buddyzmu - religia katolicka jest czymś błędnym. Dlatego zamiast skazywać homoseksualistów na wieczne potępienie dyskutujmy, posługując się argumentami.

Mądra myśl. Uważam , że są proste prawdy uniwersalne i racje skrajne. Każda kultura czy religia ma swój własny punkt widzenia na wiele kwestii. Natomiast gdybyśmy trzymali się prawd uniwersalnych nie byłoby tylu wojen i tragedii.

Taka prawda uniwersalna mówi , że należy miłować bliźniego swego jak siebie samego.

Mam podobny problem, jestem Katolikiem i jestem gejem - nigdy się nie zakochałem, nigdy nie byłem kochany tak jak to robią moi heteroseksualni znajomi. Udaję, że jestem hetero, przez pewien czas miałem nawet dziewczynę (świetną koleżankę), ale rozstaliśmy się jakiś rok temu. Nie chciałem jej okłamywać, nie chciałem też okłamywać siebie.

Co w takiej sytuacji mam robić? Myślę nad samobójstwem, nie teraz, za parę lat jak wrócę z Francji, muszę zostawić jakąś materialną rekompensatę dla moich rodziców, tyle dla mnie poświęcili.

Do Katolików którzy nazywają homoseksualistów zboczeńcami - módlcie się, że nie jesteście tacy jak ja, módlcie się o łaskę miłości i miłosierdzia dla bliźniego (nawet homoseksualisty) i błagam pomódlcie się za mnie.

Rzeczywiście myślisz o samobójstwie???Jeśli tak, to stan jest poważny. Może masz jakieś inne problemy emocjonalne. Do tego dochodzi jeszcze homoseksualizm, trudności w zaakceptowaniu swej inności.
Uwierz mi znam wielu homoseksualistów, którzy tę przypadłość traktują zupełnie normalnie, są szczęśliwi, zadowoleni z życia. Niestety, to czego nie możesz zmienić musisz polubić. Innego rozwiązania nie ma.

OOOOOOOOOO boniu. Nie zabijaj się, to ciężki grzech. Życie może nie jest takie kolorowe ale to nie znaczy żeby odbierać sobie życie. Dla większości moich znajomych orientacja nie ma wogóle znaczenia i dla mnie również nie ma. Zresztą nie warto się przejmować tym co myślą inni , ponieważ zwykle nie myślą. Jesteś człowiekiem jak każdy inny i masz prawo do swojego szczęścia, więc nie odbieraj sobie okazji do przeżycia wielu szczęśliwych chwil.
Twoi rodzice z pewnością bardzo Cię kochają . Jeżeli Ciebie stracą będą bardzo nieszczęśliwi z tego powodu i żadne dobra materialne ani pieniądze im nie zrekompensują straty ukochanego syna.
Zmień nastawienie do siebie, a zobaczysz że będziesz mile zaskoczony.
Chociaż Cię nie znam to zależy mi abyś żył i był szczęśliwy, dlatego życzę Ci powodzenia.

A jak leczy się z osoby duchowne z bycia hetero, homo i bi? Przecie księżom i zakonnicom orientacja nie jest potrzeba a nawet przeszkadza. Nie wiem też po co dar płciowości komuś z powołaniem

Dokładnie jest tak jak piszesz. Osobiście znam księży homoseksualistów, których prywatne zdanie w tej kwestii jest zupełnie inne niż oficjalne stanowisko Kościoła. Dla katolików sfera seksualna jest darem pochodzącym od Boga. Dla osoby o nieco innym światopoglądzie to nic innego jak element struktury psychoseksualnej. Oczywiście inne są potrzeby i odczucia kobiet pozbawionych kontaktów seksualnych, a zupełnie inne w przypadku mężczyzn. Powołanie, a w zasadzie wybór stylu życia, do którego zobowiązana jest osoba duchowna, wyklucza jakiekolwiek kontakty seksualne - przynajmniej oficjalne. Niestety, psychiki i ciała oszukać nie można. Dlatego w takich sytuacjach człowiek poszukuje namiastki seksu, np. w postaci onanizmu.

Ładnie to brzmi "szczególną troską". A konkretnie? czy dla duchownego homoseksualista to zwykły pedał, czy właśnie homoseksualista?

Mam tu na myśli stały kontakt. jak długo można jeździć z jednym kolega, nie mieć żony - choć jest się atrakcyjnym facetem - Ty z koleżanką możesz spacerować i robić to wszystko, co kochające się osoby.

Mija 25 stron tego niełatwego tematu.
Mam pytanie do toxo.
Na ile to, co tu napisaliśmy, przydało Ci się do kształtowania podejścia do życia, na ile uświadomiłeś sobie, że w Kościele jest miejsce dla homoseksualistów, na ile zharmonizowałeś swoje relacje z Bogiem ?

Chciałbym się pomodlić, ale już nie wierzę, że to coś zmieni.
Właśnie te twoje, w zasadzie nasze dylematy są dla niektórych nie pojęcia. Napiszą, ze to grzech i tyle? I co dalej? Ja czasem myślę, żeby znaleźć sobie dziewczynę i poudawać, ale po, co? Są tacy co cię kochają - rodzice, przyjaciele, ale to nigdy nie będzie ta miłość, która uskrzydla, dla której chce się żyć. Samobójstwo to nie jest wyjście, po co mają z tego mieć satysfakcję niektórzy, ze zły był więc, co to za strata. Choć nic cie nie doradzę, bo sam nie wiem co robić ze swoim życiem. Może spędzić je w pracy i odganiać swoje mysli?

Relacje z Bogiem? Nie idą ku dobremu, miałem i mam pretensję o to doświadczanie, bo co bo kogo kocha tego doświadcza? Za taką miłość dziękuje. Nie wiem czy w K-le jest miejsce dla gejów. Co mam w nim robić? Jasne w czasie mszy, czy nabożeństw nikt nie wie kim jestem. Ale we mnie samotność cały czas jest.

Właśnie tak Cię odczuwam.
Stoisz cały czas obok, mimo, że ludzie napisali tu dla Ciebie 25 stron, praktycznie nic z tego do Ciebie nie dotarło. Próbowałeś chociaż ogarnąć, co my właściwie do Ciebie piszemy?

Toxo, ucieczka w prace nic nie zmieni. Może powinieneś jednak podjąć próbę znalezienia sobie kolegi - homoseksualisty, może nawet takiego, którego dręczą podobne rozterki jak Ciebie. Przecież taka znajomość nie musi od razu oznaczać kontaktów seksualnych, które być może dla Ciebie nie są jeszcze w tej chwili do zaakceptowania. Przyjaźń, zaufanie, wsparcie - tego potrzebujesz. I jeszcze jedno. Dla wielu ludzi Bóg to zgorzkniały staruszek, który tylko czeka na upadek człowieka. We wszystkim dopatruje się grzechu, niemal czeka na to aby wymierzyć człowiekowi karę. Wydaje mi się, że obecnie teologowie nieco inaczej postrzegają Boga. Bóg to nie tylko groźny sędzia, ale również wyrozumiały kochający Ojciec.
Nie myśl o sobie tak negatywnie. Na pewno jesteś wartościowym człowiekiem, a sfera seksualna nie może być jedynym kryterium, na podstawie którego jesteś oceniany. Nie przejmuj się tym, co ludzie o Tobie mogą myśleć albo mówić. Obecnie jest to raczej postrzegane za brak kultury
" wtykanie nosa " w sprawy tak osobiste jak sfera seksualna czy związek z druga osoba. Plotkowanie o czyjejś orientacji, o tym, że żyje w związku partnerskim, świadczy tylko o tej osobie, która takimi pierdołami się zajmuje i widzi problem, gdzie go nie ma. Być może potrzebujesz czasu, ale myślę, że uda Ci się zaakceptować swoja sytuację, przede wszystkim musisz sam siebie polubić i zaakceptować fakt bycia homoseksualistą.